Współczesna moda na wampiryzm

Współczesna moda na wampiryzm w Europie i na świecie. Literatura

ezoteryczna jako „zagrożenie duchowe”.

Prof. dr hab. Aleksander Posacki SJ

J. K. Rowling D. Brown S. MeyerP. Coelho

„Zagrożenie duchowe” to zagrożenie grzechem (1)

i – wynikającym z niego - demonicznym zniewoleniem duchowym (2).

„Zagrożenie duchowe” wynika z powagi (1) i tajemnicy (2) zła (= grzech + szatan).

Jest ono tym większe, im bardziej mamy do czynienia z afirmacją zła, np. błędnych

światopoglądów (ROZUM) i określonych grzesznych postaw (WOLA). Są one jeszcze

wzmocnione, ponieważ są umocowane w rzeczywistości fałszywej, mrocznej

pseudomistyki: okultyzmu (1) i satanizmu (2),

które często występują razem. Istotna jest więc określenie zła, które jest przedefiniowane

u wszystkich wymienionych czterech autorów.

U wszystkich czterech autorów spotykamy:

1. Światopogląd [ROZUM]: synkretyzm, monizm, mondualizm, panteizm, panseksualizm, androgynizm. A ponadto fatalizm (ukryta negacja personalizmu - wolności Boga i człowieka), deifikacja człowieka („antropologia gnozy”), w kluczu swoistego kosmoantropocentryzmu, relatywizm etyczny/afirmacja zła/fascynacja złem/kult zła [gnoza/neognoza]

2. Kult [WOLA]: ezoteryzm i gnoza [inicjacja, elitaryzm, nadczłowieczeństwo, gnostycka deifikacja człowieka, „egoizm metafizyczny”,

hermetyzm, alchemia, masoneria, teurgia] 

U wszystkich czterech autorów spotykamy:

3. Okultyzm: - spirytyzm - magia (w tym czary, zawsze na pograniczu spirytyzmu i magii) - wróżbiarstwo - medycyna okultystyczna - a także satanizm (kult mroku, brzydoty,

zła, wpływ satanizmu Aleistera Crowley’a)

4. Propagowanie rozwoju zdolności paranormalnych (opętanie, channeling, przewodnicy duchowi, telepatia, aura, sny, trzecie oko, jasnowidzenie) 

Joanne K. Rowling

Przedmioty w szkole magii i czarodziejstwa:

obrona przed czarną magią (=czarna magia) (+ ostrzeganie przed czarną magią)

przyrządzanie eliksirów („psychodelików”)

historia magii (realistycznej, historycznej)

transmutacja (alchemia, hermetyzm, gnoza,

„przemiana”, inicjacja, „kamień filozoficzny”)

wróżbiarstwo (astrologia, numerologia)

astronomia

nauka pisma runicznego (ideologia nazistowska)

Przedmioty te są realistyczne i historyczne, lub w jakiś sposób odsyłają

do prawdziwej historii OKULTYZMU. Są to znaki drogowe, a nie żadne otwarte

metafory i wieloznaczne symbole. Np. informacja o nauczaniu magii

runicznej może odesłać do zainteresowania organizacjami

pangermańskimi, gdzie studiowano z całą powagą runy i

ich tajemne, ezoteryczne znaczenie. Podobnie jak typowe dla magii zaklęcia,

mogą odesłać do realnych zaklęć czy rytuałów.

