NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: SKŁAD JAKOŚCIOWY I … · Pacjenci z niewydolnością nerek Zalecana początkowa dawka dobowa ... niewydolność serca Leczenie stabilnej przewlekłej
Post on 28-Feb-2019
218 Views
Preview:
Transcript
1
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Nebilet, 5 mg, tabletki SKŁAD JAKOŚCIOWY I
ILOŚCIOWY: Każda tabletka zawiera 5 mg nebiwololu (nebivololum) w postaci nebiwololu
chlorowodorku: 2,5 mg SRRR-nebiwololu (lub d-nebiwololu) i 2,5 mg RSSS-nebiwololu (lub l-
nebiwololu). Substancja pomocnicza o znanym działaniu: każda tabletka zawiera 141,75 mg laktozy
jednowodnej POSTAĆ FARMACEUTYCZNA Tabletka. Białe, okrągłe tabletki, ze skrzyżowanymi
rowkami dzielącymi. Tabletki można podzielić na równe cztery części. WSKAZANIA DO
STOSOWANIA: Nadciśnienie tętnicze Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego. Przewlekła
niewydolność serca (CHF) Leczenie stabilnej łagodnej i umiarkowanej przewlekłej niewydolności
serca, jako uzupełnienie standardowej terapii u pacjentów w podeszłym wieku (≥ 70 lat).
DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Dawkowanie Nadciśnienie tętnicze Dorośli pacjenci
Dawka dobowa to 1 tabletka (5 mg nebiwololu), najlepiej przyjmowana codziennie o tej samej porze.
Działanie obniżające ciśnienie tętnicze staje się widoczne po 1-2 tygodniach leczenia. W rzadkich
przypadkach optymalne działanie jest uzyskiwane po 4 tygodniach. Skojarzenie z innymi lekami
przeciwnadciśnieniowymi Beta-adrenolityki można stosować w monoterapii lub w skojarzeniu z
innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Jak dotąd, addycyjne działanie przeciwnadciśnieniowe
obserwowano jedynie podczas jednoczesnego stosowania 5 mg nebiwololu z 12,5 mg do 25 mg
hydrochlorotiazydu. Pacjenci z niewydolnością nerek Zalecana początkowa dawka dobowa
nebiwololu dla pacjentów z niewydolnością nerek wynosi 2,5 mg. W razie konieczności dawkę
dobową można zwiększyć do 5 mg. Pacjenci z niewydolnością wątroby Dane dotyczące stosowania
produktu u pacjentów z niewydolnością lub zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone. Dlatego
stosowanie nebiwololu w tej grupie pacjentów jest przeciwwskazane. Pacjenci w podeszłym wieku U
pacjentów w wieku powyżej 65 lat zalecana początkowa dawka dobowa nebiwololu wynosi 2,5 mg.
W razie potrzeby dawkę dobową można zwiększyć do 5 mg. Natomiast, uwzględniając ograniczone
doświadczenie u pacjentów w wieku powyżej 75 lat, należy zachować szczególną ostrożność i
uważnie kontrolować pacjentów. Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani
skuteczności produktu leczniczego Nebilet u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Brak
dostępnych danych. Dlatego nie zaleca się stosowania produktu u dzieci i młodzieży. Przewlekła
niewydolność serca Leczenie stabilnej przewlekłej niewydolności serca należy rozpocząć od
stopniowego zwiększania dawki, aż do uzyskania optymalnej dawki podtrzymującej dla danego
pacjenta. Pacjent powinien mieć stabilną przewlekłą niewydolność serca, bez ostrej niewydolności
serca, przez sześć tygodni poprzedzających rozpoczęcie leczenia. Zaleca się, by lekarz prowadzący
miał doświadczenie w leczeniu pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca. U pacjentów
otrzymujących leki działające na układ sercowo - naczyniowy, w tym leki moczopędne i (lub)
digoksynę i (lub) inhibitory konwertazy angiotensyny i (lub) antagonistów receptora AT1 dla
angiotensyny II, dawka tych leków musi być stała w okresie dwóch tygodni poprzedzających
rozpoczęcie leczenia produktem Nebilet. Początkowe zwiększanie dawki powinno odbywać się
według poniższego schematu, w odstępach 1-2 tygodni, zgodnie z tolerancją leku przez pacjenta:
dawkę 1,25 mg nebiwololu należy zwiększyć do 2,5 mg nebiwololu raz na dobę, następnie do 5 mg
raz na dobę i kolejno do 10 mg raz na dobę. Maksymalna zalecana dawka to 10 mg nebiwololu raz na
dobę. Rozpoczęcie leczenia i każdorazowe zwiększenie dawki powinno być prowadzone pod
nadzorem doświadczonego lekarza przez okres co najmniej 2 godzin, aby mieć pewność, że stan
kliniczny pacjenta pozostaje stabilny (ze szczególnym uwzględnieniem parametrów ciśnienia krwi,
tętna, zaburzeń przewodzenia, nasilenia objawów niewydolności serca). Wystąpienie objawów
niepożądanych może uniemożliwić leczenie maksymalną zalecaną dawką. Jeżeli to konieczne,
osiągniętą dawkę można też stopniowo zmniejszać, a w razie potrzeby zwiększać ponownie. Podczas
zwiększania dawki, w przypadku nasilenia się objawów niewydolności serca lub wystąpienia
nietolerancji produktu, zaleca się najpierw zmniejszenie dawki nebiwololu lub, w razie konieczności,
natychmiastowe odstawienie leku (w przypadku ciężkiego niedociśnienia, nasilenia objawów
niewydolności serca z ostrym obrzękiem płuc, wstrząsu kardiogennego, objawowej bradykardii lub
bloku przedsionkowo-komorowego). Leczenie stabilnej przewlekłej niewydolności serca nebiwololem
jest zazwyczaj długotrwałe. Nie zaleca się nagłego przerywania leczenia nebiwololem, gdyż może być
to przyczyną przemijającego nasilenia się objawów niewydolności serca. W razie konieczności
przerwania leczenia, dawkę należy zmniejszać stopniowo, o połowę, w odstępach tygodniowych.
Pacjenci z niewydolnością nerek U pacjentów z łagodną do umiarkowanej niewydolnością nerek nie
jest konieczne modyfikowanie dawki, gdyż jej zwiększanie do maksymalnie tolerowanej dawki jest
2
przeprowadzane indywidualnie. Ponieważ brak doświadczeń w leczeniu pacjentów z ciężką
niewydolnością nerek (stężenie kreatyniny w surowicy 2,83 mg/dl), nie zaleca się stosowania
nebiwololu w tej grupie pacjentów. Pacjenci z niewydolnością wątroby Dane dotyczące podawania
nebiwololu pacjentom z niewydolnością wątroby są ograniczone. Dlatego stosowanie produktu
Nebilet w tej grupie pacjentów jest przeciwwskazane. Pacjenci w podeszłym wieku
Nie jest wymagane modyfikowanie dawki, gdyż jej zwiększanie do maksymalnie tolerowanej dawki
jest przeprowadzane indywidualnie. Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani
skuteczności produktu leczniczego Nebilet u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego nie
zaleca się stosowania produktu Nebilet u dzieci i młodzieży. Brak dostępnych danych. Sposób
podawania Podanie doustne. Tabletki można przyjmować razem z posiłkiem.
PRZECIWWSKAZANIA: nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję
pomocniczą; niewydolność lub zaburzenie czynności wątroby; ostra niewydolność serca; wstrząs
kardiogenny lub epizody dekompensacji niewydolności serca wymagające dożylnego podawania
leków o działaniu inotropowym dodatnim. Dodatkowo, tak jak w przypadku stosowania innych leków
beta-adrenolitycznych, produkt Nebilet jest przeciwwskazany w przypadku: zespołu chorego węzła
zatokowego, w tym bloku zatokowo-przedsionkowego; bloku przedsionkowo-komorowego II i III
stopnia (bez wszczepionego stymulatora); stanów skurczowych oskrzeli lub astmy oskrzelowej w
wywiadzie; nieleczonego guza chromochłonnego nadnerczy; kwasicy metabolicznej; bradykardii
(częstość pracy serca < 60 skurczów/ min przed rozpoczęciem leczenia); niedociśnienia tętniczego
(ciśnienie skurczowe < 90 mm Hg); ciężkich zaburzeń krążenia obwodowego. SPECJALNE
OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Poniższe
ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczą wszystkich leków beta-adrenolitycznych: Znieczulenie ogólne
Utrzymanie blokady receptorów beta-adrenergicznych zmniejsza ryzyko arytmii w czasie
wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji. W razie potrzeby przerwania blokady receptorów beta-
adrenergicznych, w celu przygotowania pacjenta do zabiegu chirurgicznego, należy przerwać
podawanie leków beta-adrenolitycznych przynajmniej 24 godziny przed zabiegiem. Zalecana jest
ostrożność w przypadku stosowania niektórych środków znieczulających mających depresyjny wpływ
na mięsień sercowy. W celu przeciwdziałania wystąpieniu reakcji z nerwu błędnego, należy podać
dożylnie atropinę. Układ sercowo-naczyniowy Zasadniczo nie należy stosować leków beta-
adrenolitycznych u pacjentów z nieleczoną zastoinową niewydolnością serca, dopóki ich stan nie
zostanie ustabilizowany. U pacjentów z chorobą niedokrwienną serca leczenie lekiem beta-
adrenolitycznym należy odstawiać stopniowo, to jest w okresie 1-2 tygodni. W razie konieczności
należy w tym samym czasie rozpocząć leczenie zastępcze, aby zapobiec zaostrzeniu się dławicy
piersiowej. Leki beta-adrenolityczne mogą wywoływać bradykardię – jeśli czynność serca w
spoczynku wyniesie poniżej 50-55 skurczów na minutę i (lub) wystąpią objawy związane z
bradykardią, dawkę należy zmniejszyć. Należy zachować ostrożność w przypadku stosowania leków
beta-adrenolitycznych u pacjentów: z zaburzeniami krążenia obwodowego (choroba lub zespół
Raynaud’a, chromanie przestankowe), ponieważ mogą się one nasilić; z blokiem przedsionkowo-
komorowym pierwszego stopnia, z powodu ujemnego wpływu leków beta-adrenolitycznych na czas
przewodzenia; z dławicą Prinzmetala, z powodu niehamowanego skurczu tętnic wieńcowych na
skutek pobudzenia receptorów alfa-adrenergicznych - leki beta-adrenolityczne mogą zwiększać liczbę
napadów dławicowych i wydłużać czas ich trwania. Zasadniczo nie zaleca się jednoczesnego
stosowania nebiwololu z antagonistami wapnia typu werapamilu i diltiazemu, jak również z lekami
przeciwarytmicznymi klasy I oraz lekami przeciwnadciśnieniowymi działającymi ośrodkowo -
szczegółowe informacje. Metabolizm i układ wewnątrzwydzielniczyProdukt Nebilet nie wpływa na
stężenie glukozy u pacjentów z cukrzycą. Należy jednak zachować ostrożność podczas stosowania
produktu w tej grupie pacjentów, ponieważ nebiwolol może maskować niektóre objawy hipoglikemii
(tachykardia, kołatanie serca). Leki beta-adrenolityczne mogą maskować objawy nadczynności
tarczycy (tachykardia). Nagłe przerwanie stosowania produktu Nebilet może nasilić te objawy. Układ
oddechowy Zaleca się ostrożne stosowanie leków beta-adrenolitycznych u pacjentów z przewlekłymi
obturacyjnymi chorobami płuc, ponieważ leki te mogą nasilać skurcz dróg oddechowych. Inne
Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie mogą być leczeni lekami beta-adrenolitycznymi jedynie po
dokładnej ocenie możliwości ich zastosowania. Leki beta-adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość
na alergeny oraz nasilać reakcje anafilaktyczne. Rozpoczęcie leczenia przewlekłej niewydolności
serca nebiwololem wymaga monitorowania stanu pacjenta. Dawkowanie i sposób podawania leku.
3
Nie należy nagle przerywać leczenia, o ile nie jest to wyraźnie wskazane. Produkt leczniczy zawiera
laktozę. Nie należy go stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją
galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Ze względu na różnice w chorobach podstawowych, działania
niepożądane podano osobno dla nadciśnienia tętniczego i przewlekłej niewydolności serca.
Sklasyfikowano je w zależności od układu i uszeregowano w zależności od częstości występowania
przyjmując następujące kryteria: bardzo często (1/10); często (1/100, < 1/10); niezbyt często ( 1/1
000, < 1/100); rzadko ( 1/10 000, < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000). Nadciśnienie tętnicze
Zaburzenia układu immunologicznego częstość nieznana: obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość
Zaburzenia psychiczne niezbyt często: koszmary senne, depresja Zaburzenia układu nerwowego
często: ból głowy, zawroty głowy, parestezja; bardzo rzadko: omdlenie Zaburzenia oka niezbyt często:
zaburzenia widzenia Zaburzenia serca niezbyt często: bradykardia, niewydolność serca, zwolnienie
przewodzenia przedsionkowo-komorowego i (lub) blok przedsionkowo-komorowy Zaburzenia
naczyniowe niedociśnienie tętnicze, chromanie przestankowe (lub jego nasilenie) Zaburzenia układu
oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia często: duszność; niezbyt często: skurcz oskrzeli
Zaburzenia żołądka i jelit często: zaparcie, nudności, biegunka; niezbyt często: niestrawność, wzdęcie,
wymioty Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej niezbyt często: świąd, wysypka rumieniowa; bardzo
rzadko: nasilenie łuszczycy; nieznana: pokrzywka Zaburzenia układu rozrodczego i piersi niezbyt
często: impotencja Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania często: zmęczenie, obrzęk. Ponadto,
podczas stosowania niektórych leków blokujących receptory beta-adrenergiczne, obserwowano
następujące działania niepożądane: omamy, psychozy, dezorientację, oziębienie i (lub) zasinienie
kończyn, zespół Raynaud’a, suchość spojówek, oraz zespół oczno-śluzówkowo-skórny typowy dla
praktololu. Przewlekła niewydolność serca Dane dotyczące działań niepożądanych u pacjentów z
przewlekłą niewydolnością serca pochodzą z jednego badania klinicznego z zastosowaniem placebo,
w którym wzięło udział 1067 pacjentów otrzymujących nebiwolol oraz 1061 pacjentów
otrzymujących placebo. W badaniu tym, łącznie 449 pacjentów leczonych nebiwololem (42,1%)
zgłaszało działania niepożądane z co najmniej prawdopodobnym związkiem przyczynowo-
skutkowym, wobec 334 pacjentów otrzymujących placebo (31,5%). Najczęściej zgłaszanymi
działaniami niepożądanymi u pacjentów otrzymujących nebiwolol były bradykardia i zawroty głowy,
występujące u około 11% pacjentów. U pacjentów otrzymujących placebo odsetek powyższych
reakcji wynosił odpowiednio około 2% i 7%. Zgłaszano następującą częstość występowania działań
niepożądanych (przynajmniej prawdopodobny związek przyczynowo-skutkowy ze stosowaniem leku),
które uznano za szczególnie związane z leczeniem przewlekłej niewydolności serca: nasilenie
objawów niewydolności serca wystąpiło u 5,8 % pacjentów leczonych nebiwololem wobec 5,2%
pacjentów otrzymujących placebo; niedociśnienie ortostatyczne była zgłaszane przez 2,1% pacjentów
leczonych nebiwololem wobec 1,0% pacjentów otrzymujących placebo; nietolerancja leku wystąpiła u
1,6% pacjentów leczonych nebiwololem wobec 0,8% pacjentów otrzymujących placebo; blok
przedsionkowo-komorowy pierwszego stopnia wystąpił u 1,4% pacjentów leczonych nebiwololem
wobec 0,9% pacjentów otrzymujących placebo; obrzęk kończyn dolnych zgłaszany był przez 1,0%
pacjentów leczonych nebiwololem wobec 0,2% pacjentów otrzymujących placebo. PODMIOT
ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU: Berlin-Chemie AG (Menarini Group), Glienicker Weg 125, 12489 Berlin, Niemcy NUMER
POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU wydany przez Prezesa URPLWMiPB:
4040 Aktualizacja: 21.07.2015 Cena detaliczna: 16,12 PLN Maksymalna kwota dopłaty ponoszonej
przez pacjenta: 9,49 PLN. Ceny z dn.01.11.2018 Lek wydawany z przepisu lekarza (Rx).