Praktyki MAGII („magiczne”?) :

zaklęcia MAGII, o realistycznej strukturze które:

- wywołują odrętwienie- łamią wolę- męczą aż do obłąkania- wymazują pamięć

metody wchodzenia w duszę innych (opętanie) noszenie amuletów i talizmanów lewitacja (latanie) komunikowanie się z duchami (SPIRYTYZM) rytuały krwi/ofiary ludzkie, przyswajanie

tematyki wampirów i wilkołaków (satanizm)

1. Zamiast magii metaforycznej czy symbolicznej, mamy MAGIĘ REALISTYCZNĄ i HISTORYCZNĄ, gdzie występują realne tradycje okultystyczne [1] oraz postaci historyczne realnych okultystów (Nicolas Flamel, Helena Bławatska)[2]

2. Magia realistyczna niszczy magię metaforyczną także w innych bajkach

Zaklęcia, czyli złorzeczenia, przeklęcia, klątwy

Zaklęcia w HP są negatywnymi złorzeczeniami (przeciwieństwem błogosławienia), jest to forma maleficium, która już na poziomie umysłu i języka może być grzechem ciężkim, według św. Tomasza z Akwinu.

Z teologicznego i etycznego punktu widzenia zaklęcia są praktykowaniem zła. Jest to grzech przeciwko miłości Bogu i przeciwko miłości bliźniego. Brak komunikacji.

Zaklęcia mają tylko przeciwzaklęcia. Nie ma tu wolności, miłości, łaski i przebaczenia. Jest to obszar demoniczny złorzeczenia, przeklęcia i klątwy, który może się stale poszerzać bez granic.

GNOZA to generalnie poznanie o zbawczym

charakterze. Religijny i soteriologiczny charakter gnozy wynika jednak ze

struktury antropologii samoubóstwienia, które umożliwia rzekomo samozbawienie.

Jest to cecha każdej gnozy, która w tym sensie uzyskuje znaczenie transhistoryczne

i transkulturowe, manifestując się w różnych epokach w rozmaitych wcieleniach

i formach, jako uniwersalna pokusa upadłego człowieka, zwodzonego przez

Węża (Rdz 3).Dla GNOZY zło jest częścią Boga, świata,

człowieka („ontologizacja” zła)

Tak właśnie rozumiana „antropologia gnozy” jest wspólna dla starożytnego gnostycyzmu, który jest akosmiczny

(antykosmiczny) oraz dla współczesnej neognozy (hermetyzm, alchemia, teozofia,

antropozofia, New Age), który ma charakter prokosmiczny i kosmocentryczny, a nawet

deifikujący kosmos, gdzie króluje hermetyczna zasada wewnętrznego, ontologicznego związku pomiędzy

Makrokosmosem a Mikrokosmosem, pomiędzy bóstwem a człowiekiem.

Wtedy mówimy właśnie o gnozie w szerokim znaczeniu, a nie tylko o

gnostycyzmie, który dotyczył I i II wieku po Chrystusie.

Podwójna moralność i rasizm

Podział na mugoli i czarowników ma w „Harrym Porterze” sens

ezoteryczny (rasistowski) oraz gnostycki i sugeruje podwójną

moralność, tym bardziej, że cała sfera czarów jest programowo

ukrywana przed mugolami, traktowanymi jako istoty niższe, a

nawet godne pogardy.

Od relatywizmu etycznego do fascynacji złem

W pierwszej książce Harry i jego przyjaciele przeciwstawiają się autorytetom, kłamią, kradną, stosują zasadę odwetu i żywią nienawiść do innych. Występki te, zamiast negatywnych konsekwencji często przynoszą stosującym je bohaterom korzyści Na przykład w Rozdziale 9, Harry'emu i jego kolegom z klasy zabroniono latać na miotłach. Gdy później nauczyciel przyłapał Harry'ego, który złamał ten zakaz, chłopiec zamiast kary otrzymał wyróżnienie w szkolnym zespole „Quidditch” za zręczną jazdę na miotle.

(Kamień filozoficzny, str. 147-152).

Od relatywizmu etycznego do fascynacji złem

Ten i wiele innych przykładów dają dzieciom subtelny przekaz, że jest w porządku gdy robi się „złe” rzeczy, jeżeli wypływa z nich „dobro” , zwłaszcza gdy to „dobro” jest związane z osobistą korzyścią. Ponadto oceniając komentarze wypowiedziane przez J.K. Rowling w różnych wywiadach, jawi się ona jako osoba szydząca z pojęć takich jak autorytet rodziców, co sprzyja podobnemu relatywizmowi, otwierającemu na bezgraniczne praktykowanie zła.