INFORMACJA NAUKOWA: BERLIN-CHEMIE/MENARINI POLSKA Sp. z o.o. ul.Słomińskiego
4, 00-204 Warszawa, tel. 22 566 21 00. Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.
1
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO PRIMACOR, 10 mg, tabletki powlekane; PRIMACOR, 20 mg, tabletki powlekane. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY PRIMACOR,
10 mg: każda tabletka powlekana zawiera 10 mg lerkanidypiny chlorowodorku (Lercanidipini
hydrochloridum), co odpowiada 9,4 mg lerkanidypiny, substancja pomocnicza o znanym działaniu:
każda tabletka powlekana zawiera 30 mg laktozy jednowodnej. PRIMACOR, 20 mg: każda tabletka
powlekana zawiera 20 mg lerkanidypiny chlorowodorku (Lercanidipini hydrochloridum), co
odpowiada 18,8 mg lerkanidypiny, substancja pomocnicza o znanym działaniu: każda tabletka zawiera
60 mg laktozy jednowodnej. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA PRIMACOR, 10 mg: tabletka
powlekana, żółte, okrągłe, obustronnie wypukłe tabletki powlekane z rowkiem dzielącym po jednej
stronie, linia podziału na tabletce ułatwia tylko jej rozkruszenie, w celu łatwiejszego połknięcia, a nie
podział na równe dawki. PRIMACOR, 20 mg: tabletka powlekana, różowe, okrągłe, obustronnie
wypukłe tabletki powlekane z rowkiem dzielącym po jednej stronie, tabletkę można podzielić na
równe dawki. WSKAZANIA DO STOSOWANIA Lerkanidypiny chlorowodorek jest przeznaczony
do leczenia łagodnego do umiarkowanego nadciśnienia tętniczego samoistnego u osób dorosłych.
DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA Dawkowanie zalecana dawka wynosi 10 mg raz na
dobę, co najmniej 15 minut przed posiłkiem. Dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę, w
zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie. Dawkę należy zwiększać stopniowo,
ponieważ oczekiwane pełne działanie przeciwnadciśnieniowe może wystąpić w ciągu 2 tygodni. U
niektórych pacjentów ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas stosowania leku
przeciwnadciśnieniowego w monoterapii. W takim przypadku korzystne może być dodanie
lerkanidypiny chlorowodorku do leczenia beta-adrenolitykami (atenolol), lekami moczopędnymi
(hydrochlorotiazyd) lub inhibitorami konwertazy angiotensyny (kaptopryl lub enalapryl). Ponieważ
krzywa zależności reakcji od dawki jest stroma i osiąga plateau w zakresie dawek 20-30 mg jest mało
prawdopodobne, aby zastosowanie większych dawek zwiększało skuteczność leczenia, natomiast
może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Pacjenci w podeszłym wieku chociaż
dane farmakokinetyczne i doświadczenie kliniczne sugerują, że nie jest wymagane dostosowanie
dawki dobowej, to jednak należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u
osób w podeszłym wieku. Pacjenci z niewydolnością nerek lub wątroby należy zachować szczególną
ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych
zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Mimo że u tych pacjentów można stosować zazwyczaj
zalecane dawki, należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki do 20 mg na dobę.
Przeciwnadciśnieniowe działanie może być nasilone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby,
dlatego należy rozważyć dostosowanie dawki. Stosowanie lerkanidypiny chlorowodorku u pacjentów
z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek jest
przeciwwskazane (współczynnik przesączania kłębuszkowego, GFR < 30 ml/min). Dzieci i młodzież
nie wykazano bezpieczeństwa stosowania i skuteczności lerkanidypiny chlorowodorku u dzieci i
młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Brak danych. Sposób podawania Podanie doustne. Produkt
najlepiej przyjmować rano, co najmniej 15 minut przed śniadaniem. Podczas leczenia nie należy
spożywać grejpfrutów ani pić soku grejpfrutowego. PRZECIWWSKAZANIA nadwrażliwość na
substancję czynną, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, ciąża i
okres karmienia piersią, kobiety w wieku rozrodczym, które nie stosują skutecznej antykoncepcji,
zwężenie drogi odpływu krwi z lewej komory serca, nieleczona zastoinowa niewydolność serca,
niestabilna dławica piersiowa, ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby, świeży zawał mięśnia
sercowego i okres 1 miesiąca od jego wystąpienia, jednoczesne stosowanie z: silnymi inhibitorami
izoenzymu CYP3A4, cyklosporyną, grejpfrutem i sokiem grejpfrutowym. SPECJALNE
OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA Zespół chorego
węzła zatokowego należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania lerkanidypiny
chlorowodorku u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (jeśli pacjent nie ma
wszczepionego stymulatora serca). Zaburzenia czynności lewej komory serca mimo że w
kontrolowanych badaniach klinicznych dotyczących hemodynamiki nie stwierdzono wpływu
lerkanidypiny na czynność komór serca, Primacor należy stosować ostrożnie u pacjentów z
zaburzeniami czynności lewej komory serca. Choroba niedokrwienna serca (dławica piersiowa)
istnieją doniesienia, że niektóre pochodne dihydropirydyny o krótkim działaniu mogą zwiększać
ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca
(dławicą piersiową). Mimo że Primacor jest lekiem długodziałającym, należy stosować go ostrożnie u
pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (dławicą piersiową); niektóre pochodne dihydropirydyny
mogą w rzadkich przypadkach spowodować wystąpienie bólu w okolicy przedsercowej lub napadów
2
dławicy piersiowej. Bardzo rzadko u pacjentów z wcześniej rozpoznaną dławicą piersiową może
wystąpić zwiększenie częstości, wydłużenie czasu trwania i nasilenie napadów dławicowych.
Obserwowano pojedyncze przypadki zawału mięśnia sercowego. Pacjenci z zaburzeniami czynności
nerek lub wątroby należy zachować szczególną ostrożność podczas rozpoczynania leczenia u
pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Mimo że u
tych pacjentów można zazwyczaj stosować zwykłą dawkę, należy zachować ostrożność podczas
zwiększania dawki do 20 mg na dobę. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być nasilone u
pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, dlatego należy rozważyć dostosowanie dawkowania.
Stosowanie lerkanidypiny chlorowodorku jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności wątroby lub z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (współczynnik przesączania
kłębuszkowego, GFR < 30 ml/min). Dzieci i młodzież Nie wykazano bezpieczeństwa stosowania i
skuteczności lerkanidypiny chlorowodorku u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Induktory
CYP3A4 Substancje indukujące izoenzym CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina,
karbamazepina) i ryfampicyna mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w osoczu, powodując, że jej
skuteczność może być mniejsza od oczekiwanej. Alkohol Należy unikać spożywania alkoholu,
ponieważ może on nasilać rozszerzające naczynia działanie leków przeciwnadciśnieniowych. Laktoza
Produkt PRIMACOR zawiera laktozę jednowodną i dlatego nie należy go podawać pacjentom z
rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub
zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE U około 1,8%
pacjentów leczonych lerkanidypiną obserwowano wystąpienie działań niepożądanych. Poniżej
przedstawiono działania niepożądane, obserwowane podczas badań klinicznych i po wprowadzeniu
produktu do obrotu, pogrupowane według klasyfikacji układowo – narządowej MedDRA i
następującej częstości występowania: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do <1/10); niezbyt często
(≥1/1000 do <1/100); rzadko (≥1/10000 do <1/1000); bardzo rzadko (<1/10,000); nieznana (częstość
nie może być określona na podstawie dostępnych danych). W obrębie każdej grupy o określonej
częstości występowania obserwowane działania niepożądane przedstawiono zgodnie ze
zmniejszającym się nasileniem. W trakcie kontrolowanych badań klinicznych najczęściej
występowały następujące działania niepożądane: ból i zawroty głowy, obrzęki obwodowe,
częstoskurcz, uczucie kołatania serca, nagłe zaczerwienienie skóry. Każde z nich występowało u
mniej niż 1% pacjentów. Zaburzenia układu immunologicznego: bardzo rzadko (<1/10000)
nadwrażliwość. Zaburzenia układu nerwowego: niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) zawroty głowy,
ból głowy; rzadko (≥1/10000 do <1/1000) senność; bardzo rzadko (<1/10000) omdlenie. Zaburzenia
serca: niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) tachykardia, kołatanie serca; rzadko (≥1/10000 do <1/1000)
dławica piersiowa*; bardzo rzadko (<1/10000) ból w klatce piersiowej*, zawał mięśnia sercowego*
Zaburzenia naczyniowe: niezbyt często (≥1/1000 do <1/100) nagłe zaczerwienienie skóry, np. twarzy;
bardzo rzadko (<1/10000) niedociśnienie tętnicze. Zaburzenia żołądka i jelit: rzadko (≥1/10000 do
<1/1000) niestrawność, biegunka, ból brzucha, nudności, wymioty; bardzo rzadko (<1/10000) przerost
dziąseł. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: rzadko (≥1/10000 do <1/1000) wysypka. Zaburzenia
mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej: rzadko (≥1/10000 do <1/1000) ból mięśni. Zaburzenia nerek i
dróg moczowych: rzadko (≥1/10000 do <1/1000) wielomocz; bardzo rzadko (<1/10000) częste
oddawanie moczu. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania niezbyt często (≥1/1000 do <1/100)
obrzęki obwodowe; rzadko (≥1/10000 do <1/1000) osłabienie, zmęczenie. Badania diagnostyczne
bardzo rzadko (<1/10000) odwracalne zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych w
osoczu.*Niektóre pochodne dihydropirydyny mogą w rzadkich przypadkach spowodować wystąpienie
bólu w okolicy przedsercowej lub napadów dławicy piersiowej. Bardzo rzadko, u pacjentów z
wcześniej rozpoznaną dławicą piersiową może wystąpić zwiększenie częstości występowania,
wydłużenie czasu trwania lub nasilenie napadów dławicowych. Obserwowano pojedyncze przypadki
zawału serca. Wydaje się, że lerkanidypina nie wpływa niekorzystnie na stężenie glukozy w krwi ani
na stężenie lipidów w osoczu. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY
POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU BERLIN-CHEMIE AG (Menarini Group),
Glienicker Weg 125, 12 489 Berlin, Niemcy NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU wydane przez Prezesa URPLWMiPB: PRIMACOR, 10 mg – 9285; PRIMACOR, 20 mg
– 17457 Aktualizacja: 09.2017. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). INFORMACJA
NAUKOWA: BERLIN-CHEMIE/MENARINI POLSKA Sp. z o.o. ul.Słomińskiego 4, 00-204
Warszawa, tel. 22 566 21 00. Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.
1
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Trifas 10; 10 mg, tabletki SKŁAD JAKOŚCIOWY I
ILOŚCIOWY: Każda tabletka zawiera 10 mg torasemidu (Torasemidum). Substancje pomocnicze:
laktoza. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Białe, okrągłe, płaskie tabletki o ściętych brzegach z
linią podziału na jednej stronie. Tabletkę można podzielić na połowy. WSKAZANIA DO
STOSOWANIA: Zapobieganie obrzękom oraz leczenie obrzęków i przesięków w przebiegu
niewydolności serca. DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Dawkowanie Leczenie należy
rozpoczynać od dawki 5 mg torasemidu na dobę. Dawka ta zwykle odpowiada dawce podtrzymującej.
Podawanie torasemidu w dawce 10 mg może być wskazane w przypadku, jeśli dawka 5 mg
torasemidu na dobę jest niewystarczająca. Jeśli dawka 10 mg jest niewystarczająca, to dawkę można
zwiększyć do 20 mg torasemidu na dobę, w zależności od stanu pacjenta. Tabletki należy stosować
rano popijając niewielką ilością płynu. Spożywanie jedzenia nie ma wpływu na dostępność
biologiczną torasemidu. Tabletki Trifas 10 są zazwyczaj stosowane w długoterminowym leczeniu lub
do czasu ustąpienia obrzęków. Pacjenci w podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie
dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Brak danych porównawczych dotyczących dawkowania u
pacjentów w podeszłym wieku. Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być
prowadzone ze szczególną ostrożnością, z uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia torasemidu we krwi.
Dzieci i młodzież poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży
w wieku poniżej 18 lat. Dlatego też nie zaleca się stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży.
Dzielenie tabletek: Tabletkę należy trzymać pomiędzy palcami wskazującymi i kciukami obu rąk, linią
podziału skierowana do góry, a następnie przełamać ją na połowy wzdłuż linii podziału naciskając
kciukami w dół. PRZECIWWSKAZANIA: nadwrażliwość na torasemid lub pochodne
sulfonylomocznika lub na którąkolwiek substancję pomocniczą; niewydolność nerek z bezmoczem;
śpiączka wątrobowa lub stanu przedśpiączkowy; niskie ciśnienie krwi; zmniejszenie objętości krwi
krążącej (hipowolemia); obniżonego stężenia sodu i potasu we krwi; zaburzenia opróżniania pęcherza
moczowego (np.: spowodowanego rozrostem gruczołu krokowego); karmienie piersią. SPECJALNE
OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Z powodu
niedostatecznie udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu nie należy stosować w
przypadku: dny moczanowej; zaburzeń rytmu serca (np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok
przedsionkowo-komorowy II0 lub III
0); zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej; jednoczesnego
stosowania soli litu, antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn; patologicznych zmian w
morfologii krwi (np.: małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez niewydolności nerek);
zaburzeń czynności nerek spowodowanych związkami neurotoksycznymi; dzieci i młodzieży w wieku
poniżej 18 lat. Uwagi Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest regularna kontrola
gospodarki wodno-elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli
powinno podlegać również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi. Z
uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub utajoną cukrzycą
należy uważnie kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość erytrocytów,
leukocytów, trombocytów) również powinna być regularnie wykonywana. Szczególnie na początku
terapii oraz u pacjentów w podeszłym wieku, należy zwracać uwagę na wszelkie oznaki zaburzeń
elektrolitowych i zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 10 może dawać
pozytywne wyniki testów antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania
produktu leczniczego Trifas 10 jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla
zdrowia. Tabletki produktu leczniczego Trifas 10 zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany
u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu
Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE:
Wymienione poniżej działania niepożądane mogą wystąpić podczas terapii produktem Trifas 10.
Częstość występowania działań niepożądanych oceniana jest według następujących kryteriów: Bardzo
często: ≥ 1/10; Często: ≥ 1/100 do < 1/10; Niezbyt często: ≥ 1/1 000 do < 1/100; Rzadko: ≥ 1/10 000
do < 1/1 000; Bardzo rzadko: < 1/10 000, nieznana (nie może być określona na podstawie
dostępnych danych). Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona liczba płytek
krwi, erytrocytów i (lub) leukocytów. Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-
jelitowe (np. utrata apetytu, bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na
początku leczenia. Bardzo rzadko: zapalenie trzustki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt
często: podwyższone stężenie kreatyniny i mocznika we krwi. U pacjentów z zaburzeniami mikcji (np.
z powodu przerostu gruczołu krokowego), zwiększona produkcja moczu może prowadzić do
2
zatrzymania moczu i nadmiernego rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i
odżywiania Często: zaostrzona kwasica metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku
leczenia), podwyższenie stężenia kwasu moczowego i glukozy we krwi, jak również podwyższenie
stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy, cholesterol), hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem
diety ubogopotasowej, wymiotach, biegunce, nadużyciu środków przeczyszczających, jak również u
pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami czynności wątroby). W zależności od stosowanej dawki i
długości trwania leczenia, mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, w
szczególności hipowolemia, hipokaliemia i (lub) hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe Bardzo
rzadko: w związku z zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany
splątania, niedociśnienie, jak również zaburzenia w krążeniu wieńcowym lub centralnym (w tym
niedokrwienie mięśnia sercowego i mózgu). Stany te mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca,
dławicy piersiowej, ostrego zawału mięśnia sercowego lub omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w
miejscu podania Często: bóle i zawroty głowy, uczucie zmęczenia, osłabienie (zwłaszcza na początku
leczenia) Niezbyt często: suchość w jamie ustnej, parestezje; Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia,
szumy uszne, utrata słuchu. Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: reakcje alergiczne
(świąd, wysypka, nadwrażliwość na światło), ciężkie reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające
życiu reakcje nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i
wymagają podjęcia odpowiednich nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Często: zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi.
PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU: Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611
Luxembourg, Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
WYDANY PRZEZ PREZESA URPLWMiPB: 4713. DATA OSTATNIEJ AKTUALIZACJI:
05.2016. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.