Fascynacja złem

Świat Harry'ego Pottera jest wypełniony symbolami - zauważa trafnie G. Kuby - które są w kulturze definiowane jako symbole zła, i tak właśnie są niemal przez wszystkich postrzegane (dz. cyt., s. 41) - wąż, smok (miłość do smoków), kamienny posąg, szpony, rogi, zielona błyskawica, siarka, kolory: czarny, krwistoczerwony (te ostatnie zawłaszczone ponadto przez satanizm). Prawie wszystkie te symbole można odnaleźć w Apokalipsie. Także "znamię na czole" (Ap 14, 9), występujące na czole Pottera, jakby inicjowanego przez Voldemorta, który przekazuje mu część swej mocy.

Rosnąca afirmacja zła aż do opętania

W miarę jak złowrogi czarownik Voldemort rośnie w siłę, świat Pottera staje się coraz mroczniejszy. Zarówno "Harry Potter i Zakon Feniksa", jak i nowy, ostatni tom powieściowego cyklu świadczą o postępującym opętaniu Harry'ego przez Voldemorta i jego narastającej więzi z Voldemortem, symbolem zła, będącym odpowiednikiem biblijnego szatana.

Opętaniu ulegli już Ouirrell, Ginna Weasley, Berta Jorkins i Alastor Moody. To rzecz prawie normalna, skoro dotyczy nawet nauczycieli. Teraz spotyka to Harry'ego.

Monodualizm – jedność dobra i zła, poza moralnym dobrem i złem

Blizna na czole Harry'ego po ranie zadanej przez Voldemorta boli go stale, ale ten ból jest swoistym "sejsmografem" stałej i głębokiej więzi z Voldemortem-szatanem. Głęboką ontologiczną więź między dobrym Potterem a złym Voldemortem wyraża choćby to, że czarnoksięska różdżka Pottera jest pokrewna różdżce Voldemorta, ponieważ w obu znajduje się pióro z ogona feniksa. Siły okultystyczne złego Voldemorta i dobrego Pottera mają więc to samo źródło mocy.

Zasadniczy dogmat gnozy

Jest to cecha ideologii gnostyckiej, gdzie według badań wszystkich znawców tej tradycji duchowej mamy tu do czynienia z dualizmem o monistycznej podstawie. Ten uporczywy dogmat "religii gnozy" – MONODUALIZM - udowodniony naukowo - obrazuje niemal doskonale właśnie relacja Pottera i Voldemorta.

Wzrastające zjednoczenie dobra i zła na najgłębszym duchowym poziomie

W czasie satanistycznego i antychrystycznego rytuału krwi (który w czwartym tomie w polskim wydaniu występuje akurat na stronie 666!) czarnoksięskie różdżki Harry'ego i Voldemorta łączą się przez "ciemnozłoty promień światła" (IV, 688) i tworzy się "złota sieć o kształcie kopuły", "klatka ze złotych promieni". Oznacza to monistyczną, "holistyczną" całość, swoistą jedność dobra i zła, co neutralizuje jedno i drugie, pozbawiając je wagi i powagi, realizmu i transcendencji. W takim monodualistycznym ujęciu zwycięża jednak zło.

Wzrastające zjednoczenie dobra i zła na najgłębszym duchowym poziomie

W czwartym tomie doszło do połączenia różdżek Harry'ego i Voldemorta, w piątym do połączenia ich ciał, gdzie "stopili się w jedno" (V, 891).

To narasta jeszcze w ostatnim, siódmym tomie: "Harry Potter and the Deathly Hallows", gdzie następuje połączenie na poziomie duchowym, gdzie Potter staje się częścią duszy Voldemorta (istota gnozy!).