Informacja naukowa o leku: Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.; ul.Słomińskiego 4, 00-204
Warszawa, tel.: (022) 566 21 00, fax: (022) 566 21 01.
1
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Trifas 20; 5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań. SKŁAD
JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY: Każda ampułka z 4 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera 21,262 mg soli
sodowej torasemidu, co odpowiada 20 mg torasemidu (Torasemidum). POSTAĆ FARMACEUTYCZNA:
Przezroczysty, bezbarwny roztwór do wstrzykiwań dożylnych. WSKAZANIA DO STOSOWANIA:
Leczenie obrzęków i przesięków w przebiegu niewydolności serca u pacjentów, u których należy zastosować
leczenie dożylne (np.: pacjentów z obrzękiem płuc spowodowanym ostrą niewydolnością mięśnia
sercowego). DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA: Dawkowanie Leczenie należy rozpoczynać od
2 ml produktu Trifas 10 / Trifas 20 na dobę (co odpowiada 10 mg torasemidu). W przypadku
niezadowalającego skutku oraz w zależności od obrazu klinicznego, dawkę można zwiększyć do 4 ml
produktu Trifas 10/Trifas 20, podanych jednorazowo (co odpowiada 20 mg torasemidu na dobę). Jeśli nie
przyniesie to nadal pożądanego skutku, można zastosować krótkotrwałe leczenie (nie dłużej niż 3 dni),
polegające na podawaniu 8 ml Trifas 20 (co odpowiada 40 mg torasemidu, na dobę). Ostry obrzęk płuc
Leczenie należy rozpoczynać od dożylnego podania pojedynczej dawki 4 ml produktu Trifas 20 (co
odpowiada 20 mg torasemidu). Następnie, w zależności od obrazu klinicznego, dawkę można powtarzać w
odstępach co pół godziny. Nie należy stosować dawki większej, niż 20 ml produktu Trifas 20 (co odpowiada
100 mg torasemidu, na dobę). Roztwór do wstrzykiwań Trifas 20 należy podawać dożylnie. Roztwór podaje
się w powolnym wstrzyknięciu dożylnym. Należy wstrzykiwać tylko przejrzysty roztwór! Nie należy
podawać dotętniczo! Pacjenci w podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie dawki u pacjentów w
podeszłym wieku. Brak danych porównawczych dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku
i pacjentów młodszych. Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być prowadzone ze
szczególną ostrożnością, z uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia torasemidu we krwi. Dzieci i młodzież
poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.
Dlatego też, nie zaleca się stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży. Otwieranie ampułek: Nie jest
konieczne piłowanie ampułki! Ampułkę należy trzymać lekko pochyloną, oznakowanym kolorowym
końcem do góry. Potrząsając lub stukając w ampułkę, należy spowodować, aby roztwór z końca ampułki
spłynął do jej podstawy. Koniec ampułki należy odłamać. Produktu Trifas 20 nie wolno podawać z innymi
produktami leczniczymi we wstrzyknięciu ani we wlewie. W przypadku długotrwałego leczenia, zalecana
jest jak najszybsza zmiana postaci dożylnej produktu na postać doustną. Torasemidu nie należy podawać
dożylnie dłużej niż przez 1 tydzień. PRZECIWWSKAZANIA: stwierdzona nadwrażliwości na substancję
czynną, sulfonylomocznik lub nadwrażliwości na którąkolwiek z substancji pomocniczych produktu
leczniczego Trifas 20; niewydolność nerek z bezmoczem; śpiączka wątrobowa lub stan przedśpiączkowy;
niskie ciśnienie krwi; zmniejszona objętość krwi krążącej (hipowolemia); obniżone stężenia sodu i potasu we
krwi; zaburzenia opróżniania pęcherza moczowego (np.: spowodowanego rozrostem gruczołu krokowego);
podczas karmienia piersią. SOECJALNE OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE
STOSOWANIA: Z powodu niedostatecznie udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu
nie należy stosować w przypadku: dny moczanowej; zaburzeń rytmu serca (np.: blok zatokowo-
przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy II0 lub III
0); zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej;
jednoczesnego stosowania soli litu, antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn; patologicznych
zmian w morfologii krwi (np.: małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez towarzyszącej
niewydolności nerek); zaburzeń czynności nerek spowodowanych związkami neurotoksycznymi; dzieci i
młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Uwagi Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest
regularna kontrola gospodarki wodno-elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli powinno podlegać również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów
we krwi. Z uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub
utajoną cukrzycą należy uważnie kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość
erytrocytów, leukocytów, trombocytów) również powinna być regularnie wykonywana. Szczególnie na
początku terapii oraz u pacjentów w podeszłym wieku, należy zwracać uwagę na wszelkie oznaki zaburzeń
elektrolitowych i zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 20 może dawać pozytywne
wyniki testów antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania produktu leczniczego
Trifas 20 jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla zdrowia. DZIAŁANIA
NIEPOŻĄDANE: Wymienione poniżej działania niepożądane mogą wystąpić podczas terapii produktem
Trifas 20. Częstość występowania działań niepożądanych oceniana jest według następujących kryteriów:
Bardzo często: ≥ 1/10, Często: ≥ 1/100 do < 1/10, Niezbyt często: ≥ 1/1000 do < 1/100, Rzadko:
≥ 1/10000 do < 1/1 000, Bardzo rzadko: < 1/10000, nieznana (nie może być określona na podstawie
2
dostępnych danych). Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona liczba płytek krwi,
erytrocytów i (lub) leukocytów. Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. utrata
apetytu, bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na początku leczenia. Bardzo
rzadko: Zapalenie trzustki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: podwyższone stężenie
kreatyniny i mocznika we krwi. U pacjentów z zaburzeniami mikcji (np. z powodu przerostu gruczołu
krokowego), zwiększona produkcja moczu może prowadzić do zatrzymania moczu i nadmiernego
rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania: Często: zaostrzona kwasica
metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku leczenia), podwyższenie stężenia kwasu moczowego i
glukozy we krwi, jak również podwyższenie stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy, cholesterol),
hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem diety ubogopotasowej, wymiotach, biegunce, nadużyciu
środków przeczyszczających, jak również u pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami czynności wątroby). W
zależności od stosowanej dawki i długości trwania leczenia, mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-
elektrolitowej, w szczególności hipowolemia, hipokaliemia i (lub) hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe
Bardzo rzadko: w związku z zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany
splątania, niedociśnienie, jak również zaburzenia w krążeniu wieńcowym lub centralnym (w tym
niedokrwienie mięśnia sercowego i mózgu). Stany te mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca, dławicy
piersiowej, ostrego zawału mięśnia sercowego lub omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: bóle i zawroty głowy, uczucie zmęczenia, osłabienie (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt
często: suchość w jamie ustnej, parestezje Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia, szumy uszne, utrata słuchu.
Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: reakcje alergiczne (świąd, wysypka, nadwrażliwość
na światło), ciężkie reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające życiu reakcje nadwrażliwości (wstrząs
anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i wymagają podjęcia odpowiednich
nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często: zwiększenie aktywności
niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY
POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU WYDANY PRZEZ
PREZESA URPLiPB: Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611
Luxembourg, Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU WYDANY
PRZEZ PREZESA URPLWMiPB: 4716. DATA OSTATNIE J AKTUALIZACJI: 05.2016. Lek
wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie. Informacja naukowa o
leku: Berlin-Chemie/ Menarini Polska Sp. z o.o.; ul.Słomińskiego 4, 00-204 Warszawa, tel. : (022) 566 21
00, fax: (022) 566 21 01.
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: TRIFAS 200 10 mg/ml, roztwór do infuzji SKŁAD
JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY: Każda ampułka z 20 ml roztworu do infuzji zawiera 212,62 mg
soli sodowej torasemidu, co odpowiada 200 mg torasemidu (Torasemidum). POSTAĆ
FARMACEUTYCZNA: Przezroczysty, bezbarwny roztwór do infuzji dożylnych. WSKAZANIA
DO STOSOWANIA: Trifas 200 jest przeznaczony do stosowania wyłącznie u pacjentów z ciężką
niewydolnością czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 20 ml/min i (lub) stężenie
kreatyniny większe niż 6 mg/dl). W celu zachowania diurezy, w przypadku ciężkiej niewydolności
nerek, również w przypadku stosowania dializy (więcej niż 200 ml/dobę), w przypadku wystąpienia
obrzęków, przesięków i wysokiego ciśnienia tętniczego krwi. Uwaga: Lek jest wskazany do
stosowania wyłącznie u pacjentów z ciężką niewydolnością czynności nerek. Nie stosuje się u
pacjentów z prawidłową czynnością nerek! DAWKOWANIA I SPOSÓB PODAWANIA: Uwaga:
Wymagane jest uważne obserwowanie pacjentów leczonych produktem Trifas 200. Dawkowanie
powinno być ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od stopnia niewydolności
nerek. Dawkowanie Leczenie należy rozpoczynać od 5 ml roztworu Trifas 200 na dobę (co odpowiada
50 mg torasemidu, podawanego w powolnym wlewie dożylnym za pomocą pompy infuzyjnej. Jeżeli
wydalanie moczu jest niewystarczające, dawkę można zwiększyć do 10 lub 20 ml na dobę, podaną
dożylnie za pomocą pompy infuzyjnej w ciągu godziny (co odpowiada 100-200 mg torasemidu).
Niezużyty roztwór należy wyrzucić! Trifas 200 należy podawać w powolnym wlewie dożylnym za
pomocą pompy infuzyjnej. Nie należy podawać we wlewie szybszym, niż 0,4 ml na minutę (co
odpowiada 4 mg torasemidu na minutę). Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być
prowadzone ze szczególną ostrożnością, z uwagi na ryzyko zwiększenia stężenia torasemidu we krwi.
Pacjenci w podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie dawki u pacjentów w podeszłym
wieku. Brak danych porównawczych dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku i u
pacjentów młodszych. Dzieci i młodzież poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania
torasemidu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego też, nie zaleca się stosowania
torasemidu u dzieci i młodzieży. Otwieranie ampułek Nie jest konieczne piłowanie ampułki!
Ampułkę należy trzymać lekko pochyloną, oznakowanym kolorowym końcem do góry. Potrząsając
lub stukając w ampułkę, należy spowodować, aby roztwór z końca ampułki spłynął do jej podstawy.
Koniec ampułki należy odłamać. W celu ustalenia zgodności z innymi produktami należy zapoznać się
z treścią punktu. Prowadzić wlew tylko wówczas, gdy roztwór jest przejrzysty! Należy podawać tylko
przejrzysty roztwór! Nie podawać we wlewie dotętniczym! W przypadku długotrwałego leczenia,
zalecana jest jak najszybsza zmiana postaci dożylnej produktu na postać doustną. Torasemidu nie
należy podawać dożylnie dłużej niż przez 1 tydzień. Przeciwwskazania: Produktu Trifas 200 nie
wolno podawać w przypadku: stwierdzonej nadwrażliwości na substancję czynną torasemid,
sulfonylomocznika lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych produktu leczniczego Trifas 200,
niewydolności nerek z bezmoczem, śpiączki wątrobowej lub stanu przedśpiączkowego, niskiego
ciśnienia krwi, zmniejszenia objętości krwi krążącej (hipowolemia), obniżonego stężenia sodu i potasu
we krwi, zaburzeń opróżniania pęcherza moczowego, (np.: spowodowanego przerostem gruczołu
krokowego), podczas karmienia piersią, prawidłowej lub tylko umiarkowanie upośledzonej czynności
nerek (klirens kreatyniny powyżej 30 ml/min i/lub stężenie kreatyniny w surowicy poniżej 3,5 mg/100
ml) z powodu ryzyka nadmiernej utraty wody i elektrolitów. SPECJALNE OSTRZEŻENIA I
ŚRODKI OSTROŻNOŚĆI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Z powodu niedostatecznie
udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu nie należy stosować w przypadku: dny
moczanowej, zaburzeń rytmu serca (np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-
komorowy II0 lub III
0), zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej, jednoczesnego stosowania soli litu,
antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn, patologicznych zmian w morfologii krwi (np.:
małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez towarzyszącej niewydolności nerek), zaburzeń
czynności nerek spowodowanych związkami neurotoksycznymi, dzieci i młodzież w wieku poniżej 18
lat, klirensu kreatyniny od 20 do 30 ml/min i/lub stężenia kreatyniny w surowicy od 3,5 do 6 mg/100
ml. Uwagi Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest regularna kontrola gospodarki
wodno-elektrolitowej – zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli powinno
podlegać również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi. Z uwagi na
ryzyko zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub utajoną cukrzycą należy
uważnie kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość erytrocytów, leukocytów,
trombocytów) również powinna być regularnie wykonywana. Szczególnie na początku terapii oraz u
pacjentów w podeszłym wieku, należy zwracać uwagę na wszelkie oznaki zaburzeń elektrolitowych i
zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 200 może dawać pozytywne wyniki
testów antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania produktu leczniczego
Trifas 200 jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla zdrowia. DZIAŁANIA
NIEPOŻĄDANE: Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona ilość płytek
krwi, erytrocytów i/lub leukocytów Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe
(np. utrata apetytu, bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na początku
leczenia. Bardzo rzadko: zapalenie trzustki Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często:
podwyższone stężenie kreatyniny i mocznika we krwi U pacjentów z zaburzeniami mikcji (np. z
powodu przerostu gruczołu krokowego), zwiększona produkcja moczu może prowadzić do
zatrzymania moczu i nadmiernego rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i
odżywiania Często: zaostrzona kwasica metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku
leczenia), podwyższenie stężenia kwasu moczowego i glukozy we krwi, jak również podwyższenie
stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy, cholesterol), hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem
diety ubogopotasowej, wymiotach, biegunce, nadużyciu środków przeczyszczających, jak również u
pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami czynności wątroby). W zależności od stosowanej dawki i
długości trwania leczenia, mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, w
szczególności hipowolemia, hipokaliemia i/lub hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe Bardzo rzadko:
w związku z zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany splątania,
niedociśnienie, jak również zaburzenia w krążeniu wieńcowym lub centralnym (w tym niedokrwienie
mięśnia sercowego i mózgu). Stany te mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca, dławicy piersiowej,
ostrego zawału mięśnia sercowego lub, omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często:
bóle i zawroty głowy, uczucie zmęczenia, osłabienie (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt często:
suchość w jamie ustnej, parestezje Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia, szumy uszne, utrata słuchu
Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: reakcje alergiczne (świąd, wysypka,
nadwrażliwość na światło), ciężkie reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające życiu reakcje
nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i wymagają
podjęcia odpowiednich nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często:
zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi. PODMIOT
ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU:
Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611 Luxembourg,
Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU WYDANY PRZEZ
PREZESA URPLWMiPB: 4717 . DATA OSTATNIEJ AKTUALIZACJI: 05.2016. Lek
wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie. Informacja naukowa
o leku: Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.; ul. Słomińskiego 4, 00-204 Warszawa, tel.: (022)
566 21 00, fax: (022) 566 21 01.
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: TRIFAS 200; 200 mg, tabletki. SKŁAD
JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY: Każda tabletka produktu leczniczego Trifas 200 zawiera 200 mg
torasemidu (Torasemidum). Substancja pomocnicza: między innymi laktoza jednowodna. POSTAĆ
FARMACEUTYCZNA: Białe, okrągłe, lekko wypukłe tabletki ze ściętymi brzegami i z nacięciem w
kształcie krzyża po obu stronach. Tabletki można podzielić na połowy lub na cztery równe części.
WSKAZANIA DO STOSOWANIA: TRIFAS 200 jest przeznaczony do stosowania wyłącznie u
pacjentów z ciężką niewydolnością czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 20 ml/min i/lub
stężenie kreatyniny większe niż 6 mg /100 ml). W celu zachowania diurezy, w przypadku ciężkiej
niewydolności nerek - również w przypadku stosowania dializy (więcej niż 200 ml/dobę) - w
przypadku wystąpienia obrzęków, przesięków i wysokiego ciśnienia tętniczego krwi. Uwaga:
Lek jest wskazany do stosowania wyłącznie u pacjentów z ciężką niewydolnością czynności nerek.