„Wężouści”

Już wcześniej łączy Pottera i Voldemorta znajomość języka Węża. Obydwaj są „wężouści”, otwarci na „mądrość” Węża. Ta więź - pisze Rowling wyraźnie - "błogosławieństwem" i "przekleństwem", co pokazuje wewnętrzną sprzeczność i kolejny brak jednoznaczności, a w istocie monodualizm.

Przedefiniowanie roli Węża (szatana)

Wąż w tradycji okultystycznej jest symbolem inicjacyjnej mądrości, a nie synonimem grzechu czy jakiegoś radykalnego zła. To właśnie ten "właściwy" i "poprawny politycznie" punkt widzenia w sposób ukryty należy zaszczepić dzieciom. Dlatego Harry - inicjowany mag i praktykujący czarownik (nie należy nazywać go eufemistycznie czarodziejem!) - nazwany został "wężoustym", gdyż – podobnie jak jego bliźniak Voldemort - zna język węża, z którym rozmawia w zoo, gdzie ten jawi się jako istota sympatyczna i godna przyjaznej akceptacji. Tu Rowling znów zmienia znak minus na plus. Etymologia hebrajska łączy jednak Węza z magią .

Oswoić z opętaniem

Rowling opisuje skutki mediumizmu obecnego w magii i wszelkim okultyzmie, który prowadzi do opętania, ale nie po to, by przestrzec czy od niego wyzwolić, ale oswoić z nim. Harry nie szuka wyjścia z opętania. Nie byłoby to zresztą spójne z jego wizją świata, którą posiada i w określony sposób propaguje. Magia otwiera na opętanie, a więc trzeba się z nim oswoić. Uznaje się to jako fakt, który ma też "pozytywne" strony: moc. Jest to więc - mimo wszystko - "pozytywne" opętanie.

Oswoić ze złem

Tą drogą podąża Rowling, taką ideologię propaguje, i podobnie jak kiedyś gnoza czy pogaństwo, a współcześnie Carl Gustav Jung czy Martin Heidegger - "ontologizuje" zło, traktując je jako "konieczny" składnik naszego świata. Przecenia jego rolę, przyzwyczaja do jego wszechobecności i potęgi. Według Rowling, w tym kontekście dominacji mroku Zło i opętanie jest rzeczą normalną. Trzeba się na nie otworzyć, trzeba nauczyć się je znosić, trzeba nawet się z nimi zaprzyjaźnić. Nie ma wyjścia.

Pokłon diabłu jako forma afirmacji zła

Chociaż Voldemort po rytuale w tomie czwartym odzyskuje swoje ciało, to nadal działa poprzez opętanie. Harry sam oddaje mu serce i umysł. Jest to kolejny dowód ich więzi i zamazanie granic dobra i zła. Na końcu rytuału krwi został "zmuszony" do pokłonienia się Voldemortowi.

Z chrześcijańskiego punktu widzenia mimo niezgody dokonał jednak aktu bałwochwalstwa w postaci demonolatrii (por. KKK 2115). Męczennicy chrześcijańscy odmawiali bowiem nawet udawania kultu bałwochwalczego. W rzeczywistości pokłon diabłu, mimo że wymuszony strachem, jest grzechem i prowadzi do opętania przez niego. W powieści "wymuszenie" (brak władania własnym ciałem!) stanowi już skutek opętania. Jaka droga jest tu wskazywana dzieciom?

Ciągłe przesuwanie granic wrażliwości i moralności

Nie pozwólmy jednak na ustawiczne przesuwanie granic wrażliwości, przenoszenie granicy od równowagi psychofizycznej w kierunku opętania lub obłędu. Jest to oswajanie z opętaniem i otwieraniem na nie, a także trening w przebywaniu w sytuacji bez wyjścia, podobnym do piekła. Taka jest wizja pogaństwa i gnozy. G. Kuby nazwała to "przekraczaniem granicy w kierunku tego, co szatańskie" (G. Kuby, dz. cyt., s. 65).Dlatego ks. kard. Joseph Ratzinger, obecny Ojciec Święty Benedykt XVI, w liście do G. Kuby (7 marca 2003 r.) nazwał książkę "Harry Potter" "subtelnym uwiedzeniem", które jednak "oddziałuje niepostrzeżenie, a przez to głęboko i rozkłada chrześcijaństwo w duszy człowieka, zanim mogło ono w ogóle wyrosnąć" (G. Kuby, dz. cyt., s. 128).

Czy Harry Potter walczy ze złem?

1) Magia i okultyzm (a także gnoza) stanowią grzech bałwochwalstwa a więc "najwyższej rangi" i wystąpienie przeciwko pierwszemu przykazaniu Bożemu. Te grzechy w sposób szczególny mogą prowadzić do opętania (argument teologiczny)

2) W magii nie ma dobra i zła, bo magia jest ponad tymi kategoriami i ponad Bogiem, a więc jest zła sama w sobie (argument filozoficzny)

3) Wniosek: Dlatego Harry Potter nie walczy ze złem tylko jest jego częścią, propagując jednocześnie niechrześcijańską wizję zła, jako formy dobra czy części dobra, co odpowiada wolnomularskiej czy ezoterycznej wizji świata

Symbolika numerologiczna: Harry Potter i Aleister Crowley

Numerologia to ulubiony przedmiot Hermiony. Harry Potter odkrywa, że jest magiem, tak jak Crowley w wieku jedenastu lat (apokaliptyczna Bestia). Długość różdżki Pottera wynosi jedenaście cali. Dla Crowleya liczba 11 jest najważniejszą liczbą magii jako takiej, o czym pisze w "Magick in Theory and Practice". Chodzi jednak o coś więcej, na co wskazuje obecna w powieści symbolika numerologiczna, jako jeden z wielu typów symboliki okultystycznej, od której roi się w powieści Rowling.

Według pitagorejskiej numerologii (najbardziej rozpowszechnionej w zachodnim ezoteryzmie), każdej literze łacińskiego alfabetu odpowiada liczba od 1 do 9.1 2 3 4 5 6 7 8 9

A B C D E F G H I

J K L M N O P Q R

S T U V W X Y Z

W tym kontekście imieniu i nazwisku Harry'ego Pottera odpowiadają numerologicznie następujące liczby.

H A R R Y P O T T E R

8 1 9 9 7 7 6 2 2 5 9

Numerologiczne obliczanie realizuje się dla każdej części, czyli dla imienia i nazwiska oddzielnie. I tak otrzymujemy następujące rezultaty:

HARRY: 8+1+9+9+7=34=3+4=7 POTTER: 7+6+2+2+5+9=31=3+1=4 HARRY POTTER: 7+4=11

A więc liczbowe znaczenie imienia i nazwiska Harry'ego Potera wynosi 11! Co więcej, jeśli zbadamy w ten sposób jego datę urodzin - 31 lipca - to także otrzymamy liczbę 11 (3+1=4, 0+7=7, 4+7=11)! Słowem, ulubiona liczba słynnego maga Aleistera Crowleya, idealna liczba dla idealnego maga i "nowego zbawiciela świata" - występuje w powieści Rowling jako wyraźnie odnosząca się do Harry'ego Pottera.