Nie stosuje się u pacjentów z prawidłową czynnością nerek! DAWKOWANIE I SPOSÓB
PODAWANIA: Uwaga: Leczenie produktem Trifas 200 powinno odbywać się pod ścisłą kontrolą
lekarską. Dawkowanie powinno być ustalane indywidualnie dla każdego pacjenta w zależności od
stopnia niewydolności nerek. Leczenie należy rozpoczynać od 1/4 tabletki produktu Trifas 200 na
dobę (co odpowiada 50 mg torasemidu). W razie niedostatecznej diurezy, dawka może być
zwiększona do ½ tabletki produktu Trifas 200 na dobę (co odpowiada 100 mg torasemidu),
maksymalnie do 1 tabletki na dobę (co odpowiada 200 mg torasemidu). Trifas 200 należy przyjmować
rano, połykać w całości popijając niewielką ilością płynu. Pokarm nie wpływa na dostępność
biologiczną produktu. Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być prowadzone ze
szczególną ostrożnością, w uwagi na możliwość zwiększenia stężenia torasemidu we krwi. Pacjenci w
podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie dawki u pacjentów w podeszłym wieku. Brak
danych porównawczych dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów
młodszych. Dzieci i młodzież poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania torasemidu u dzieci
i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Dlatego też nie zaleca się stosowania torasemidu u dzieci i
młodzieży. Dzielenie tabletek Tabletkę należy trzymać pomiędzy palcami wskazującymi i kciukami
obu rąk, linią podziału skierowaną do góry, a następnie przełamać ją na połowy wzdłuż linii podziału
naciskając kciukami w dół. Tabletkę można podzielić na cztery równe części dzieląc połowy w ten
sam sposób. PRZECIWWSKAZANIA: stwierdzona nadwrażliwość na torasemid, sulfonylomocznik
lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych produktu leczniczego Trifas 200; niewydolność nerek
z bezmoczem; śpiączka wątrobowa lub stan przedśpiączkowy; niskie ciśnienie krwi; zmniejszenie
objętości krwi krążącej (hipowolemia); obniżone stężenie sodu i potasu we krwi; zaburzenia
opróżniania pęcherza moczowego (np.: spowodowanego przerostem gruczołu krokowego); karmienie
piersią; prawidłowa lub tylko umiarkowanie upośledzona czynność nerek (klirens kreatyniny powyżej
30 ml/min i/lub stężenie kreatyniny w surowicy poniżej 3,5 mg/100 ml) z powodu ryzyka nadmiernej
utraty wody i elektrolitów. SPECJALNE OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI
DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Z powodu niedostatecznie udokumentowanych wyników badań
klinicznych, torasemidu nie należy stosować w przypadku: dny moczanowej; zaburzeń rytmu serca
(np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy II0 lub III
0); zaburzeń
równowagi kwasowo-zasadowej; jednoczesnego stosowania soli litu, antybiotyków z grupy
aminoglikozydów i cefalosporyn; patologicznych zmian w morfologii krwi (np.: małopłytkowość lub
niedokrwistość u pacjentów bez towarzyszącej niewydolności nerek); zaburzeń czynności nerek
spowodowanych związkami neurotoksycznymi; dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat; klirensu
kreatyniny od 20 do niż 30 ml/min i (lub) stężenia kreatyniny w surowicy od 3,5 do 6 mg/100 ml.
Uwagi Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest regularna kontrola gospodarki
wodno-elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli powinno
podlegać również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi. Z uwagi na
ryzyko zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub utajoną cukrzycą należy
uważnie kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość erytrocytów, leukocytów,
trombocytów) również powinna być regularnie wykonywana. Szczególnie na początku terapii oraz u
pacjentów w podeszłym wieku, należy zwracać uwagę na wszelkie oznaki zaburzeń elektrolitowych i
zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 200 może dawać pozytywne wyniki
testów antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania produktu leczniczego
Trifas 200 jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla zdrowia. Tabletki produktu
leczniczego Trifas 200 zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko
występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem
złego wchłaniania glukozy-galaktozy. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Wymienione poniżej
działania niepożądane mogą wystąpić podczas terapii produktem Trifas® 200. Częstość występowania
działań niepożądanych oceniana jest według następujących kryteriów: Bardzo często: ≥ 1/10; Często:
≥ 1/100 do < 1/10; Niezbyt często: ≥ 1/1 000 do < 1/100; Rzadko: ≥ 1/10 000 do < 1/1 000; Bardzo
rzadko: < 1/10 000, nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Zaburzenia
krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona liczba płytek krwi, erytrocytów i (lub)
leukocytów. Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. utrata apetytu, bóle
brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na początku leczenia. Bardzo rzadko:
zapalenie trzustki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: podwyższone stężenie
kreatyniny i mocznika we krwi. U pacjentów z zaburzeniami mikcji (np. z powodu przerostu gruczołu
krokowego), zwiększona produkcja moczu może prowadzić do zatrzymania moczu i nadmiernego
rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Często: zaostrzona
kwasica metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku leczenia), podwyższenie stężenia kwasu
moczowego i glukozy we krwi, jak również podwyższenie stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy,
cholesterol), hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem diety ubogopotasowej, wymiotach,
biegunce, nadużyciu środków przeczyszczających, jak również u pacjentów z przewlekłymi
zaburzeniami czynności wątroby). W zależności od stosowanej dawki i długości trwania leczenia,
mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, w szczególności hipowolemia,
hipokaliemia i (lub) hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe Bardzo rzadko: w związku z
zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany splątania,
niedociśnienie, jak również zaburzenia w krążeniu wieńcowym lub centralnym (w tym niedokrwienie
mięśnia sercowego i mózgu). Stany te mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca, dławicy piersiowej,
ostrego zawału mięśnia sercowego lub omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często:
bóle i zawroty głowy, uczucie zmęczenia, osłabienie (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt często:
suchość w jamie ustnej, parestezje; Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia, szumy uszne, utrata słuchu.
Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: reakcje alergiczne (świąd, wysypka,
nadwrażliwość na światło), ciężkie alergiczne reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające życiu
reakcje nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i
wymagają podjęcia odpowiednich nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Często: zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi.
PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO
OBROTU: Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611
Luxembourg, Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU
WYDANY PRZEZ PREZESA URPLWMiPB: 4714. DATA OSTATNIEJ AKTUALIZACJI:
05.2016. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.
Informacja naukowa o leku: Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.; ul.Słomińskiego 4, 00-204
Warszawa, tel.: (022) 566 21 00, fax: (022) 566 21 01.
1
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Trifas Cor; 5 mg, tabletki. SKŁAD JAKOŚCIOWY I
ILOŚCIOWY: Każda tabletka zawiera 5 mg torasemidu (Torasemidum). Substancje pomocnicze:
laktoza jednowodna. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Białe, okrągłe, lekko wypukłe tabletki z
linią podziału na jednej stronie. Tabletki mogą być dzielone na połowy. WSKAZANIA DO
STOSOWANIA: Nadciśnienie pierwotne. Zapobieganie obrzękom oraz leczenie obrzęków i
przesięków w przebiegu niewydolności serca. DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA:
Dawkowanie Nadciśnienie pierwotne. Leczenie należy rozpoczynać od połowy tabletki produktu
Trifas Cor na dobę (co odpowiada 2,5 mg torasemidu). Działanie przeciwnadciśnieniowe rozpoczyna
się w pierwszym tygodniu stosowania, maksymalne działanie terapeutyczne osiągane jest po upływie
do 12 tygodni leczenia. W przypadku braku normalizacji ciśnienia po upływie 12 tygodni leczenia
produktem Trifas Cor w dawce połowa tabletki (co odpowiada 2,5 mg torasemidu) na dobę, dawkę
można zwiększyć do 1 tabletki produktu Trifas Cor na dobę (co odpowiada 5 mg torasemidu).
Nie należy zwiększać dawki do więcej niż jednej tabletki produktu Trifas Cor (co odpowiada 5 mg
torasemidu) na dobę ponieważ nie spowoduje to dalszego obniżenia ciśnienia krwi. Obrzęki i
przesięki Leczenie należy rozpoczynać od dawki 5 mg torasemidu na dobę. Dawka ta zwykle
odpowiada dawce podtrzymującej. Jeśli dawka 5 mg jest niewystarczająca, dawkę można zwiększyć
do 20 mg torasemidu na dobę, w zależności od stanu pacjenta. Tabletki należy stosować rano popijając
niewielką ilością płynu. Spożywanie jedzenia nie ma wpływu na dostępność biologiczną torasemidu.
Tabletki Trifas Cor są zazwyczaj stosowane w długoterminowym leczeniu lub do czasu ustąpienia
obrzęków. Pacjenci w podeszłym wieku Nie jest wymagane modyfikowanie dawki u pacjentów w
podeszłym wieku. Brak danych porównawczych dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym
wieku. Pacjenci z niewydolnością wątroby Leczenie powinno być prowadzone ze szczególną
ostrożnością, w uwagi na możliwość zwiększenia stężenia torasemidu we krwi. Dzieci i młodzież
poniżej 18 lat Brak danych dotyczących stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej
18 lat. Dlatego też nie zaleca się stosowania torasemidu u dzieci i młodzieży. Dzielenie tabletek
Tabletkę należy trzymać pomiędzy palcami wskazującymi i kciukami obu rąk, linią podziału
skierowaną do góry, a następnie przełamać ją na połowy wzdłuż linii podziału naciskając kciukami w
dół. PRZECIWWSKAZANIA: nadwrażliwość na torasemid lub pochodne sulfonylomocznika lub na
którąkolwiek substancję pomocniczą; niewydolność nerek z bezmoczem; śpiączka wątrobowa lub
stanu przedśpiączkowy; niskie ciśnienie krwi; zmniejszenie objętości krwi krążącej (hipowolemia);
obniżonego stężenia sodu i potasu we krwi; zaburzenia opróżniania pęcherza moczowego (np.:
spowodowanego rozrostem gruczołu krokowego); karmienie piersią. SPECJALNE OSTRZEŻENIA
I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Z powodu niedostatecznie
udokumentowanych wyników badań klinicznych, torasemidu nie należy stosować w przypadku: dny
moczanowej; zaburzeń rytmu serca (np.: blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-
komorowy II0 lub III
0); zaburzeń równowagi kwasowo-zasadowej; jednoczesnego stosowania soli litu,
antybiotyków z grupy aminoglikozydów i cefalosporyn; patologicznych zmian w morfologii krwi (np.:
małopłytkowość lub niedokrwistość u pacjentów bez niewydolności nerek); zaburzeń czynności nerek
spowodowanych związkami neurotoksycznymi; dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Uwagi
Podczas długotrwałego leczenia torasemidem zalecana jest regularna kontrola gospodarki wodno-
elektrolitowej, zwłaszcza stężenia potasu w osoczu krwi. Regularnej kontroli powinno podlegać
również stężenie glukozy, kwasu moczowego, kreatyniny i lipidów we krwi. Z uwagi na ryzyko
zwiększenia stężenia glukozy we krwi, u pacjentów z jawną lub utajoną cukrzycą należy uważnie
kontrolować metabolizm węglowodanów. Morfologia krwi (ilość erytrocytów, leukocytów,
trombocytów) również powinna być regularnie wykonywana. Szczególnie na początku terapii oraz u
pacjentów w podeszłym wieku, należy zwracać uwagę na wszelkie oznaki zaburzeń elektrolitowych i
zagęszczenia krwi. Stosowanie produktu leczniczego Trifas 10 może dawać pozytywne wyniki testów
antydopingowych. Nie są możliwe do przewidzenia skutki stosowania produktu leczniczego Trifas 10
jako środka dopingowego; nie można wykluczyć zagrożenia dla zdrowia. Tabletki produktu
leczniczego Trifas 10 zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko
występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem
złego wchłaniania glukozy-galaktozy. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Wymienione poniżej
działania niepożądane mogą wystąpić podczas terapii produktem Trifas 10. Częstość występowania
działań niepożądanych oceniana jest według następujących kryteriów: Bardzo często: ≥ 1/10; Często:
≥ 1/100 do < 1/10; Niezbyt często: ≥ 1/1 000 do < 1/100; Rzadko: ≥ 1/10 000 do < 1/1 000; Bardzo
2
rzadko: < 1/10 000, nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych). Zaburzenia
krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: zmniejszona liczba płytek krwi, erytrocytów i (lub)
leukocytów. Zaburzenia żołądka i jelit Często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe (np. utrata apetytu, bóle
brzucha, nudności, wymioty, biegunki, zaparcia), szczególnie na początku leczenia. Bardzo rzadko:
zapalenie trzustki. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: podwyższone stężenie
kreatyniny i mocznika we krwi. U pacjentów z zaburzeniami mikcji (np. z powodu przerostu gruczołu
krokowego), zwiększona produkcja moczu może prowadzić do zatrzymania moczu i nadmiernego
rozciągnięcia pęcherza moczowego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Często: zaostrzona
kwasica metaboliczna, kurcze mięśni (zwłaszcza na początku leczenia), podwyższenie stężenia kwasu
moczowego i glukozy we krwi, jak również podwyższenie stężenia lipidów we krwi (trójglicerydy,
cholesterol), hipokaliemia (z jednoczesnym stosowaniem diety ubogopotasowej, wymiotach,
biegunce, nadużyciu środków przeczyszczających, jak również u pacjentów z przewlekłymi
zaburzeniami czynności wątroby). W zależności od stosowanej dawki i długości trwania leczenia,
mogą wystąpić zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, w szczególności hipowolemia,
hipokaliemia i (lub) hiponatremia. Zaburzenia naczyniowe Bardzo rzadko: w związku z
zagęszczeniem krwi mogą wystąpić komplikacje zakrzepowo-zatorowe, stany splątania,
niedociśnienie, jak również zaburzenia w krążeniu wieńcowym lub centralnym (w tym niedokrwienie
mięśnia sercowego i mózgu). Stany te mogą prowadzić do zaburzeń rytmu serca, dławicy piersiowej,
ostrego zawału mięśnia sercowego lub omdleń. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często:
bóle i zawroty głowy, uczucie zmęczenia, osłabienie (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt często:
suchość w jamie ustnej, parestezje; Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia, szumy uszne, utrata słuchu.
Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko: reakcje alergiczne (świąd, wysypka,
nadwrażliwość na światło), ciężkie reakcje skórne. Ostre, potencjalnie zagrażające życiu reakcje
nadwrażliwości (wstrząs anafilaktyczny) mogą wystąpić po dożylnym podaniu leku i wymagają
podjęcia odpowiednich nadzwyczajnych środków. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Często:
zwiększenie aktywności niektórych enzymów wątrobowych (gamma-GT) we krwi. PODMIOT
ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU:
Menarini International Operations Luxembourg S.A. 1, Avenue de la Gare, L-1611 Luxembourg,
Luksemburg NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU WYDANY PRZEZ
PREZESA URPLWMiPB: 4712. DATA OSTATNIEJ AKTUALIZACJI: 05.2016. Lek
wydawany z przepisu lekarza (Rp). Pełna informacja o leku dostępna na żądanie. Informacja naukowa
o leku: Berlin-Chemie/Menarini Polska Sp. z o.o.; ul.Słomińskiego 4, 00-204 Warszawa, tel.: (022)
566 21 00, fax: (022) 566 21 01.
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Zofenil 7,5; Zofenil 30 SKŁAD ILOŚCIOWY I
JAKOŚCIOWY: Każda tabletka produktu leczniczego Zofenil 7,5 zawiera 7,5 mg soli wapniowej
zofenoprylu (Zofenoprilum calcicum) , co odpowiada 7,2 mg zofenoprylu. Każda tabletka produktu
leczniczego Zofenil 30 zawiera 30 mg soli wapniowej zofenoprylu (Zofenoprilum calcicum), co
odpowiada 28,7 mg zofenoprylu. Każda tabletka powlekana produktu leczniczego Zofenil 7,5 zawiera
17,35 mg laktozy jednowodnej. Każda tabletka powlekana produktu leczniczego Zofenil 30 zawiera
69,4 mg laktozy jednowodnej POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Zofenil 7,5 tabletki powlekane;
Zofenil 30 tabletki powlekane, z linią podziału. Tabletkę można podzielić na dwie równe dawki.