Transmutacja, czyli inicjacyjna przemiana

W wielkiego czarnego psa przeobraża się (transmutacja alchemiczna jest obrazem inicjacji) wilkołak Syriusz Black, który jest ojcem chrzestnym Harry'ego (chrzest też jest inicjacją). Według wybitnego znawcy symboliki okultystycznej i wolnomularskiej M.P. Halla, pies oznacza w tym kontekście relację między mistrzem a inicjowanym uczniem lub mistrzem a jego bogiem czy bóstwem. Także w wielu wierzeniach zachodnioeuropejskich w czarnego psa przemienia się często diabeł. Także wilkołak był symbolem szatana. Czy to oznacza, że diabeł jest ojcem chrzestnym Pottera? Natomiast Syriusz to najjaśniejsza gwiazda w gwiazdozbiorze Wielkiego Psa, której od dawna przypisywano ezoteryczne znaczenie

Paulo Coelho

Propaganda niebezpiecznych technik duchowych (spirytystycznych)

W 1973 roku Paulo został członkiem Stowarzyszenia Alternatywnego, organizacji, która sprzeciwiała się ideologii kapitalistycznej, broniła praw jednostki oraz uprawiała czarną magię. Nastąpiło też oddanie się szatanowi. Pozostawał pod wpływem Crowleya i Castanedy. Po latach pisarz opisał to inicjacyjne doświadczenie ( w tym channeling) w The Valkyries (1992) (Walkirie), ale też w Czarownicy z Portobello. Podobnie niebezpieczne są Alchemik i Pielgrzym.

Przyjaźń z demonem oraz składanie mu ofiary (kult). Przedefiniowanie demonologii

Petrus tak oto opisywał Paulowi naturę diabła: „Demon jest (...) aniołem, lecz jest to potęga oswobodzona zbuntowana. Wolę nazywać go Posłańcem, ponieważ Odgrywa rolę głównego łącznika między tobą a światem (...). Jeśli dajemy mu wolność, zaczyna nas rozpraszać. Jeśli poddajemy go egzorcyzmem, tracimy wszystko, co dobre, czego mógł nas nauczyć, ponieważ doskonale zna świat i ludzi. Jeżeli jednak ulegniemy fascynacji jego mową, zawładnie nami i zniechęci do Dobrej Walki. Mimo wszystko jedynym sposobem poznania naszego Posłańca jest pozyskanie jego przyjaźni”.

Wedle Coelho, demony są więc naszymi dobrymi przyjaciółmi, którym może nie należy do końca ufać, które co prawda pałają nienawiścią do Krzyża (jak zostało mu to wyjawione przez jego osobistego demona), ale za to należy z nimi serdecznie rozmawiać, bo można się od nich wiele nauczyć, oraz trzeba złożyć im ofiarę (!), aby nas uleczyły.

Przywoływanie demona i zakaz egzorcyzmu

Coelho radzi, co prawda, by demonowi całkowicie nie ufać, jednocześnie dodaje jednak, iż nie wolno go też egzorcyzmować "albowiem wówczas tracimy wszystko co dobre". Diabła trzeba więc zaprosić specjalnymi inwokacjami, "pozyskać jego przyjaźń", "słuchać jego rad", "wzywać go na pomoc", "dzielić się z nim problemami", albowiem "może pomóc osiągnąć sukces w pracy i wśród ludzi". Coelho tak też czynił. Relacje z demonem podsumował zaś jako "kontakt wzajemnego zrozumienia” i “ wzajemnej przyjaźni". Nie jest to greckie pojęcie demona (jako neutralnego daimoniona), ale przedefiniowana zwodniczo wizja chrześcijańska.

Konkretna praktyczna inicjacja

Każdy, kto sięgnie po „Pielgrzyma”, dowie się zatem nie tylko, jak Coelho z Petrusem „czynili cuda”, ale zostanie dokładnie poinformowany, jak na własny użytek może je sam praktykować – np. przez ile dni winien poddawać się danemu ćwiczeniu, ile minut na ono trwać w ciągu doby. W „Pielgrzymie” Coelho zazwyczaj nazywa te praktyki i rytuały mianem mocy czynienia cudów, to gdy popatrzymy na nie uważniej, dojdziemy do wniosku, że jest to forma magicznej teurgii, owoc okultystycznej kontrinicjacji, gdyż Coelho dopuszcza i propaguje białą magię.

Dan Brown

Dan Brown propaguje we wszystkich swoich książkach tematykę masonerii i iluminatów, ale też gnozy (Anioły i demony, Kod Leonarda, szczególnie w Zapomniany symbol). Występuje nie tylko przeciwko Kościołowi, ale też przeciwko chrześcijaństwu (podważanie boskości Chrystusa i jednoczesne promowanie boskości człowieka).

Propaguje tezy Masonerii jako POZYTYWNE.Propaguje także idee Crowleya (jak Rowling i Coehlo) związanego z masonerią, hermetyzmem, który także Brown reklamuje, jak zresztą wiele innych, jak wiele innych teorii okultyzmu.

Wszystkie 3 wymienione książki opowiadają o Robercie Langdonie, harwardzkim (!) specjaliście od symboli. Pojawia problem symbolizmu, hermeneutyki i interpretacji zjawisk religijnych. Chodzi o znaczenie symboli, jak w Harrym Potterze, a szczególnie o synkretyczny, czyli profaniczny sposób hermeneutyki symbolicznej, czyli analizy symboli. Temat symbolizmu łączy się z tematem inicjacji.

Można tu wymienić 2 zasadnicze błędy, które dotyczą 3 omawianych już autorów:

1)Profaniczne redukcja symbolu do znaku (redukcja wyobraźni do inicjacji okultystycznej, magia i spirytyzm jako system znaków – św. Tomasz) [Rowling, Coelho, Brown]

2)Profaniczne (synkretystyczne) wymieszanie symboli [Rowling, Coelho, Brown] sakralnych z profanicznymi [postoświeceniowy model wiedzy]

Geneza symboliki masońskiej jest gnostycko-hermetyczna i jest nie do pogodzenia z symboliką chrześcijańską. To są dwie różne – i nie do pogodzenia, co wykazano naukowo – drogi inicjacji, wyrażone w innych tradycjach symbolicznych.

Brown w kwestii zła propaguje monodualizm, w kwestiach antropologii – pokrewny androgynizm (bluźnierstwo wobec Chrystusa).

Odpowiada to ideologii masonerii. Podłoga instytucji masońskich jest czarno-biała, co oznacza swoistą jedność DOBRA i ZŁA.

Antropologia gnozy (deifikacja człowieka) jest szczególnie propagowana w Zaginionym Symbolu, także w temacie, jakim jest Instytut Nauk Noetycznych – naukowy okultyzm, współczesna forma magii pojęta jako nieograniczony rozwój zdolności umysłowych, w ramach parapsychologii.

Stephanie Meyer

Stephanie Meyer należy doKościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich (Mormonizm)

Czytała Księgę Mormona, naznaczoną okultyzmem. Cały

zresztą mormonizm jest naznaczony okultyzmem,

a także wpływami wolnomularstwa

Pokusa czy dar?

Przyjęcie propozycji węza w Raju, to okazja do deifikacji człowieka. U Mormonów ludzie mają być bogami, za sprawą propozycji Węża, którego pokusa jest traktowana w mormonizmie pozytywnie. Jest to wpływ ideologii masońskiej, którą przejąć od początku mormonizm, co jest widoczne także w rytuałach mormońskich (o których pisze także Brown)

Okładka z jabłkiem-pokusą, której się ulega jest świadomie zamierzona przez Meyer i przez nią wybrana. Oznacza afirmację pokusy Węża, a nie jej odrzucenie. Nie ma tu wahań czy wątpliwości, jak to jest w dobrej literaturze, np. u Dostojewskiego.