WSKAZANIA DO STOSOWANIA: Nadciśnienie tętnicze Zofenil jest przeznaczony do leczenia
łagodnego i umiarkowanego samoistnego nadciśnienia tętniczego. Ostry zawał serca Zofenil może być
stosowany w leczeniu wczesnej fazy ostrego zawału serca z objawami podmiotowymi i
przedmiotowymi niewydolności serca lub bez nich. Podawanie produktu leczniczego należy rozpocząć
w ciągu pierwszych 24 godzin od wystąpienia objawów u stabilnych hemodynamicznie pacjentów, u
których nie wdrożono leczenia trombolitycznego. DAWKOWANIE I SPOSÓB PODAWANIA:
Zofenil może być przyjmowany przed, w trakcie albo po posiłku. Podawaną dawkę należy stopniowo
zwiększać w zależności od reakcji pacjenta na leczenie. Nadciśnienie tętnicze Dawkowanie należy
ustalić na podstawie wyników pomiarów ciśnienia tętniczego, wykonywanych bezpośrednio przed
podaniem kolejnej dawki. W razie potrzeby dawkę należy stopniowo zwiększać, zachowując co
najmniej czterotygodniowe odstępy pomiędzy kolejnymi zmianami dawkowania. Pacjenci bez
niedoborów płynów lub sodu: Leczenie należy rozpoczynać od podawania 15 mg raz na dobę,
zwiększając dawkę stopniowo, do uzyskania optymalnej kontroli ciśnienia tętniczego. Zazwyczaj
stosowana dawka podtrzymująca wynosi 30 mg raz na dobę. Maksymalna dawka dobowa wynosi 60
mg, podawana jednorazowo lub w dwóch dawkach podzielonych. W przypadku braku zadowalającej
reakcji na leczenie można zastosować dodatkowo inny lek przeciwnadciśnieniowy, np. lek
moczopędny. Pacjenci z podejrzeniem niedoborów płynów lub sodu: U pacjentów z grupy
zwiększonego ryzyka, po podaniu pierwszej dawki leku może wystąpić niedociśnienie tętnicze. Przed
rozpoczęciem podawania inhibitorów ACE (konwertazy angiotensyny) należy wyrównać niedobory
płynów i (lub) sodu, a także, na dwa, trzy dni przed rozpoczęciem podawania inhibitora ACE,
odstawić leki moczopędne. Leczenie produktem leczniczym Zofenil należy rozpocząć od dawki
początkowej 15 mg na dobę. Jeśli okresowe odstawienie leków moczopędnych nie jest możliwe,
leczenie produktem leczniczym Zofenil należy rozpocząć od dawki początkowej 7,5 mg na dobę.
Należy ściśle monitorować pacjentów z grupy dużego ryzyka wystąpienia ciężkiego, ostrego
niedociśnienia, najlepiej w warunkach szpitalnych, przez okres w którym spodziewane jest
maksymalne działanie, zarówno po podaniu pierwszej dawki, jak i po każdym zwiększeniu dawki
inhibitora ACE i (lub) leku moczopędnego. Powyższe zalecenia dotyczą również pacjentów z dławicą
piersiową lub chorobami naczyń mózgowych, u których gwałtowne obniżenie ciśnienia tętniczego
może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy. Dawkowanie u pacjentów z
zaburzeniami czynności nerek i pacjentów poddawanych dializoterapii: W leczeniu nadciśnienia
tętniczego u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny > 45 ml/min)
Zofenil można podawać w takich samych dawkach i według takiego samego schematu podawania (raz
na dobę), jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z umiarkowanymi i ciężkimi
zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 45 ml/min) dawkę produktu leczniczego Zofenil
należy zmniejszyć o połowę; schemat podawania raz na dobę nie wymaga zmiany. U pacjentów z
nadciśnieniem tętniczym, poddawanych dializoterapii, należy podawać jedną czwartą dawki,
stosowanej u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Ostatnie obserwacje kliniczne wskazują na
częstsze występowanie u pacjentów leczonych inhibitorami ACE reakcji rzekomoanafilaktycznych
podczas dializy z zastosowaniem wysokoprzepływowych błon dializacyjnych oraz podczas zabiegów
aferezy LDL (lipoprotein o małej gęstości). Pacjenci w podeszłym wieku (powyżej 65 lat): U
pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek nie ma konieczności dostosowania
dawkowania. W przypadku pacjentów w podeszłym wieku, u których stwierdzono zmniejszony
klirens kreatyniny (< 45 ml/min), zaleca się połowę zazwyczaj stosowanej dawki dobowej. Klirens
kreatyniny można określić na podstawie stężenia kreatyniny w surowicy za pomocą wzoru Cockrofta-
Gaulta: Klirens kreatyniny [ml/min] = (140 – wiek) x masa ciała [kg] / stężenie kreatyniny w surowicy
[mg/dl] x 72. Uzyskany przy pomocy powyższego wzoru wynik odpowiada wartości klirensu
kreatyniny u mężczyzn. W przypadku kobiet uzyskany wynik należy pomnożyć przez 0,85.
Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby: Dawkę początkową produktu
leczniczego Zofenil stosowaną w leczeniu nadciśnienia tętniczego u pacjentów z łagodnymi lub
umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy zmniejszyć o połowę w stosunku do
stosowanej u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby. W przypadku pacjentów z ciężkimi
zaburzeniami czynności wątroby stosowanie produktu leczniczego Zofenil w leczeniu nadciśnienia
tętniczego jest przeciwwskazane. Dzieci i młodzież (w wieku poniżej 18 lat): Nie ustalono
bezpieczeństwa i skuteczności stosowania produktu leczniczego Zofenil u dzieci. Dlatego nie zaleca
się jego stosowania. Ostry zawał serca Leczenie produktem leczniczym Zofenil należy rozpocząć w
ciągu 24 godzin od wystąpienia objawów ostrego zawału serca i następnie kontynuować je przez 6
tygodni. Schemat podawania leku jest następujący: 1 i 2 dzień: 7,5 mg (1 tabletka produktu
leczniczego Zofenil 7,5) co 12 godzin; 3 i 4 dzień: 15 mg (2 tabletki produktu leczniczego Zofenil 7,5
lub 1/2 tabletki produktu leczniczego Zofenil 30) co 12 godzin; od 5 dnia: 30 mg (1 tabletka produktu
leczniczego Zofenil 30) co 12 godzin. Jeżeli w chwili rozpoczynania leczenia lub w ciągu trzech
kolejnych dni od zawału u chorego stwierdza się niskie wartości skurczowego ciśnienia tętniczego (
120 mHg) nie należy zwiększać dawki dobowej. W przypadku wystąpienia hipotonii ( 100 mmHg)
można kontynuować podawanie leku w dawce, która była wcześniej dobrze tolerowana. W razie
stwierdzenia ciężkiego niedociśnienia (skurczowe ciśnienie tętnicze niższe od 90 mmHg w dwu
kolejnych pomiarach, wykonanych w odstępie co najmniej jednej godziny) należy przerwać
podawanie produktu leczniczego Zofenil. Po 6 tygodniach leczenia należy przeprowadzić ponowną
ocenę stanu pacjenta. U pacjentów, u których nie stwierdza się objawów dysfunkcji lewej komory ani
niewydolności serca leczenie należy przerwać. Jeśli natomiast objawy te występują leczenie należy
kontynuować przez odpowiedni okres czasu. Jeśli występują wskazania, należy równocześnie
stosować inne leki: nitraty, kwas acetylosalicylowy lub leki blokujące receptory beta-adrenergiczne
(beta-blokery). Pacjenci w podeszłym wieku: Należy zachować ostrożność podczas podawania
produktu leczniczego Zofenil w leczeniu zawału u pacjentów po 75 roku życia. Pacjenci z
niewydolnością nerek i pacjenci dializowani: Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania produktu
leczniczego Zofenil w zawale serca u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek lub u pacjentów
dializowanych nie zostały do chwili obecnej ustalone. Z tego powodu nie zaleca się stosowania
produktu leczniczego Zofenil u tych pacjentów. Pacjenci z niewydolnością wątroby: Skuteczność i
bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego Zofenil w zawale serca u pacjentów z
niewydolnością wątroby nie zostały do chwili obecnej ustalone. Z tego powodu nie zaleca się
stosowania produktu leczniczego Zofenil u tych pacjentów. PRZECIWWSKAZANIA:
Nadwrażliwość na sól wapniową zofenoprylu, inne inhibitory ACE lub którykolwiek składnik
produktu leczniczego Zofenil; obrzęk naczynioruchowy związany z leczeniem inhibitorami ACE w
wywiadzie; dziedziczny / idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy; ciężka niewydolność wątroby; drugi
i trzeci trymestr ciąży; u kobiet w wieku rozrodczym, jeśli nie stosują skutecznej antykoncepcji;
obustronne zwężenia tętnic nerkowych lub jednostronne zwężenie tętnicy nerkowej w przypadku
jedynej czynnej nerki; jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Zofenil z produktami
zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności
nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR<60 ml/min/1,73 m2). SPECJALNE OSTRZEŻNIA
I ŚRODKI OSTROZNOŚCI DOTYCZĄCE STOSOWANIA: Niedociśnienie tętnicze: Podobnie
jak inne inhibitory ACE, również Zofenil może powodować znaczne obniżenie ciśnienia tętniczego,
zwłaszcza po podaniu pierwszej dawki, chociaż objawowe niedociśnienie występuje rzadko u
pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym. Wystąpienie niedociśnienia jest bardziej
prawdopodobne u pacjentów odwodnionych i z niedoborem elektrolitów na skutek przyjmowania
leków moczopędnych, ograniczonej podaży soli w diecie, dializoterapii, biegunki lub wymiotów lub u
pacjentów z ciężkim nadciśnieniem renino-zależnym. Objawowe niedociśnienie obserwowano u
pacjentów z niewydolnością serca, ze współistniejącą niewydolnością nerek lub bez niej.
Prawdopodobieństwo wystąpienia niedociśnienia jest większe u pacjentów z bardziej nasiloną
niewydolnością serca, co odzwierciedla stosowanie dużych dawek diuretyków pętlowych,
hiponatremia lub zaburzenia czynności nerek. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem objawowego
niedociśnienia leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym nadzorem lekarskim, najlepiej w warunkach
szpitalnych, od małej dawki, którą należy ostrożnie dostosowywać.
Jeżeli to możliwe, na początku leczenia produktem leczniczym Zofenil należy na pewien czas
przerwać podawanie leków moczopędnych. Postępowanie takie należy rozważyć także w przypadku
pacjentów z dusznicą bolesną lub chorobami naczyń mózgowych, u których nagłe obniżenie ciśnienia
tętniczego może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy. W przypadku
wystąpienia niedociśnienia, pacjenta należy położyć na plecach. Może być konieczne podanie we
wlewie dożylnym fizjologicznego roztworu soli (0,9% roztworu NaCl), w celu uzupełnienia objętości
wewnątrznaczyniowej. Wystąpienie niedociśnienia po podaniu pierwszej dawki nie wyklucza
możliwości stopniowego, ostrożnego zwiększania dawki, po wyrównaniu wyżej wymienionych
zaburzeń. U niektórych pacjentów z niewydolnością serca, którzy mają prawidłowe lub niskie
ciśnienie tętnicze, podczas stosowania produktu Zofenil może wystąpić dodatkowe obniżenie ciśnienia
krwi. Takie działanie można przewidzieć i nie jest ono zazwyczaj powodem do przerwania leczenia.
Jeśli niedociśnienie stanie się objawowe, może być konieczne zmniejszenie dawki lub przerwanie
leczenia produktem Zofenil. Niedociśnienie w ostrym zawale serca: Nie wolno rozpoczynać leczenia
produktem leczniczym Zofenil w ostrej fazie zawału serca, jeżeli występuje zwiększone ryzyko
nasilenia ciężkich zaburzeń hemodynamicznych w następstwie podania leku rozszerzającego
naczynia. Ma to miejsce u pacjentów z ciśnieniem skurczowym poniżej 100 mmHg lub tych, u
których stwierdza się objawy wstrząsu kardiogennego. Podanie produktu leczniczego Zofenil w
ostrym zawale serca może prowadzić do ciężkiego niedociśnienia. W przypadku przedłużającego się
niedociśnienia (utrzymywanie się skurczowego ciśnienia tętniczego <90mmHg przez ponad godzinę)
należy przerwać podawanie produktu leczniczego Zofenil. W przypadku ciężkiej niewydolności serca
po zawale serca, Zofenil można podawać wyłącznie, jeśli pacjent jest stabilny hemodynamicznie.
Pacjenci z zawałem serca i zaburzeniami czynności wątroby: Nie ustalono skuteczności i
bezpieczeństwa stosowania produktu leczniczego Zofenil u pacjentów z zawałem serca i zaburzeniami
czynności wątroby. Dlatego nie należy stosować produktu leczniczego Zofenil u tych pacjentów.
Pacjenci w podeszłym wieku: Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu leczniczego
Zofenil w leczeniu zawału u pacjentów w wieku powyżej 75 lat. Pacjenci z nadciśnieniem naczyniowo
– nerkowym: U pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo – nerkowym i obustronnym zwężeniem tętnic
nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki stosowanie inhibitorów ACE wiąże
się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia ciężkiego niedociśnienia i niewydolności nerek.
Dodatkowo ryzyko zwiększa się, gdy jednocześnie stosowane są leki moczopędne. Niewydolności
nerek może towarzyszyć jedynie niewielka zmiana stężenia kreatyniny w osoczu, nawet u pacjentów z
jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. Jeśli podanie produktu leczniczego Zofenil w tej grupie
pacjentów jest konieczne, leczenie należy rozpoczynać w warunkach szpitalnych pod ścisłym
nadzorem lekarskim, od małej dawki, którą należy ostrożnie dostosowywać. Podczas rozpoczynania
stosowania produktu leczniczego Zofenil należy tymczasowo przerwać podawanie leków
moczopędnych i ściśle monitorować czynność nerek w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia.
Pacjenci z niewydolnością nerek: Należy zachować ostrożność podczas podawania produktu
leczniczego Zofenil pacjentom z niewydolnością nerek, gdyż wymagają oni mniejszych dawek leku.
Podczas leczenia należy odpowiednio często kontrolować czynność nerek, według przyjętych zasad.
Opisywane przypadki niewydolności nerek związane z podawaniem inhibitorów ACE występowały
głównie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub współistniejącymi chorobami nerek, w tym
także ze zwężeniem tętnicy nerkowej. U niektórych pacjentów, u których wcześniej nie stwierdzono
współistniejących chorób nerek, odnotowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi,
zwłaszcza podczas jednoczesnego podawania leków moczopędnych. W takim przypadku konieczne
może być zmniejszenie dawki inhibitora ACE i (lub) odstawienie leków moczopędnych. Zalecane jest
ścisłe monitorowanie czynności nerek w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Nie ustalono
skuteczności i bezpieczeństwa podawania produktu leczniczego Zofenil u pacjentów z zawałem serca i
zaburzeniami czynności nerek. Dlatego nie należy stosować produkt Zofenil u pacjentów z zawałem
serca i objawami zaburzenia czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy 2,1 mg/dl i
białkomocz 500 mg/dobę). Pacjenci poddawani dializoterapii:U pacjentów poddawanych
dializoterapii z zastosowaniem błon dializacyjnych z poliakrylonitrylu o dużej przepuszczalności (np.
AN 69), którzy otrzymują inhibitory ACE, występuje ryzyko pojawienia się reakcji
rzekomoanafilaktycznych, takich jak obrzęk twarzy, nagłe zaczerwienienie, niedociśnienie i duszność
w ciągu kilku minut od rozpoczęcia hemodializy. U tych pacjentów zaleca się stosowanie błon
dializacyjnych innego typu lub leku przeciwnadciśnieniowego z innej grupy. Nie ustalono
skuteczności i bezpieczeństwa podawania produktu leczniczego Zofenil u pacjentów z zawałem serca,
poddawanych dializoterapii. Dlatego nie należy stosować produkt Zofenil w tej grupie pacjentów.
Pacjenci poddawani aferezie LDL: U pacjentów leczonych inhibitorami ACE, którzy są poddawani
zabiegom aferezy LDL z użyciem siarczanu dekstranu, mogą występować reakcje
rzekomoanafilaktyczne, podobne do obserwowanych u pacjentów hemodializowanych z
zastosowaniem błon dializacyjnych o dużej przepuszczalności. U tych pacjentów zalecane jest
stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych z innej grupy. Reakcje rzekomoanafilaktyczne
występujące podczas odczulania lub po użądleniu owadów:U pacjentów otrzymujących inhibitory
ACE podczas odczulania (np. na jad owadów błonkoskrzydłych) lub po użądleniu przez owady rzadko
opisywano zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. U tych pacjentów wystąpieniu tego typu
reakcji należy zapobiegać przerywając czasowo podawanie inhibitora ACE, jednak po nieumyślnym
podaniu produktu leczniczego reakcje te mogą pojawić się ponownie. Dlatego też u pacjentów
leczonych inhibitorami ACE, którzy są poddawani odczulaniu, należy zachować ostrożność. Stan po
przeszczepieniu nerki:Brak danych na temat podawania produktu leczniczego Zofenil u pacjentów po
niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. Pierwotny hiperaldosteronizm: Pacjenci z pierwotnym
hiperaldosteronizmem z zasady nie reagują na podawanie leków przeciwnadciśnieniowych
działających hamująco na układ renina-angiotensyna. Dlatego nie zaleca się podawania produktu
leczniczego Zofenil w tej grupie pacjentów. Obrzęk naczynioruchowy: Ryzyko wystąpienia obrzęku
naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani u pacjentów
leczonych inhibitorami ACE jest największe w ciągu pierwszych kilku tygodni leczenia. Jednak w
rzadkich przypadkach ciężki obrzęk naczynioruchowy może wystąpić po długotrwałym leczeniu
inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę. W takim przypadku należy natychmiast przerwać
leczenie inhibitorami ACE i zastosować produkt leczniczy należący do innej grupy. Obrzęk
naczynioruchowy języka, głośni i krtani może być przyczyną zgonu. Jeśli wystąpi, należy rozpocząć
postępowanie ratunkowe, w tym (jednak nie wyłącznie) podać podskórnie roztwór adrenaliny o
stężeniu 1:1000 (od 0,3 do 0,5 ml) lub podać powoli adrenalinę dożylnie, 1 mg/ml (którą należy
rozcieńczyć wg instrukcji) oraz ściśle monitorować EKG i ciśnienie tętnicze. Pacjent powinien
przebywać w szpitalu do czasu całkowitego ustąpienia objawów, ale nie krócej niż 12 - 24 godzin.
Nawet w takich przypadkach, gdy obrzęk obejmuje wyłącznie język, bez zaburzeń oddychania,
pacjenci mogą wymagać obserwacji, gdyż leczenie lekami przeciwhistaminowymi i
glikokortykosteroidami może nie być wystarczające. Inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę
częściej powodują obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras.
Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie, niezwiązanym z przyjmowaniem inhibitorów
ACE są bardziej narażeni na wystąpienie obrzęku naczynioruchowego podczas otrzymywania
inhibitorów ACE. Kaszel:Podczas leczenia produktem leczniczym Zofenil może wystąpić suchy,
uporczywy kaszel, który ustępuje po odstawieniu produktu. Kaszel wywołany stosowaniem inhibitora
ACE należy uwzględnić w diagnostyce różnicowej kaszlu. Niewydolność wątroby: Stosowanie
inhibitorów ACE rzadko wiąże się z występowaniem zespołu, który rozpoczyna się od żółtaczki
cholestatycznej i postępuje do piorunującej martwicy wątroby, a (czasami) do zgonu. Mechanizm
powstawania tego zespołu nie jest znany. Jeśli podczas podawania inhibitorów ACE wystąpi żółtaczka
lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy przerwać stosowanie inhibitorów
ACE i zastosować odpowiednie postępowanie medyczne. Hiperkaliemia: Podczas leczenia
inhibitorami ACE może wystąpić hiperkaliemia. Do grupy ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą
pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, cukrzycą lub przyjmujący jednocześnie leki moczopędne
oszczędzające potas, suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas oraz inne produkty
powodujące zwiększenie stężenia potasu we krwi (np. heparynę). Jeżeli jednak podawanie
wymienionych powyżej leków uważa się za zasadne, zaleca się regularne oznaczenie stężenia potasu
w surowicy. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) Istnieją dowody, iż
jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), antagonistów receptora
angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia
czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego
blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora
angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie
konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe
pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle
monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów
ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Zabiegi chirurgiczne, znieczulenie ogólne: Podczas
rozległych operacji i znieczulenia inhibitory ACE mogą powodować obniżenie ciśnienia tętniczego, a
nawet być przyczyną wystąpienia wstrząsu, gdyż mogą blokować powstawanie angiotensyny II,
wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. Jeśli nie jest możliwe odstawienie inhibitorów ACE,
należy monitorować objętość wewnątrznaczyniową i objętość osocza. Zwężenie zastawki aorty i
zastawki dwudzielnej/ kardiomiopatia przerostowa: Należy zachować ostrożność podczas podawania
inhibitorów ACE pacjentom ze zwężeniem zastawki dwudzielnej i z utrudnionym odpływem krwi z
lewej komory. Neutropenia /agranulocytoza: U pacjentów otrzymujących inhibitory ACE
obserwowano przypadki neutropenii/agranulocytozy, małopłytkowości i niedokrwistości.
Ryzyko wystąpienia neutropenii wydaje się być zależne od dawki, rodzaju stosowanego produktu
leczniczego i stanu ogólnego pacjenta. U pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym
neutropenia występuje rzadko, może natomiast pojawić się u pacjentów z różnego stopnia
zaburzeniem czynności nerek, zwłaszcza jeśli współistnieje kolagenoza, np. toczeń rumieniowaty
układowy, twardzina albo pacjent jest leczony lekami immunosupresyjnymi, allopurynolem lub
prokainamidem, bądź w przypadku jednoczesnego występowania wymienionych czynników. U
niektórych pacjentów wystąpiły ciężkie zakażenia, które w kilku przypadkach były oporne na
intensywną antybiotykoterapię. W przypadku stosowania zofenoprylu w tej grupie pacjentów, należy
oznaczyć ilość krwinek białych i inne parametry krwi przed rozpoczęciem leczenia, następnie co 2
tygodnie w trakcie 3-miesięcznego leczenia zofenoprylem, a następnie okresowo. Podczas trwania
leczenia należy poinformować pacjenta o konieczności zgłaszania wszelkich objawów zakażenia (np.
ból gardła, gorączka) oraz określić w takim przypadku wzór odsetkowy krwinek białych. W
przypadku stwierdzenia lub podejrzenia neutropenii (liczba neutrofili mniejsza niż 1000/mm3), należy
przerwać przyjmowanie zofenoprylu i innych jednocześnie stosowanych produktów. Zmiany te mają
charakter odwracalny i ustępują po przerwaniu podawania inhibitorów ACE. Łuszczyca: Inhibitory
ACE należy stosować ostrożnie u pacjentów z łuszczycą. Białkomocz: Białkomocz może wystąpić
zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami czynności nerek oraz w przypadku
stosowania relatywnie dużych dawek inhibitorów ACE. U pacjentów z wcześniej występującymi
chorobami nerek należy wykonać badanie stężenia białka w moczu (test z pierwszego, porannego
moczu) przed rozpoczęciem leczenia, a następnie okresowo. Pacjenci z cukrzycą: Należy ściśle
kontrolować stężenie glukozy u pacjentów z cukrzycą leczonych uprzednio doustnymi lekami
przeciwcukrzycowymi lub insuliną podczas pierwszego miesiąca leczenia inhibitorami ACE. Lit:
Zwykle nie zaleca się leczenia skojarzonego litem i produktem Zofenil. Rasa: Podobnie jak inne
inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę, zofenopryl może wykazywać mniejszą skuteczność
w obniżaniu ciśnienia tętniczego u osób rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Inhibitory enzymu
konwertujacego angiotensynę częściej powodują wystąpienie obrzęku naczynioruchowego u
pacjentów rasy czarnej niż u pacjentów innych ras. Ciąża: Nie należy rozpoczynać podawania
inhibitorów ACE podczas ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia inhibitorem ACE,
u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe, o
ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku potwierdzenia ciąży, należy
natychmiast przerwać podawanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to wskazane, należy rozpocząć leczenie
alternatywne. Inne: Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. U pacjentów z rzadko występującą
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania
glukozy-galaktozy nie należy stosować tego produktu. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: Działania
niepożądane, które stwierdzono u pacjentów podczas stosowania produktu leczniczego Zofenil
sklasyfikowano w zależności od układu i uszeregowano w zależności od częstości występowania
przyjmując następujące kryteria: bardzo często (=1/10); często (=1/100, < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1
000, < 1/100); rzadko (≥ 1/10 000, < 1/1 000); bardzo rzadko (≤1/10 000). Zaburzenia układu
nerwowego Często: Zawroty głowy, ból głowy Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i
śródpiersia Często: Kaszel Zaburzenia żołądka i jelit Często: Nudności/wymioty Zaburzenia skóry i
tkanki podskórnej Niezbyt często: Wysypka Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy Zaburzenia mięśniowo-
szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: Kurcze mięśni Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania Często: Zmęczenie Niezbyt często: Osłabienie Następujące działania niepożądane zostały
zaobserwowane w związku z leczeniem inhibitorami ACE: Zaburzenia krwi i układu chłonnego U
niektórych pacjentów może wystąpić agranulocytoza i pancytopenia. Istnieją doniesienia o
wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-
fosforanowej. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko hipoglikemia. Zaburzenia
psychiczne Rzadko: depresja, zmiany nastroju, zaburzenia snu, stan splątania. Zaburzenia układu
nerwowego Niekiedy parestezja, zaburzenia smaku, zaburzenia równowagi. Zaburzenia oka Rzadko,
niewyraźne widzenie. Zaburzenia ucha i błędnika Rzadko: szum uszny. Zaburzenia serca Po podaniu
inhibitorów ACE opisywano pojedyncze przypadki tachykardii, kołatania serca, zaburzeń rytmu,
dławicy piersiowej, zawałów mięśnia sercowego, w połączeniu z niedociśnieniem. Zaburzenia
naczyniowe Ciężkie niedociśnienie, występujące po rozpoczęciu leczenia lub po zwiększeniu dawki
(zwłaszcza u pacjentów należących do określonych grup ryzyka). W związku z niedociśnieniem mogą
wystąpić takie objawy, jak zawroty głowy, uczucie osłabienia, zaburzenia widzenia, rzadko z
zaburzeniami świadomości (omdlenie). Rzadko występuje nagłe zaczerwienienie (zwłaszcza twarzy).
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia W rzadkich przypadkach odnotowano
duszność, zapalenie zatok, nieżyt błony śluzowej nosa, zapalenie języka, zapalenie oskrzeli oraz
skurcz oskrzeli. Inhibitory ACE powodują u niewielkiej liczby pacjentów wystąpienie obrzęku
naczynioruchowego twarzy, jamy ustnej i gardła. W pojedynczych przypadkach obrzęk
naczynioruchowy górnych dróg oddechowych powodował niedrożność dróg oddechowych
zakończoną zgonem. Zaburzenia żołądka i jelit Sporadycznie może wystąpić ból brzucha, biegunka,
zaparcie i suchość błony śluzowej jamy ustnej. Opisywano pojedyncze przypadki zapalenia trzustki i
niedrożności jelit związane z podawaniem inhibitorów ACE. Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy
jelita cienkiego. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Opisywano pojedyncze przypadki żółtaczki
cholestatycznej i zapalenia wątroby, związane z podawaniem inhibitorów ACE. Zaburzenia skóry i
tkanki podskórnej Sporadycznie mogą wystąpić reakcje alergiczne i nadwrażliwości, takie jak świąd,
pokrzywka, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się
naskórka, wykwity łuszczycopodobne, łysienie. Objawom tym może towarzyszyć gorączka, ból
mięśni, ból stawów, eozynofilia i (lub) dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych. Rzadko
występuje nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Sporadycznie
może wystąpić ból mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Może wystąpić lub nasilić się
niewydolność nerek. Opisywano przypadki wystąpienia ostrej niewydolności nerek. Rzadko
występują zaburzenia oddawania moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Rzadko: zaburzenia
erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Bardzo rzadko: obrzęki obwodowe i ból w
klatce piersiowej. Badania diagnostyczne Może wystąpić, odwracalne po odstawieniu produktu,
zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, zwłaszcza w przypadku współistnienia
niewydolności nerek, ciężkiej niewydolności serca i nadciśnienia naczyniowo-nerkowego. U
nielicznych pacjentów opisano zmniejszenie stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu, liczby
płytek krwi i leukocytów. Ponadto odnotowano zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i
stężenia bilirubiny w surowicy. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY
POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU: Berlin Chemie AG; Glienicker Weg 125;
12489 Berlin, Niemcy NUMERY POZWOLEŃ NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU wydane
przez Prezesa URPLWMiPB : Zofenil 7,5: 11293; Zofenil 30: 11294. Opracowano na podstawie
ChPL z dn. 04.02.2015. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). INFORMACJA NAUKOWA:
BERLIN-CHEMIE/MENARINI POLSKA Sp. z o.o. ul.Słomińskiego 4, 00-204 Warszawa, tel. 22 566
21 00. Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.
NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO: Zofenil Plus, 30 mg + 12,5 mg, tabletki powlekane
SKŁAD ILOŚCIOWY I JAKOŚCIOWY: Każda tabletka powlekana zawiera 28,7 mg zofenoprylu
co odpowiada 30 mg zofenoprylu wapniowego oraz 12,5 mg hydrochlorotiazydu. Substancje
pomocnicze o znanym działaniu: Każda tabletka powlekana zawiera 56,20 mg laktozy jednowodnej.
POSTAĆ FARMACEUTYCZNA: Tabletka powlekana. Bladoczerwone, okrągłe, lekko obustronnie
wypukłe tabletki o średnicy 9 mm z linią podziału na jednej stronie. Linia podziału na tabletce ułatwia
tylko rozkruszenie w celu ułatwienia połknięcia, a nie podział na równe dawki. WSKAZANIA DO
STOSOWANIA: Leczenie łagodnego i umiarkowanego samoistnego nadciśnienia tętniczego.
Ten produkt złożony jest wskazany do stosowania przez pacjentów, u których nie można odpowiednio
kontrolować ciśnienia krwi tylko przy użyciu zofenoprylu. DAWKOWANIE I SPOSÓB
PODAWANIA: Dawkowanie Dorośli Przed rozpoczęciem podawania produktu złożonego zalecane
jest indywidualne dostosowanie dawki poszczególnych substancji czynnych (tj. zofenoprylu i
hydrochlorotiazydu). Jeżeli jest to uzasadnione klinicznie, można rozważyć bezpośrednią zmianę
leczenia z monoterapii na leczenie produktem złożonym o skojarzonym działaniu obu składników.
Pacjenci bez niedoborów płynów lub sodu: Zazwyczaj skuteczna dawka to jedna tabletka na dobę. Pacjenci z podejrzeniem niedoborów płynów lub sodu: Nie zaleca się stosowania Zofenil Plus. Osoby
w podeszłym wieku (powyżej 65 lat) U pacjentów w podeszłym wieku z prawidłowym klirensem
kreatyniny nie ma konieczności dostosowania dawkowania. W przypadku pacjentów w podeszłym
wieku, u których stwierdzono obniżony klirens kreatyniny (mniejszy niż 45 ml/min) nie zaleca się
stosowania Zofenil Plus. Klirens kreatyniny można określić na podstawie stężenia kreatyniny w
surowicy za pomocą wzoru Cockrofta-Gaulta: Klirens kreatyniny [ml/min] = (140 – wiek) x masa
ciała [kg] / stężenie kreatyniny w surowicy [mg/dl] x 72. Uzyskany przy pomocy powyższego wzoru
wynik odpowiada wartości klirensu kreatyniny u mężczyzn. W przypadku kobiet uzyskany wynik
należy pomnożyć przez 0,85. Uzyskany przy pomocy powyższego wzoru wynik odpowiada wartości
klirensu kreatyniny u mężczyzn. W przypadku kobiet uzyskany wynik należy pomnożyć przez 0,85.
Dzieci i młodzież Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności produktu Zofenil Plus u
dzieci i młodzieży poniżej 18 lat, dlatego nie zaleca się jego stosowania w tej grupie wiekowej.
Niewydolność nerek i dializy: U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i łagodną niewydolnością nerek
(klirens kreatyniny > 45 ml/min) można zastosować ten sam poziom dawki Zofenil Plus raz na dobę
jak u pacjentów z prawidłową czynnością nerek. U pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej
niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 45 ml/min) nie zaleca się stosowania Zofenil Plus. U
pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) stosowanie Zofenil Plus
jest przeciwwskazane. U pacjentów dializowanych z nadciśnieniem tętniczym stosowanie Zofenil Plus
nie jest zalecane. Niewydolność wątroby U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i łagodną do
umiarkowanej niewydolnością wątroby, gdzie została osiągnięta dawka 30 mg samego zofenoprylu,
można zastosować ten sam schemat dawkowania jak u pacjentów z prawidłową czynnością wątroby.
U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i ciężką niewydolnością wątroby stosowanie Zofenil Plus jest
przeciwwskazane. Sposób podawania Zofenil Plus powinien być stosowany raz na dobę, z posiłkiem
lub bez. W celu ułatwienia połknięcia, tabletkę można podzielić na dwie połowy i połknąć jedną po
drugiej, w wyznaczonym czasie podawania. PRZECIWWSKAZANIA: drugi i trzeci trymestr ciąży;
nadwrażliwość na zofenopryl wapniowy lub inne inhibitory ACE; nadwrażliwość na
hydrochlorotiazyd lub inne substancje będące pochodną sulfonamidu; nadwrażliwość na którąkolwiek
substancję pomocniczą; obrzęk naczynioruchowy związany z leczeniem inhibitorami ACE w
wywiadzie; wrodzony/idiopatyczny obrzęk naczynioruchowy; ciężka niewydolność wątroby; ciężka
niewydolność nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min); obustronne zwężenia tętnic nerkowych lub
jednostronne zwężenie tętnicy nerkowej w przypadku jedynej czynnej nerki; jednoczesne stosowanie
produktu leczniczego Zofenil Plus z produktami zawierającymi aliskiren jest przeciwwskazane u
pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej,
GFR<60 ml/min/1,73 m2
). SPECJALNE OSTRZEŻENIE I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI:
ZOFENOPRYL Niedociśnienie tętnicze Podobnie jak inne inhibitory ACE i leki moczopędne, Zofenil
Plus może powodować poważne spadki ciśnienia krwi, zwłaszcza po podaniu pierwszej dawki.
Objawowa hipotonia rzadko występuje u pacjentów z niepowikłanym nadciśnieniem tętniczym.
Bardziej prawdopodobne jest jej wystąpienie u pacjentów odwodnionych i z niedoborem elektrolitów
na skutek przyjmowania leków moczopędnych, ograniczonej podaży soli w diecie, dializoterapii,
biegunki lub wymiotów, lub u pacjentów z ciężkim nadciśnieniem renino-zależnym. Objawowa
hipotonia była opisywana głównie u pacjentów z niewydolnością serca, ze współistniejącą
niewydolnością nerek lub bez niej. Prawdopodobieństwo wystąpienia hipotonii jest większe u
pacjentów z ciężką niewydolnością serca związaną z leczeniem dużymi dawkami diuretyków
pętlowych oraz tych, u których stwierdza się hiponatremię lub zaburzenia czynności nerek. U
pacjentów ze zwiększonym ryzykiem objawowej hipotonii leczenie należy rozpoczynać pod ścisłym
nadzorem lekarskim, najlepiej w warunkach szpitalnych, od mniejszych dawek, ostrożnie
dostosowując dawkowanie. Jeżeli to możliwe, na początku leczenia produktem leczniczym Zofenil
Plus należy na pewien czas przerwać podawanie leków moczopędnych. Postępowanie takie należy
rozważyć także w przypadku pacjentów z dusznicą bolesną i chorobami naczyń mózgowych, u
których nagły spadek ciśnienia tętniczego może stwarzać zagrożenie wystąpienia zawału serca lub
udaru mózgu. W przypadku wystąpienia hipotonii należy ułożyć pacjenta poziomo na plecach. Może
być konieczne podanie we wlewie dożylnym soli fizjologicznej (0,9% roztworu NaCl) w celu
uzupełnienia wewnątrznaczyniowej objętości krwi. Wystąpienie hipotonii po pierwszej dawce leku nie
wyklucza możliwości stopniowego, ostrożnego zwiększania dawek każdego ze składników produktu
leczniczego po usunięciu wyżej wymienionych zaburzeń. Pacjenci z nadciśnieniem naczyniowo –
nerkowym U pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo – nerkowym, obustronnym zwężeniem tętnic
nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki stosowanie inhibitorów ACE wiąże
się z podwyższonym ryzykiem wystąpienia ciężkiej hipotonii i niewydolności nerek. Dodatkowo
ryzyko to wzrasta, gdy jednocześnie stosowane są leki moczopędne. Do upośledzenia czynności nerek
z nieznacznym zwiększeniem stężenia kreatyniny w osoczu może dojść również u pacjentów z
jednostronnym zwężeniem tętnicy nerkowej. U tych pacjentów leczenie należy rozpoczynać w
warunkach szpitalnych pod ścisłym nadzorem lekarskim, od mniejszych dawek, ostrożnie
dostosowując dawkowanie oraz kontrolując czynność nerek. Pacjenci z niewydolnością nerek Podczas
leczenia należy odpowiednio często kontrolować czynność nerek według przyjętych zasad. Opisywane
przypadki niewydolności nerek związane z podawaniem inhibitorów ACE występowały głównie u
pacjentów z ciężką niewydolnością serca lub współistniejącymi chorobami nerek, w tym także ze
zwężeniem tętnicy nerkowej. U niektórych pacjentów, u których wcześniej nie stwierdzano
współistniejących schorzeń nerek odnotowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi,
zwłaszcza podczas równoczesnego podawania leków moczopędnych. W takim przypadku konieczne
może być zmniejszenie dawki poszczególnych składników. Zalecane jest prowadzenie ścisłego
monitorowania czynności nerek w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia. Pacjenci dializowani
Pacjenci poddawani dializom przy użyciu wysokoprzepływowych błon dializacyjnych z
poliakrylonitrylu (np. AN 69), którzy otrzymują inhibitory ACE zagrożeni są większym ryzykiem
wystąpienia reakcji anafilaktoidalnych, takich jak obrzęki twarzy, zaczerwienienie, hipotonia i
duszność występujące w ciągu kilku minut od rozpoczęcia hemodializy. U tych pacjentów zaleca się
stosowanie innych typów dializatorów lub innych leków przeciwnadciśnieniowych. Skuteczność i
bezpieczeństwo podawania produktu leczniczego Zofenil Plus w zawale serca u pacjentów
poddawanych hemodializom nie zostały do chwili obecnej ustalone, dlatego też nie powinien być
podawany w tej grupie pacjentów. Pacjenci poddawani LDL aferezie U pacjentów leczonych
inhibitorami ACE, którzy są poddawani zabiegom LDL aferezy z siarczanem dekstranu mogą
występować reakcje anafilaktoidalne podobne do spotykanych u pacjentów hemodializowanych przy
użyciu wysokoprzepływowych błon dializacyjnych (patrz powyżej). U tych pacjentów zalecane jest
stosowanie leków przeciwnadciśnieniowych z innej grupy terapeutycznej. Reakcje anafilaktyczne
występujące podczas odczulania lub po ukąszeniach owadów U pacjentów otrzymujących inhibitory
ACE podczas odczulania (np. na jad owadów błonkoskrzydłych) lub po ukąszeniach przez owady
rzadko opisywano zagrażające życiu reakcje anafilaktoidalne. U tych samych pacjentów wystąpieniu
tego typu reakcji należy zapobiegać przerywając czasowo podawanie inhibitora ACE, jednak po
nieumyślnym podaniu produktu leczniczego reakcje te mogą pojawić się ponownie. Dlatego też u
pacjentów leczonych inhibitorami ACE, którzy są poddawani procedurze odczulenia należy zachować
ostrożność. Przeszczep nerki Brak jest doświadczenia na temat podawania produktu leczniczego
Zofenil Plus u pacjentów po przeszczepieniu nerki. Dlatego nie zaleca się jego stosowania u osób po
przeszczepach. Pierwotny hiperaldosteronizm Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem z zasady
nie reagują na podawanie leków przeciwnadciśnieniowych działających na drodze hamowania układu
renina-angiotensyna. Z tego względu podawanie produktu leczniczego Zofenil Plus w tej grupie
pacjentów nie jest zalecane. Nadwrażliwość/ Obrzęk naczynioruchowy Ryzyko wystąpienia obrzęku
naczynioruchowego twarzy, kończyn, warg, błon śluzowych, języka, głośni i (lub) krtani u pacjentów
leczonych inhibitorami ACE jest największe w ciągu pierwszych kilku tygodni leczenia. Jednak w
rzadkich przypadkach może rozwinąć się ciężki obrzęk naczynioruchowy po długotrwałym leczeniu
inhibitorem enzymu konwertującego angiotensynę. W takim przypadku należy natychmiast przerwać
leczenie inhibitorami ACE i wdrożyć leczenie lekami należącymi do innej grupy terapeutycznej leków
przeciwnadciśnieniowych. Obrzęk naczynioruchowy języka, głośni lub krtani może być przyczyną
zgonu. W przypadku wystąpienia obrzęku o takiej lokalizacji należy bezzwłocznie zastosować
odpowiednie leczenie obejmujące między innymi (jednak nie ograniczające się do): podskórne
wstrzyknięcie roztworu adrenaliny w rozcieńczeniu 1:1000 (od 0,3 do 0,5 ml) lub wolne podanie
adrenaliny dożylnie 1 mg/ml (którą należy rozcieńczyć wg instrukcji) oraz ścisłe monitorowanie EKG
i ciśnienia tętniczego krwi. Pacjent powinien przebywać w szpitalu do czasu całkowitego ustąpienia
objawów, ale nie krócej niż 12-24 godziny. Nawet w takich przypadkach, gdy obrzęk obejmuje
wyłącznie język, bez zaburzeń oddychania, pacjenci mogą wymagać obserwacji, gdyż leczenie lekami
przeciwhistaminowymi i glikokortykosteroidami może nie być wystarczające. Inhibitor enzymu
konwertującego angiotensynę powoduje bardziej nasilony obrzęk naczynioruchowy u pacjentów rasy
czarnej w stosunku do pacjentów rasy białej. Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie
niezwiązanym z przyjmowaniem inhibitorów ACE są bardziej narażeni na wystąpienie obrzęku
naczynioruchowego podczas otrzymywania inhibitorów ACE. Jednoczesne przyjmowanie inhibitorów
mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus): Pacjenci przyjmujący jednocześnie leczenie
inhibitorami mTOR (np. syrolimus, ewerolimus, temsyrolimus) mogą być narażeni w większym
stopniu na ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego (np. obrzęk dróg oddechowych i języka, z
lub bez wystąpienia problemów z oddychaniem). Kaszel Podczas leczenia inhibitorami ACE może
wystąpić suchy kaszel, bez odksztuszania wydzieliny, który ustępuje po przerwaniu leczenia. Inhibitor
ACE wywołujący kaszel powinien być traktowany jako częściowa diagnostyka różnicowa kaszlu.
Pacjenci z niewydolnością wątroby Stosowanie inhibitorów ACE rzadko wiąże się z występowaniem
zespołu, który rozpoczyna się od żółtaczki cholestatycznej i postępuje do piorunującej martwicy
wątroby a (czasami) do zgonu. Mechanizm powstawania tego zespołu nie jest znany. Jeśli podczas
podawania inhibitorów ACE wystąpi żółtaczka lub znaczne zwiększenie aktywności enzymów
wątrobowych należy przerwać stosowanie inhibitorów ACE i zastosować odpowiednie postępowanie
medyczne. Hiperkaliemia Podczas leczenia inhibitorami ACE może wystąpić hiperkaliemia. Efekt ten
jest zwykle osłabiony przez działanie tiazydowych leków moczopędnych powodujących utratę potasu.
Do grupy ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, cukrzycą,
hipoaldosteronizmem lub przyjmujący jednocześnie leki moczopędne oszczędzające potas,
suplementy potasu lub substytuty soli zawierające potas oraz inne produkty powodujące zwiększenie
stężenia potasu we krwi (np. heparynę, kotrimoskazol zwany też trimetoprymem/sulfametoksazolem).
Jeżeli jednak podawanie wymienionych powyżej leków uważa się za zasadne, zaleca się regularne
oznaczenie stężenia potasu w surowicy. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron
(RAA) Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE),
antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii
oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się
podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE,
antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu
RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a
parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi
powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować
jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Zabiegi chirurgiczne,
znieczulenie ogólne Podczas rozległych operacji i znieczulenia inhibitory ACE mogą powodować
spadki ciśnienia tętniczego, a nawet być przyczyną wystąpienia wstrząsu, gdyż mogą blokować
powstawanie angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. Jeśli nie jest możliwe
odstawienie inhibitorów ACE, należy prowadzić dokładne monitorowanie stanu wypełnienia łożyska
naczyniowego i objętości osocza krwi. Zwężenie zastawki aortalnej lub mitralnej/kardiomiopatia
przerostowa Należy zachować ostrożność podczas podawania inhibitorów ACE pacjentom ze
zwężeniem zastawki mitralnej i z utrudnionym odpływem krwi z lewej komory i należy ich unikać w
przypadku hemodynamicznie istotnego zwężenia. Neutropenia/agranulocytoza U pacjentów
otrzymujących inhibitory ACE obserwowano przypadki neutropenii/agranulocytozy, trombocytopenii
i niedokrwistości. Ryzyko wystąpienia neutropenii wydaje się być zależne od dawki, rodzaju
stosowanego produktu leczniczego i stanu ogólnego pacjenta. Rzadko spotykane jest u pacjentów bez
innych obciążeń, może natomiast wystąpić u chorych z upośledzeniem czynności nerek różnego
stopnia, zwłaszcza związanym z chorobami tkanki łącznej naczyń (kolagenozami), takim jak np.
toczeń rumieniowaty układowy, sklerodermia oraz leczonych lekami immunosupresyjnymi, leczonych
allopurynolem lub prokainamidem, bądź w przypadku jednoczesnego występowania wymienionych
czynników. U niektórych pacjentów wystąpiły poważne zakażenia, które w kilku przypadkach były
oporne na intensywną antybiotykoterapię. W przypadku stosowania zofenoprylu w tej grupie
pacjentów, należy przeprowadzać badanie oznaczenia krwinek białych i innych parametrów krwi
przed rozpoczęciem terapii, następnie co 2 tygodnie w trakcie 3-miesięcznego leczenia zofenoprylem,
a następnie okresowo. Podczas trwania leczenia należy poinformować wszystkich pacjentów, aby
zgłaszali wszelkie objawy zakażenia (np. ból gardła, gorączka) oraz wykonali oznaczenie wzoru
odsetkowego krwinek białych. W przypadku wykrycia lub podejrzenia neutropenii (liczba neutrofili
mniejsza niż 1000/mm3) należy przerwać jednoczenie przyjmowanie zofenoprylu i innych produktów
(patrz punkt 4.5). Zmiany te mają charakter odwracalny i ustępują po przerwaniu podawania
inhibitorów ACE. Łuszczyca Inhibitory ACE należy stosować ostrożnie u pacjentów z łuszczycą.
Białkomocz Białkomocz może wystąpić zwłaszcza u pacjentów ze współistniejącymi zaburzeniami
czynności nerek oraz w przypadku stosowania relatywnie dużych dawek inhibitorów ACE.
U pacjentów z wcześniej występującymi chorobami nerek należy wykonać badanie stężenia białka w
moczu (test w pierwszym moczu porannym) przed rozpoczęciem leczenia, a następnie okresowo.
Pacjenci z cukrzycą Należy ściśle kontrolować stężenie glukozy/poziom glikemii u pacjentów z
cukrzycą leczonych uprzednio doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi lub insuliną podczas
pierwszego miesiąca leczenia inhibitorami ACE. Lit Zwykle skojarzenie litu i Zofenil Plus nie jest
zalecane. Różnice etniczne Podobnie do innych inhibitorów enzymu konwertazy angiotensyny,
zofenopryl może wykazywać mniejszą skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego krwi u osób rasy
czarnej niż u innych ras. Inhibitory enzymu konwertazy angiotensyny częściej powodują wystąpienie
obrzęku naczynioruchowego u pacjentów rasy czarnej niż u innych ras. Ciąża Nie należy rozpoczynać
podawania inhibitorów ACE podczas ciąży. Z wyjątkiem konieczności kontynuowania leczenia
inhibitorem ACE, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie
przeciwnadciśnieniowe, o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w ciąży. W przypadku
potwierdzenia ciąży należy natychmiast przerwać podawanie inhibitorów ACE i, jeśli jest to
wskazane, należy rozpocząć leczenie alternatywne. HYDROCHLOROTIAZYD Zaburzenia czynności
nerek U pacjentów z chorobami nerek tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać azotemię. U
pacjentów z zaburzeniami czynności nerek mogą wystąpić skutki kumulacji tej substancji czynnej. W
przypadku wystąpienia postępującego zaburzenia czynności nerek, na co wskazuje rosnące stężenie
azotu pozabiałkowego we krwi, konieczne jest rozważenie celowości stosowania dalszego leczenia,
należy rozważyć odstawienie leku moczopędnego. Zaburzenia czynności wątroby U pacjentów z
zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby tiazydowe leki moczopędne należy
stosować ostrożnie, gdyż niewielkie zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej mogą wywołać
śpiączkę wątrobową. Metabolizm i układ hormonalny Tiazydowe leki moczopędne mogą zaburzać
tolerancję glukozy. W takim przypadku konieczna może być modyfikacja dawki insuliny lub
doustnych leków hipoglikemizujących. W trakcie leczenia tiazydowymi lekami moczopędnymi może
dojść do ujawnienia cukrzycy utajonej. W trakcie stosowania tiazydowych leków moczopędnych
obserwowano zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów we krwi. U niektórych pacjentów
tiazydowe leki moczopędne mogą prowadzić do wystąpienia hiperurykemii i (lub) dny moczanowej.
Zaburzenia elektrolitowe Tak jak w przypadku każdego pacjenta leczonego lekami moczopędnymi, w
odpowiednich odstępach czasu należy okresowo kontrolować stężenie elektrolitów w surowicy krwi.
Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia gospodarki
wodnej lub elektrolitowej (hipokaliemię, hiponatremię i zasadowicę hipochloremiczną). Do objawów
ostrzegających zaburzeń wodnych lub elektrolitowych należą suchość w ustach, pragnienie,
osłabienie, letarg, senność, niepokój, ból lub kurcze mięśni, zmęczenie mięśni, niedociśnienie tętnicze,
skąpomocz, tachykardia i zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności lub wymioty. Chociaż
stosowanie tiazydowych leków moczopędnych może prowadzić do wystąpienia hipokaliemii,
jednoczesne podawanie zofenoprylu może zmniejszyć hipokaliemię wywołaną lekiem moczopędnym.
Ryzyko wystąpienia hipokaliemii jest największe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów, u
których występuje szybka diureza i u pacjentów, którzy przyjmują doustnie nieodpowiednią ilość
elektrolitów lub są leczeni jednocześnie glikokortykosteroidami lub hormonem
adrenokortykotropowym (ACTH). Hiponatremia z rozcieńczenia może wystąpić u pacjentów z
obrzękami podczas upalnej pogody. W takich przypadkach niedobór jonów chlorkowych jest
zazwyczaj łagodny i nie wymaga leczenia. Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie
wapnia z moczem, co może spowodować przejściowe i niewielkie zwiększenie stężenia wapnia w
surowicy, przy braku innych, znanych zaburzeń metabolizmu wapnia. Znaczna hiperkalcemia może
być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe leki moczopędne powinny zostać
odstawione przed przeprowadzeniem badań czynnościowych przytarczyc. Wykazano, że tiazydowe
leki moczopędne zwiększają wydalanie magnezu z moczem, co może doprowadzić do
hipomagnezemii. Toczeń rumieniowaty układowy Istnieją doniesienia o zaostrzeniu lub uaktywnieniu
tocznia rumieniowatego układowego w trakcie stosowania tiazydowych leków moczopędnych.
Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry W dwóch badaniach epidemiologicznych z
wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono
zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC, ang. non-melanoma
skin cancer) [raka podstawnokomórkowego (BCC, ang. basal cell carcinoma) i raka
kolczystokomórkowego (SCC, ang. squamous cell carcinoma)] w warunkach zwiększającego się
łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd (HCTZ). W mechanizmie rozwoju NMCS mogą
odgrywać rolę właściwości fotouczulające HCTZ. Pacjentów przyjmujących HCTZ należy
poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe
zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian
skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu
minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na
działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę.
Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną
histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne
rozważenie stosowania HCTZ. Testy antydopingowe Hydrochlorotiazyd, substancja czynna tego
produktu leczniczego może dawać dodatni wynik testu antydopingowego. Inne Reakcje
nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd mogą wystąpić u pacjentów z lub bez alergii czy astmy
oskrzelowej w wywiadzie. W związku ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych opisywano
przypadki reakcji nadwrażliwości na światło. W przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na
światło podczas leczenia, zaleca się odstawienie produktu leczniczego. Jeśli ponowne rozpoczęcie
podawania produktu będzie konieczne, zaleca się osłanianie ciała przed światłem słonecznym lub
sztucznym promieniowaniem UVA. SKOJARZENIE ZOFENOPRYLU I
HYDROCHLOROTIAZYDU Poza ostrzeżeniami związanymi z poszczególnymi substancjami
czynnymi, należy zwrócić uwagę na następujące ostrzeżenia: Ciąża
Zofenil Plus nie jest zalecany w trakcie pierwszego trymestru ciąży. Pacjenci z niewydolnością nerek
Biorąc pod uwagę wpływ zofenoprylu i hydrochlorotiazydu na pacjentów z zaburzoną czynnością
nerek, nie zaleca się podawania Zofenil Plus u pacjentów z umiarkowaną do ciężkiej niewydolnością
nerek (klirens kreatyniny < 45 ml/min). Ryzyko hipokaliemii Skojarzenie inhibitorów ACE z
tiazydowymi lekami moczopędnymi nie wyklucza wystąpienia hipokaliemii. Należy wykonywać
regularną kontrolę stężenia potasu. Nietolerancja galaktozy, niedobór laktazy typu Lapp, zespół złego
wchłaniania glukozy-galaktozy Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Pacjenci z rzadko występującą
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania
glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego leku. DZIAŁANIA NIEPOŻĄDANE: W
kontrolowanych badaniach klinicznych, w których wzięło udział zrandomizowanych 597 pacjentów
leczonych zofenoprylem + hydrochlorotiazydem, nie zaobserwowano żadnych specyficznych działań
niepożądanych na ten produkt złożony. Działania niepożądane zostały ograniczone do tych, które
odnotowano wcześniej podczas przyjmowania zofenoprylu wapniowego lub hydrochlorotiazydu.
Częstość występowania działań niepożądanych nie wykazała korelacji z płcią czy wiekiem pacjentów.
Działania niepożądane, które stwierdzono podczas badań klinicznych, co najmniej możliwie-
prawdopodobnie związanych z leczeniem zofenoprylem/hydrochlorothiazydem 30/12,5 mg.
Sklasyfikowano je w zależności od układu i uszeregowano w zależności od częstości występowania
przyjmując następujące kryteria: bardzo często ( 1/10), często ( 1/100 do < 1/10); niezbyt często (
1/1000 do ≤ 1/100); rzadko ( 1/10 000 do ≤ 1/1000); bardzo rzadko (≤ 1/10 000). Zakażenia i
zarażenia pasożytnicze Niezbyt często: zakażenia, zapalenie oskrzeli, zapalenie gardła; Zaburzenia
metabolizmu i odżywiania Niezbyt często: hipercholesterolemia, hiperglikemia, hiperlipidemia,
hipokaliemia, hiperkaliemia, hiperurykemia; Zaburzenia układu nerwowego Często: zawroty głowy,
ból głowy, Niezbyt często: senność, omdlenia, wzmożone napięcie; Zaburzenia psychiczne Niezbyt
często: bezsenność; Zaburzenia serca Niezbyt często: dusznica bolesna, migotanie przedsionków,
zawał serca, kołatanie serca; Zaburzenia naczyniowe Niezbyt często: nagłe zaczerwienienie,
niedociśnienie, nadciśnienie; Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Często:
kaszel, Niezbyt często: duszność; Zaburzenia żołądka i jelit Niezbyt często: nudności, niestrawność,
zapalenie żołądka, zapalenie dziąseł, suchość w jamie ustnej, ból brzucha; Zaburzenia skóry i tkanki
podskórnej Niezbyt często: obrzęk naczynioruchowy, łuszczyca, trądzik, suchość skóry, świąd,
pokrzywka; Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: ból pleców;
Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: wielomocz; Zaburzenia ogólne i stany w miejscu
podania Niezbyt często: osłabienie, choroba grypopodobna, obrzęk obwodowy; Zaburzenia układu
rozrodczego i piersi Niezbyt często: Zaburzenia erekcji; Badania diagnostyczne Niezbyt często:
zwiększenie stężenia kreatyniny, nieprawidłowe wyniki badań czynnościowych wątrobowych.
Dodatkowe informacje dla poszczególnych substancji Podczas leczenia Zofenil Plus mogą wystąpić
znane działania niepożądane występujące dla poszczególnych substancji czynnych w monoterapii:
ZOFENOPRYL Najczęściej występujące działania niepożądane, typowe dla inhibitorów ACE, które
wystąpiły podczas badań klinicznych u pacjentów leczonych zofenoprylem są następujące: Zaburzenia
układu nerwowego Często: zawroty głowy, ból głowy; Zaburzenia układu oddechowego, klatki
piersiowej i śródpiersia Często: kaszel; Zaburzenia żołądka i jelit Często: nudności, wymioty;
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często: wysypka, Rzadko: Obrzęk naczynioruchowy;
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: kurcze mięśni; Zaburzenia ogólne
i stany w miejscu podania Często: zmęczenie, Niezbyt często: osłabienie. Następujące działania
niepożądane zostały zaobserwowane w związku z leczeniem inhibitorami ACE: Zaburzenia krwi i
układu chłonnego U kilku pacjentów może wystąpić agranulocytoza i pancytopenia. Istnieją
doniesienia o wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej u pacjentów z niedoborem dehydrogenazy
glukozo-6-fosforanowej. Zaburzenia endokrynologiczne Częstość nieznana, nieprawidłowe
wydzielanie hormonu antydiuretycznego. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko
hipoglikemia. Zaburzenia psychiczne Rzadko, depresja, zmiana nastroju, zaburzenia snu, stan
splątania. Zaburzenia układu nerwowego Niekiedy parestezje, zaburzenia smaku, zaburzenia
równowagi. Zaburzenia oka Rzadko, niewyraźne widzenie. Zaburzenia ucha i błędnika Rzadko, szumy
uszne. Zaburzenia serca Po podaniu inhibitorów ACE opisywano pojedyncze przypadki
przyspieszenia czynności serca - tachykardii, uczucia kołatania serca, zaburzeń rytmu, dławicy
piersiowej, zawałów mięśnia sercowego, w połączeniu z niedociśnieniem. Zaburzenia naczyniowe
Ciężka hipotonia, występująca po rozpoczęciu leczenia lub po zwiększeniu dawek leku. Występuje
zwłaszcza u pacjentów należących do określonych grup ryzyka. Mogą ponadto wystąpić takie objawy
jak zawroty głowy, uczucie nadmiernego osłabienia, zaburzenia widzenia, którym rzadko mogą
towarzyszyć zaburzenia świadomości (omdlenia). Rzadko występuje nagłe zaczerwienienie.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia W rzadkich przypadkach, leki te
mogą powodować wystąpienie duszności, zapalenia zatok, nieżyt nosa, zapalenie języka, zapalenie
oskrzeli oraz skurcz oskrzeli. Opisywano związek między podawaniem inhibitorów ACE a
wystąpieniem obrzęku naczynioruchowego, który u niewielkiej liczby pacjentów obejmował twarz i
tkanki jamy ustnej i gardła. W pojedynczych przypadkach obrzęk naczynioruchowy występujący w
obrębie górnych dróg oddechowych był przyczyną zgonu na skutek niedrożności dróg oddechowych.
Zaburzenia żołądka i jelit Sporadycznie mogą występować bóle brzucha, biegunka, zaparcia i suchość
w ustach. Opisywano pojedyncze przypadki zapalenia trzustki i niedrożności jelit związanych z
podawaniem inhibitorów ACE. Bardzo rzadko obrzęk naczynioruchowy jelita cienkiego. Zaburzenia
wątroby i dróg żółciowych Opisywano pojedyncze przypadki żółtaczki cholestatycznej i zapalenia
wątroby, związanych z podawaniem inhibitorów ACE. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Sporadycznie mogą wystąpić reakcje alergiczne i objawy nadwrażliwości takie jak świąd, pokrzywka,
rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka
(zespół Lyella), wykwity łuszczycopodobne, łysienie. Objawom tym mogą towarzyszyć gorączka,
bóle mięśni, bóle stawów, eozynofilia i (lub) zwiększenie miana przeciwciał przeciwjądrowych.
Rzadko występuje nadmierna potliwość. Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
Sporadycznie mogą występować bóle mięśni. Zaburzenia nerek i dróg moczowych Może wystąpić lub
nasilić się niewydolność nerek. Opisywano przypadki wystąpienia ostrej niewydolności nerek. Rzadko
występują zaburzenia oddawania moczu. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Rzadko, zaburzenia
erekcji. Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Bardzo rzadko obrzęki obwodowe i ból w klatce
piersiowej. Badania diagnostyczne Może wystąpić odwracalne po odstawieniu produktu zwiększenie
stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy krwi, zwłaszcza w przypadku współistnienia
niewydolności nerek, ciężkiej niewydolności serca i nadciśnienia naczyniowo-nerkowego. U
nielicznych pacjentów opisano obniżenie stężenia hemoglobiny, wartości hematokrytu, liczby płytek
krwi i leukocytów. Ponadto odnotowano zwiększenie stężenia enzymów wątrobowych i bilirubiny w
surowicy. HYDROCHLOROTIAZYD W trakcie stosowania hydrochlorotiazydu w monoterapii
odnotowano następujące działania niepożądane: Nowotwory łagodne, złośliwe i nieokreślone (w tym
torbiele i polipy) Częstość nieznana: nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak
podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry). Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry:
na podstawie danych dostępnych z badań epidemiologicznych stwierdzono związek między łączną
dawką HCTZ a występowaniem NMSC. Zaburzenia krwi i układu chłonnego Leukopenia,
neutropenia, agranulocytoza, małopłytkowość, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość
hemolityczna, niewydolność szpiku kostnego. Zaburzenia układu immunologicznego Reakcja
anafilaktyczna. Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Jadłowstręt, odwodnienie, dna, cukrzyca,
zasadowica metaboliczna, hiperurykemia, zaburzenia elektrolitowe (w tym hiponatremia,
hipokaliemia, hipomagnezemia, hipochloremia, hiperkalcemia), hiperglikemia, hiperamylazemia.
Zaburzenia psychiczne Apatia, stany splątania, depresja, nerwowość, niepokój, zaburzenia snu.
Zaburzenia układu nerwowego Drgawki, zaburzenia świadomości, śpiączka, ból głowy, zawroty
głowy, parestezje, porażenie. Zaburzenia oka Widzenie na żółto, nieostre widzenie, krótkowzroczność
(nasilenie), zmniejszone wydzielanie łez. Zaburzenia ucha i błędnika Zawroty głowy. Zaburzenia
serca Zaburzenia rytmu serca, kołatanie. Zaburzenia naczyniowe Hipotonia ortostatyczna, zakrzepica,
zatorowość, wstrząs. Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Zapalenie płuc,
śródmiąższowe choroby płuc, obrzęk płuc. Zaburzenia żołądkowo-jelitowe Suchość w ustach,
nudności, wymioty, dyskomfort w okolicy żołądka, biegunka, zaparcia, ból brzucha, niedrożność
porażenna, wzdęcia, zapalenie ślinianek, zapalenie trzustki. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Żółtaczka cholestatyczna, zapalenie pęcherzyka żółciowego. Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Świąd, plamica, pokrzywka, reakcje nadwrażliwości na światło, wysypka, skórny toczeń
rumieniowaty, martwicze zapalenie naczyń, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka.
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Kurcze mięśni, ból mięśni. Zaburzenia nerek i
dróg moczowych Zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek, śródmiąższowe zapalenie
nerek, glukozuria. Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Zaburzenia wzwodu. Zaburzenia ogólne i
stany w miejscu podania Astenia, gorączka, uczucie zmęczenia, nasilone pragnienie. Badania
diagnostyczne Zmiany w elektrokardiogramie, zwiększenie stężenia cholesterolu we krwi,
zwiększenie stężenia triglicerydów we krwi. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY
POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU: Menarini International Operations
Luxembourg S.A.; 1, Avenue de la Gare; L-1611 Luxembourg: Luksemburg NUMER
POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU wydany przez Prezesa URPLWMiPB: 21280. Aktualizacja: 11.2018. Lek wydawany z przepisu lekarza (Rp). INFORMACJA
NAUKOWA: BERLIN-CHEMIE/MENARINI POLSKA Sp. z o.o. ul. Słomińskiego 4, 00-204
Warszawa, tel. 22 566 21 00. Pełna informacja o leku dostępna na żądanie.
top related