Cechy wampiryzmu:

Obraz wampira/wilkołaka jest ideologicznie spokrewniony z obrazem szatana. Wyraźny motyw zła dotyczy zarówno Boga(I Przykazanie Dekalogu/Bałwochwalstwo), jak i ludzi. Są to:Geneza wampiryzmu związana jest ze spirytyzmem, szamanizmem i satanizmemGeneza jest związana z ludzkim złem, upadkiem, klątwą. Dotyka ludzi „upadłych”, naznaczonych złem, często w jego fatalistycznym ujęciu

Cechy wampiryzmu:

Wampir i wilkołak to symboliczna przemiana w zwierzę, a w rzeczywistości inicjacyjna przemiana w istotę nie-ludzką, infernalną, niebezpieczną, złą. Przypomina opętanie/pakt z szatanem

Wieczność nieszczęśliwa, stan potępienia, klimat ciemności „Bunt metafizyczny” (A. Camus), czyli bunt przeciwko Bogu,

który nie jest kompleksem Edypa czy resentymentem. Zabijanie lub krzywdzenie ludzi, w celu ich

egoistycznego wykorzystania dla własnych celów. Dokonuje się to poprzez żywienie się cudzą krwią (antyEuchrystia, ukąszenie wampira–wprowadzanie innych w zło, kontrinicjacja, przypominająca opętanie). Wampir jest zabójcą, tak jak Zły.

Cechy wampiryzmu:

Zdolności paranormalne i związki z tajemnymi, mrocznymi mocami. Wampir w tym ujęciu jest nadczłowiekiem lub nie-człowiekiem. W tym ujęciu mamy element gnostycki i postmodernistyczny jednocześnie.

Wrogość wobec Boga i reakcja awersji na symbole chrześcijańskie. Znamienna jest i symboliczna wrażliwość na światło: nadwrażliwość na światło jest cechą wspólną wszystkich legend o wampirach.

Inne związki ideowe to: wampir, wilkołak, czarownica Ponadto: czary, magia, parapsychologia, spirytyzm, szamanizm,

satanizm (dziś potwierdzają to liczne sekty).

Inne tematy demonologiczne to zombie, opętanie i klątwa („Harry Potter”).

Konkluzja

Szatan podobnie jak w gnozie Browna, taki i u Coehlo, jak też u Meyer - oznacza przyjaciela.

Jest też przewodnikiem, który otwiera oczy, oświeca, prowadzi do wolności i boskości. Jest to podstawowa teza satanizmu, ale też każdej gnozy, która próbuje przedefiniować rolę Węża, co widzimy w HP. Oznacza to afirmację zła, zgodę na potępienie czy opętanie jako stan normalny czy konieczny, co widzimy u Rowling.

Konkluzja

Wampir jest zbuntowanym półbogiem, który jest cieniem Złego. Jest to zarazem gnostycki kult człowieka, o którym mówi masoneria i Dan Brown, który jest jednocześnie afirmacją zła i fascynacją światem ciemności, w kluczu monodualizmu. To czyni też Rowling. Także Coelho afirmujący boskość człowieka i czary uważa, że „diabeł jest lewą ręką Boga”, wyznając tym samym wolnomularski monodualizm, obecny u wszystkich cytowanych czterech autorów.

W ten sposób łączą się dzieła wszystkich autorów. Monodualizm jest zawsze pomniejszaniem dobra, a wywyższaniem zła. Afirmacja zła zyskuje w takim ujęciu swoistą logikę.

„Odwaga pójścia pod prąd”

Rtm. Witold Pilecki, uznany przez angielskiego historyka M.R.D. Foota, za jednego z sześciu najodważniejszych ludzi świata - z lat II wojny światowej.

Dobrowolnie dostał się do Auschwitz/Oświęcimia, aby założyć tam siatkę konspiracyjną i przekazać jedną z najważniejszych informacji o ukrywanych zbrodniach Auschwitz, po czym uciekł z obozu.

Prof. dr hab. Aleksander Posacki SJ

www.aleksanderposacki.pl

Dziękuję za uwagę i zapraszam na stronę: