Witboek Gewoon Professioneel

GEWOON professioneel

05

Voorwoord

Gezinsvoogden, pedagogisch hulpverleners, maatschappelijk werkers en andere professionals in de jeugdzorg halen hun passie voor het werk uit kleine successen: het zien opbloeien van moeilijk opvoedbare kinderen, jongeren die door intensieve begeleiding de regie over hun leven terugwinnen en ouders die hun kinderen weer een veilige leefomgeving kunnen bieden. Sommigen doen dat al meer dan 30 jaar, anderen wat korter. Professionals in de jeugdzorg halen geen voldoening uit ongenuanceerde publiciteit over hun vak gebied, maar ze hebben wel last van de negatieve beeldvorming die daar het gevolg van is. Met het boek ‘Gewoon professioneel’, een initiatief van de functiegroep Jeugdzorg van de Nederlandse Vereniging van Maatschappelijk Werkers (NVMW), wil de beroepsgroep een positief tegengeluid laten horen ten opzichte van alle negatieve media-aandacht. Geen grote verhalen, maar de dagelijkse praktijk vanuit het perspectief van professionals en cliënten. De verhalen laten zien dat professionals met overtuiging, plezier en bovenal professionaliteit in de jeugdzorg werken.

De NVMW wil de mensen die meegewerkt hebben aan deze publicatie bijzonder bedanken voor hun inbreng en openhartigheid. Het zijn stuk voor stuk prachtige en inspirerende verhalen. Ongetwijfeld zijn er nog veel meer positieve verhalen, maar niet iedereen vindt de tijd deze aan het papier toe te vertrouwen. Ook u heeft als professional successen en mooie momenten te delen. Vertel uw verhaal tijdens de lunch, op feestjes of thuis aan mensen in uw directe omgeving. Of vraag eens een (collega) gezinsvoogd, groepsmedewerker, pedagogisch hulpverlener of maatschappelijk werker waar hij trots op is. Want professionals in de jeugdzorg hebben, zoals zij zelf aangeven, gewoon een wereldbaan.

Iris LeeneDirecteur NVMW

NVMW

Van: Tonja Roodenburg

Verzonden: woensdag 27 mei 2009 20:55

Aan: NVMW

Onderwerp: brief voor witboek

Wat ik vind van een gezinscoach

Ik ben blij dat ik haar toegewezen kreeg, want zij heeft heel veel voor mij geregeld. De

gezinscoach heeft echt naar mij geluisterd en was de enige die mij geloofde in die moeilijke

tijd. Door haar ben ik gaan beseffen hoe belangrijk mijn gezin is en hoe belangrijk ik zelf ben.

Ook ben ik door haar helemaal van mijn medicijnverslaving af. En als ik het moeilijk heb of

had, mag ik haar bellen, écht 24 uur per dag. Zij is echt een hele steun voor mij geweest

en heeft altijd achter mij gestaan, terwijl iedereen mij in de steek liet en me niet geloofde.

Ik moest onterecht verhuizen en zij heeft de verhuiskosten en opknapkosten geregeld. En

dat allemaal in een zeer korte tijd. Als ik het zelf had moeten doen, dan was er nu nog niks

geregeld. En precies hetzelfde met de woningbouw Vestia. Als ik belde hielpen ze me niet,

maar als de gezinscoach belde bleef ze net zo lang bellen totdat we wel geholpen werden.

De gezinscoach is overal met mij mee naartoe gegaan: naar de woningbouw, reclassering,

de advocaat en het afkickcentrum. Echt niks was teveel voor haar. Ik ben blij dat er een

gezinscoach bestaat want als zij er niet geweest was, had ik met mijn gezin op straat

gestaan. Geen huis, niks had ik gehad. Ik weet dat ik dan de moed had opgegeven. Maar zij

heeft me laten vechten. Zij heeft me nooit in de steek gelaten en dat meen ik echt. En ik vind

het erg dat ik afscheid van haar moet nemen, maar ik weet dat ik haar altijd mag bellen en ik

weet dat zij mij af en toe ook nog zal bellen. En gelukkig gaat ze verder met het helpen van

mensen, want ik vind dat echt heel belangrijk. Zij helpt je met vechten tegen instanties die

fouten maken. Maar niemand gelooft je want instanties maken geen fouten. Nou echt wel en

hele grote fouten. En de gezinscoach probeert voor de gewone mensen op te komen.

Lieve coach, ik wil je bedanken voor alles wat je voor mij gedaan hebt en nog steeds doet. Ik

ben zo blij dat ik jou toegewezen kreeg en zonder jou had ik het niet gered. Ik had een hele

moeilijke tijd maar jij hebt me hier doorheen geholpen, echt waar. Dank je wel, ook namens

mijn kinderen. Je hebt altijd voor ons klaargestaan. Ik zal je missen maar ik weet dat je een

ander gezin gaat helpen die je keihard nodig heeft.

Lieve coach, bedankt voor alles. Veel liefs en dikke kus van ons.

07

Steun

06

Mijn verhaal

De sector jeugdhu lpverlening staat, voora l de laatste ja ren, f link in de schijnwerpers. Politici, de media... iedereen blaast een pa rti jtje mee. Ik ook en a l heel la ng, va naf 1975. Ik begon a ls ra ndgroepjongerenwerker in het toen beruchte jongerencentrum Tin Pan Alley in Emmen. In 1980 maakte ik de overstap naa r de residentie le jeugdhu lpverlening Mettray, in het Gelderse Eefde (tegenwoordig Rentray). De afgelopen twaa lf jaa r werk ik a ls vaste inva ller a ls pedagogisch medewerker bij Entréa, in de oudste stad va n ons la nd: Nijmegen.

Wat maakt mijn werk zo boeiend? En waarom hou ik het zo la ng vol met jongeren waar ha lf opvoedend, onderwijzend en regelgevend Nederla nd zijn ta nden telkens weer op stukbijt. De eerste v raag is niet in een paa r zinnen te beantwoorden. Met de tweede v raag ben ik snel klaa r: je moet wel een beetje gek zijn... en genoegen nemen met een bescheiden sa la ris. In mei 2009 werk ik a l 34 jaa r met jongeren.

Terwijl ik dit verhaa l in klad noteer, voert de NS mij la ngs het gra uwe en nevelige la ndschap tussen Elst en Lent, richting Nijmegen. Ik heb eergisteren de jongeren beloofd dat we va ndaag roti gaan eten. Schu in tegenover me zit een bleke ka le man, ha lf verscholen achter zijn kra nt. Op de voorpagina breed en vetgedrukt: ‘Hardere aa npak overlast ha ng jongeren’. Vervolgens klinkt een omroepbericht: “ Dames en heren, va nwege een technische storing ku nnen wij station Nijmegen nog niet in. Herha ling, va nwege..." Als jeugdhu lpverlener ben ik wel wat storing, vertragingen en omleidingen gewend. Straks roti . Ik heb een wereldbaan!

John Oldenhof

..

09

Cas was een jongen van de Horizon, een groep van Het Keerpunt. Een ‘echte Maastrichtenaar’ en vanuit zijn kamer kon hij Maastricht in de verte zien liggen. Op een dag was er kermis in Maastricht en Cas kon dit zien vanuit zijn kamer. Het Keerpunt was in die tijd nog niet zo beveiligd zoals dat op dit moment het geval is.

Het was iedereen opgevallen dat Cas de laatste dagen erg moe was en zich keer op keer versliep. Uiteraard ging men hierop letten en het meest onmogelijke was waarheid geworden.Men kwam tot de ontdekking dat Cas een manier had gevonden om ‘s nachts zijn raam keurig te demonteren. Hij ging naar de kermis en kwam ’s avonds laat terug in zijn kamer waar hij zijn raam keurig monteerde en ging slapen.

Het was natuurlijk niet goed wat Cas gedaan had maar iedereen zag hier de humor van in. We hebben er (niet in het bijzijn van Cas) smakelijk om kunnen lachen en er wordt tot vandaag de dag nog over zijn stunt gepraat.

Peter Hofmeijer, maatschappelijk werker

Een jongen waarvan ik mentor was, kwam af en toe op bezoek bij de groep. Dit was heel wat omdat hij ver weg woonde. Tijdens een bezoek zei hij tegen mij: “ Je hebt toen gelijk gehad.” Ik v roeg hem wat hij bedoelde. Het kwam erop neer dat ik hem had geadviseerd over iets dat te maken had met zijn persoonlijke leven. Hij nam mijn advies niet aan toen hij bij ons verbleef. Pas nadat hij weg was gegaan, zag hij in wat ik hem toen had verteld. Hij had daar iets aan gedaan, in de positieve zin en het ging heel erg goed met hem. Het deed mij goed om te horen dat hij zijn leven op de rails had en dat hem toch het een en ander is bijgebleven, ondanks het feit dat hij a lweer een aantal jaren bij ons weg was. Hiervoor doen we het toch ?

Anoniem

Ervaringen medewerkers Stichting Jeugdzorg Sint Joseph

Onder de Stichting Jeugdzorg St. Joseph vallen de justitiële jeugdinrichting Het Keerpunt en

Icarus, een JeugdzorgPlus instelling voor gesloten jeugdzorg.

08

Ongeveer twee jaar geleden leerde ik Mathijs kennen. Hij kwam bij ons op de groep en men zei dat hij zwaar hechtingsgestoord en agressief was. Sinds zijn vierde jaar uit huis geplaatst… Ik was eerst zijn schaduwmentor, tot mijn collega PIJ-medewerker (Plaatsing in een Inrichting voor Jeugdigen) werd en daarna dus zijn mentor. We hebben vele wegen bewandeld en een lang traject afgelegd, maar in mei is hij op een positieve manier vertrokken. Hieraan vooraf heb ik een reis gemaakt van acht uur om gewoon een uurtje een gesprek aan te gaan bij jeugd- en opvoedhulporganisatie OCK Het Spalier. Hier hebben ze een plaatsing overwogen maar stonden ze helemaal niet te springen om jongeren op te nemen met een gesloten machtiging. Ze waren zo blij verrast dat wij dit voor de jongens deden en stonden helemaal achter onze manier van werken en behandelen. Hun feedback was lovend en een week later werd hij aangenomen en heeft hij, dankzij ons en zijn voogd Frank, een waardige plek gevonden om zich weer een beetje thuis te voelen. Met vallen en opstaan, een degelijke behandeling en vooral de nodige energie kom je heel ver met deze ‘probleemjongeren’. En daarom doe ik dit werk, want geen enkele dag is hetzelfde en iedere jongen is op zijn manier uniek…

Inge, pedagogisch medewerker

Thema

Peter is een jongen die in een gesloten leefgroep van Het

Keerpunt verbleef. Jaren nadat hij naar huis was gegaan,

nam hij plotseling weer contact op met Het Keerpunt. Hij zat

met bepaalde levensvragen waar hij niet uit kon komen.

Hij woonde inmiddels samen met zijn vriendin en was werkloos.

Hij zat een beetje vast met zijn leven en wilde er graag met iemand over

praten. De enige persoon met wie hij dacht dit te kunnen delen was met mij,

zijn toenmalige mentor.

Samen met zijn vriendin meldde hij zich bij de receptie van Het Keerpunt. Ik

ben het gesprek met beiden aangegaan en Peter was erg emotioneel toen hij

mij weer zag. We hebben oude herinneringen opgehaald en Peter vertelde mij

over zijn plannen om te studeren.

Ik ben me ervan bewust dat ik hem tijdens zijn verblijf in de behandelgroep

van Het Keerpunt het gevoel gegeven heb, dat hij altijd bij mij terecht kon.

Wat die dag voor mij helemaal goed maakte, was het feit dat hij er zelfs

toen nog gebruik van heeft gemaakt. Dit is een van de redenen waarom ik

plezier heb in mijn dagelijkse werk met onze doelgroep.

Peter Hofmeijer, maatschappelijk werker

1110

Twaalf jongens hadden zich opgegeven en wat onwennig kwamen ze binnen in de ontmoetingsruimte van de geestelijke verzorging. Na een korte voorstelronde, waarbij we vaststelden dat ze ‘op water en brood zaten’ maar tegelijkertijd constateerden dat ze toch echt gewoon op een stoel zaten, was het ijs gebroken.

Tijdens de viering werden verhalen verteld over delen van brood en delen van leven. Wonderlijk was het verhaal van de vijf broden en twee vissen. Vijfduizend mensen die genoeg hadden aan dat beetje dat door henzelf meegebracht was. Er was zelfs over. We stelden elkaar de vraag of wij iets te bieden hadden dat bij zou kunnen dragen aan een goed leven. Ieder schreef iets op een papiertje dat werd dichtgevouwen, opgehaald en op de tafel in het midden bij elkaar gelegd. Daarna luisterden we naar een stukje uit de Matthäus-passion in het Nederlands. Het stuk over het breken en delen van het brood. Ook degenen die hun meester zouden verraden en verloochenen mochten mee-eten, ze werden niet weggestuurd. Als ze al wegliepen, kozen ze daar zelf voor. Dit laatste ging niet onopgemerkt aan de jongens voorbij.

Tot slot het verhaal van twee mensen die na de dood van Jezus teleurgesteld weer teruggingen naar hun dorp. Onderweg liep er iemand met hen mee en thuis aangekomen nodigden ze hem uit binnen te komen en mee te eten. Hij nam de uitnodiging aan en tijdens de maaltijd brak hij het brood. Toen herkenden de andere mannen iets van Jezus, het delen en doorgeven van leven.Na dit verhaal werden de geschreven briefjes weer rondgedeeld en stuk voor stuk voorgelezen. Zeer positieve opmerkingen stonden erop. De jongens waren erg geraakt door het feit dat ze elkaar blijkbaar veel te bieden hadden. Na afloop, toen we samen nog even iets dronken en de sfeer ontspannen en positief was, zei een groepsleider die ook aanwezig was: “Dit lijkt wel magie.” Voorzichtig opperde ik: “Misschien iets van de Geest?” Tegelijkertijd riep toen een aantal jongens: “Dit is de Heilige Geest!”

Uit de mond van deze jongens, dwars door gesloten deuren, ramen en tralies werd iets van de kracht van die geest voelbaar.

Aafke Vermeijden, geestelijk verzorger

Paasviering

Als lid van de Commissie Sociaal Beleid, hebben ook wij een jaarlijks uitstapje. Twee jaar geleden hadden wij ervoor gekozen om een ‘moordspel’ te spelen in het centrum van Maastricht en voorafgaand een bezoekje te brengen aan Winterland op het Vrijthof.

Terwijl we ons aan de kerstmarkt vergaapten, hoorden we ineens: “Hey, jij werkt toch op Joep?”Toen we ons als commissie omdraaiden, zagen we een koppel van ongeveer 35 jaar of ouder met een kinderwagen staan. De middendertiger kwam op ons af gelopen en herhaalde zijn vraag tegen Ome Wim (voormalig pedagogisch medewerker). Wim keek wat sceptisch naar de jongen, waarop deze tegen hem zei: “Ken je me niet meer? Ik ben Jeroen uit Posterholt, ik heb vroeger bij jou op de groep gezeten.”

Jeroen vertelde ons, maar met name Wim dat zijn verblijf binnen Het Keerpunt achteraf gezien zijn redding is geweest. Zijn vrouw, die inmiddels was aangesloten, vroeg aan Jeroen: “Is dat die man van die rozenkrans?” “Ja”, antwoordde Jeroen resoluut. “Die hebben we nog steeds en hangt inmiddels aan het spiegeltje in onze auto!”

Inmiddels kon Wim de jongen weer plaatsen en was hij zichtbaar geëmotioneerd. Of waren zijn ogen zo vochtig geworden door het koude weer? De jongen bedankte Wim en ons nogmaals en wenste ons prettige feestdagen. Ik denk voor Ome Wim het beste cadeau die Kerst! Kortom een succesverhaal dat ik niet snel zal vergeten en bij iedere kerstactiviteit weer bij de Commissie de revue zal passeren.

Harald

13

Succesverhaal

Eigenlijk is het al voldoende als je af en toe een compliment krijgt. En dat zie

ik dan ruim. Als ouders (al weer lang geleden) zeggen dat ze in een gesprek

met mij erbij niet telkens ruzie krijgen. Als ouders een verslag gemaakt

hebben waarin staat hoezeer ze me waarderen. Het plastic bloemetje van

50 cent dat ik kreeg van een moeder met weinig geld, die toch wilde laten

zien dat ze blij was met mij. Dat we een paar jaar geleden van de provincie

Brabant, een chocoladeletter kregen voor onze inzet. Dat onze directeur een

sinterklaasgedicht maakte voor alle medewerkers, ook al weer even geleden.

Dat mijn leidinggevende elk jaar een klein gedichtje heeft met 5 december.

Dat er mensen zijn die ons werk in een positief daglicht willen stellen ;-).

Dat het gewoon heel erg leuk is om bij zoveel verschillende mensen te mogen

komen die heel erg hun best doen. Dat je die mag complimenteren met wat

er wel is. Dat ze daar al beter van worden. En dat doet me goed, daar doe ik

het voor.

Anoniem

Succesverhaal

12

15

Het traject duurt gemiddeld zes tot twaalf maanden en kan, indien nodig, verlengd worden. Ook daarna blijft Crossroads nog een vinger aan de pols houden. Afgelopen woensdag (4 febr.) is Elize geslaagd voor haar diploma. Een jaar terug kwam zij onder toezicht te staan, ik werd haar gezinsvoogdijwerker. De relatie tussen Elize en haar ouders was tot ver onder de grens van het toelaatbare gedaald. Het vertrouwen van de ouders in Elize was er niet meer. Zij loog tegen haar ouders die vaak de wanhoop nabij waren. De ramen van het ouderlijk huis waren er al uitgeklapt. Elize gebruikte drugs, bepaalde zelf de regels en had lak aan wat haar ouders haar zeiden. Elize bleef vaak nachten weg van huis, zij werd van school verwijderd en trok op met mensen die in het criminele circuit verkeerden. Zelfs de wijkagent gaf aan grote zorgen te hebben over Elize en verwachtte dat wanneer er niet snel ingegrepen zou worden, zij verder zou afglijden.

Uiteindelijk heb ik haar op schriftelijke aanwijzing binnen Crossroads geplaatst. Elize zag dit helemaal niet zitten en zou hier zelf niet vrijwillig voor hebben gekozen. Dat is dan ook het goede van een ondertoezichtstelling: het kader van vrijwilligheid is een gepasseerd station. Ik schotelde Elize de keuze voor: of Bureau Jeugdzorg gaat jou gesloten plaatsen, of je gaat je inzetten om Crossroads te volgen. Elize koos mokkend voor de laatste optie. Met haar is vervolgens een traject uitgezet van ondersteuning op die diverse levensgebieden. Elize werd op een andere school geplaatst die samenwerkt met het Crossroads-traject. Er werd met haar gekeken hoe zij op positieve wijze haar vrije tijd kon invullen, en er werd een vorm van systeemtherapie ingezet die de relatie tussen Elize en haar ouders aanpakte. Daarnaast werd in het kader van toekomstperspectief creëren gezocht naar wat Elize nu zelf eigenlijk wilde. Ter ondersteuning op deze levensgebieden kreeg Elize begeleiding van een persoonlijk begeleider en door de samenwerking tussen de gezinsvoogd en de jeugdreclasseringwerker werd er een stevig toezicht op Elize gezet.

We zijn nu een klein jaar verder en Elize heeft haar diploma gehaald. Zij loopt stage bij de Landmacht en de kans is groot dat zij straks haar wens in vervulling ziet gaan, namelijk dat

14

Crossroads

De verplichte hulp in het kader van een ondertoezichtstelling / Crossroads

Crossroads Tilburg is een project voor Tilbur

gse jongeren tussen de 12 en 18 jaar die meerdere

keren met Justitie in aanraking zijn geweest, vanwege straf- of civielrechtelijke problemen.

Vaak gaat het om een combinatie van problemen op school, thuis of in de vrije tijd.

Tilburg gaat ervan uit dat iedere jongere iets in zijn of haar mars heeft, ook jongeren met

problemen. Zij moeten daarom ook een kans krijgen om serieus werk te maken van hun

toekomst. Crossroads biedt deze kans, zonder hen uit de eigen vertrouwde omgeving te halen.

Jongeren die in Crossroads terechtkomen balanceren vaak op het randje van een zware

taakstraf of plaatsing in een justitiële jeugdinrichting. Deze jongeren zijn bekend bij Het

Veiligheidshuis Tilburg, een samenwerkingsverband van instellingen op het terrein van justitie,

zorg en hulpverlening. Het Veiligheidshuis bekijkt welke jongeren mogelijk in aanmerking komen

voor Crossroads. Uiteindelijk komt een jongere in Crossroads terecht na een uitspraak van de

kinderrechter of op aanwijzing van de gezinsvoogd. Het is dus geen vrijblijvende aanpak!

Geen jongere die zit te springen op het moment dat ik met Crossroads aankom. Want

Crossroads betekent: werken aan je toekomst! Het begint allemaal met het bieden van

structuur. Een jongere krijgt de eerste drie maanden een zogenaamd ‘huisarrest’ en doorloopt

in Crossroads een verplicht programma van maandag tot en met zaterdag. Doordeweeks

van 08.00 tot 20.00 uur, op zaterdagen en in de vakanties van 09.00 tot 17.00 uur.

In dit programma volgen de jongeren een opleiding en krijgen zij begeleiding bij het zoeken

naar een vervolgopleiding of een baan. Aansluitend volgen zij een buitenschools programma,

waarin de jongeren hun vaardigheden versterken. Het gaat dan om vaardigheden op het gebied

van wonen, werken, vrijetijdsbesteding, sociale contacten en de omgang met hun ouders.

Crossroads maakt hierbij gebruik van bestaande instellingen en mogelijkheden in de stad.

Iedere jongere volgt een eigen, op maat gesneden, programma. Tijdens het programma ziet

Crossroads erop toe dat de jongere op het rechte pad blijft. De ouders krijgen ondertussen

ondersteuning in de opvoeding van hun kind.

17

Naast het feit dat ik dit jaar professioneel betrokken ben bij het project

‘Vroeg, voortdurend en integraal’ van de stichting, heb ik als moeder

van drie kinderen veel met de (jeugd)zorg en maatschappelijk werk te

maken gehad. Twee van onze drie kinderen hebben een Autisme Spectrum

Stoornis en we hebben een bijzondere geschiedenis achter de rug door

‘zorgezinsvoogdverleningsland’. Via deze weg wil ik je als cliënt meegeven

dat het maatschappelijk werk hierin een onmisbare factor is geweest. Als

je de krantenberichten leest, moeten organisaties zich vooral concentreren

op het zo kort mogelijk houden van wachtlijsten, het zo snel mogelijk

verstrekken van een diagnose of behandeling of anderszins. Dat is

natuurlijk ook noodzakelijk, maar er is ook een belangrijke en onmisbare

zachte factor in de route die mensen door ‘zorgezinsvoogdverleningsland’

moeten afleggen. Hierin is het maatschappelijk werk van onmisbaar belang.

Welke boodschap je ook krijgt: je moet hem verwerken. Dat vraagt

tijd, dat vraagt begrip, dat vraagt een arm om je heen en dat vraagt

steun. Die hebben wij de afgelopen jaren van diverse maatschappelijk

werkers gekregen. Naast de professionele adviezen en behandelingen voor

onze kinderen, hebben we mede daardoor de (innerlijke) kracht kunnen

ontwikkelen om onze kinderen te geven wat ze nodig hebben. Ik vind het heel

belangrijk om dit aan te geven, omdat ik merk dat juist op maatschappelijk

werk de laatste tijd lijkt te worden bezuinigd. Het leven is niet zwart-

wit. Je (lijdens)weg eindigt niet met het verkrijgen van een papiertje of

diagnose. Dat betekent vaak juist het begin van een verwerkingsproces of

een rouwproces. Daar heb je als ouders een maatschappelijk werker soms

heel hard bij nodig!

Karin de Roos

Vroeg

16

Crossroads

ze bij de Landmacht wordt toegelaten. De relatie tussen Elize en haar ouders is verbeterd

waardoor de rust thuis is wedergekeerd. Haar ouders hebben inmiddels weer het vertrouwen

in hun dochter herwonnen en Elize in zichzelf. Want voordat Elize hier terechtkwam had

zij totaal geen vertrouwen. Niet in zichzelf, niet in haar ouders en niet in school. Het enige

vertrouwen dat zij had, was dat ze nooit ook maar iets zou afmaken en dat ze toch wel

weer van school weggestuurd zou worden. Ik vind dat Elize haar perspectief zelf heeft

gecreëerd, niemand die dit voor haar heeft gedaan. Wat Jeugdzorg heeft gedaan is de kaders

gesteld, handvatten aangereikt en de juiste zorg toebedeeld, waardoor Elize beetje bij beetje

het vertrouwen in zichzelf en in haar ouders heeft herwonnen. Vorige week belde ze me

opgelucht op met de mededeling dat zij haar diploma heeft behaald en nodigde mij uit

voor de diploma-uitreiking. Afgelopen woensdag vroeg ik haar en haar ouders of zij een jaar

terug hadden gedacht te staan waar zij nu staan. Het unanieme antwoord dat zij gaven, was

dat zij dit nooit gedacht hadden. Elize vroeg mij ook of ze extra nazorg van Crossroads zou

kunnen krijgen, omdat zij volgende week 18 jaar wordt en de ondertoezichtstelling daarmee

eindigt. Een bewijs dat een ondertoezichtstelling wel degelijk bijdraagt aan het geluk van een

kind en haar ouders. Anoniem

19

- geschiedenissen -

ik zie gezichten,geschiedenissenzoveel verhalen

over hoe te zijn in levenbij leven

gevouwen in de lijnenvan het gezicht

18

Kans

Ingezonden e-mail en gedicht.

Over jou (als gezinsvoogd):

Ik zie jou als iemand die zich iedere keer weer opnieuw laat ontroeren en

toch met beide benen op de grond staat. Je staat waar je voor staat en

telkens weer ben je verwonderd dat je zo dichtbij mensen mag komen.

Dat ze je toelaten en tot op zekere hoogte maakt jou dat ook nederig en

dankbaar dat je dit werk kan en mag doen. Je laat je niet opzij duwen. Je

ziet de mens in zijn geheel, met zijn eigen geschiedenis die ieder mens

uniek maakt. Dit lepel je niet op uit een boek, je BENT zo. Je zegt: “Ik zie

in ieder mens een kans.” Weet mensen te bemoedigen en hoe moeilijk

ook, een straaltje licht te laten ontdekken in henzelf of in de situatie. Je

laat je kennen en toch weet je afstand te houden. Je straalt uit dat je het

fijn vindt een gezinsvoogd te zijn, je durft te vertrouwen op je intuïtie en

mensen vertrouwen bovenal (op) jou. Dat ervaar je ook nooit als gewoon

of vanzelfsprekend maar altijd als bijzonder en om het met jouw eigen

woorden te zeggen: “Het was zo mooi!”. Dat voelen mensen en dat maakt

dat ze jou in hun hart sluiten. Want je gaat echt helemaal en totaal voor je

cliënten. Toch schrik je er niet voor terug een beslissing te nemen waarmee

ze absoluut niet blij zullen zijn. Je bent altijd bereid het uit te leggen en te

motiveren. Je werkt keihard en dat waarderen je collega’s. Je bent er voor

anderen maar ze moeten je niet bedriegen of onecht zijn, want dan kun

je je radicaal van iemand afwenden. Mooi dat er mensen als deze in de

jeugdzorg zijn. En hier zijn er meer van!!!

Anoniem

Aan NVMW

Ik ben Akkie van Loenhout, psychologisch assistente. Sinds 4 jaar bij Bureau Jeugdzorg en al ruim 27 jaar bij wat tegenwoordig Entréa heet. En ik ben dol op mijn werk!! Vind dat er ontzettend veel goede dingen gebeuren binnen de jeugdhulpverlening en dat bijzonder veel mensen zich met hart en ziel inzetten om de belangen te behartigen van de kinderen die aan onze zorg zijn toevertrouwd. Ik zie bij Entréa kinderen tot rust komen door de structuur en de veiligheid die wordt geboden en ik zie hoe ze kansen krijgen om zich beter te ontwikkelen. Hier bij Bureau Jeugdzorg vind ik ook dat er heel goed werk wordt gedaan. Als voorbeeld wil ik vertellen over een meisje van een jaar of 16 dat hier een aantal jaren geleden werd onderzocht. Naar aanleiding van het onderzoek besloot de gedragsdeskundige het meisje gesloten te plaatsen, wat in eerste instantie op veel weerstand stuitte. Echter, ongeveer een jaar later kon ze de gesloten instelling al verlaten en meldde ze zich bij Bureau Jeugdzorg om te laten zien hoe goed het met haar ging. Ze had haar leven weer op de rails, had plannen gemaakt voor de toekomst die reëel en haalbaar waren en ze zag er geweldig goed uit! Ik vind dit een sterk voorbeeld van wat de bemoeienis van Bureau Jeugdzorg kan opleveren. Ik heb veel bewondering voor de inzet van (vrijwel) alle mensen in de jeugdhulpverlening, hun betrokkenheid en hun verlangen om anderen te ondersteunen waar nodig. Als er iets is waar de wereld van naar de mallemoer gaat, is het onverschilligheid!!! Laat het ons vooral veel kunnen schelen en laten we vooral met z’n allen doorgaan!

Akkie van Loenhout, psychologisch assistente

21

Bewondering

20

Bureau Jeugdzorg

Een kort relaas over de samenwerking tussen en school, Bureau Jeugdzorg Zoetermeer (Haaglanden) en schoolmaatschappelijk werk.

Al tien jaar lang vele positieve ervaringen met uiteenlopende hulpvragen van ouders of kind. Samen komen we er meestal uit door veel overleg. Soms grensoverschrijdend, maar met een ding voor ogen: het gaat om het kind. Het begint vaak al bij de receptie die meestal goed op de hoogte is wanneer de betreffende hulpverlener aanwezig en bereikbaar is of een alternatief wordt genoemd.De bureaudienst idem en zoveel mogelijk meedenkend bij een consultatieve vraag of mogelijke verwijzing. En zo zijn er in mijn regio gelukkig meer instellingen te noemen die met een korte lijn (meestal telefoon of e-mail) goed bereikbaar zijn en helder in de samenwerking!

Op de werkvloer van een school zie je veel en daar moet je vaak overgaan tot handelen. Binnen een school kun je ook heel veel, want je hebt je doelgroep binnen bereik. Je kunt hen meer vertrouwen geven omdat zij niet weer bij een andere voordeur hoeven aan te kloppen. Na verloop van tijd is het goed opgeluchte ouders en kind te zien. Vanuit een instelling zou je dat kunnen missen, ons motiveert het enorm. Dus ondanks alle negatieve verhalen over hulpverlening binnen scholen of Bureau Jeugdzorg, stimuleert deze werkomgeving en samenwerking enorm.

Anoniem

23

was. In mijn ogen is het heel bijzonder wat deze vrouw voor mij heeft gedaan. Ze bleef bij me zolang het nodig was en ik hoefde even geen moeder te zijn. Er werd een ondertoezichtstelling geregeld en Bram verbleef vijf maanden bij mijn ouders. Soms had

ik moeite met de beslissingen die genomen werden. Maar ik heb

gelukkig altijd kunnen inzien dat de Kinderbescherming en de

Jeugdzorg het beste met mij en mijn kind voor hadden. Nu, 14 jaar

later, wordt de ondertoezichtstelling afgesloten. De jeugdzorg

heeft goed werk gedaan. De negativiteit over de Kinderbescherming

en de jeugdzorg stoort me enorm. Ik weet dat gezinsvoogden wel

goed werk doen en dat de Kinderbescherming niet zomaar kinderen

uit huis haalt. Mensen zijn daar bang voor. Ik zeg vaak: wees

open en eerlijk en vertel wat er aan de hand is. Dan zul je merken

dat ze vóór je zijn en niet tegen. Graag had ik de raadsonderzoeker willen bedanken voor haar goede

werk. Helaas hoorde ik vlak voor dit interview dat ze niet meer

leeft. Dat doet me verdriet. Ik ben zo blij dat zij toen bij me

was. Dat had ik haar graag nog willen zeggen.”Anne van Heemskerk, moeder

Zaak gesloten

Toen ik vlakbij de box was, met een spuugdoekje in mijn hand, beet onze hond in mijn arm. Nadat hij mijn arm losliet, wilde ik het karwei afmaken. Toen greep hij mijn been. De hond liet pas los toen ik weg­stapte bij de box. Grommend zat hij tussen mij en de box in. Ik kon niet meer bij Bram komen. Toen belde ik de Kinderbescherming, radeloos en in paniek. Ik had hulp nodig. Binnen 15 minuten was er een raadsonderzoeker. Ze regelde alles: opvang voor Bram, steun voor

‘Zonder de Kinderbescherming had mijn zoon niet meer geleefd’“Ik belde 14 jaar geleden zelf naar de Raad, nadat ik probeerde mijn

zoontje te verstikken. Ik dank God op mijn blote knieën dat de

raadsonderzoeker binnen 15 minuten bij me was.

Het huilen van Bram verdroeg ik niet. Zijn aanwezigheid was me te

veel. Steeds wanneer ik in zijn buurt kwam begon hij weer, terwijl

hij bij anderen rustig en vrolijk was. Ik voelde me ellendig en wilde

hulp maar kreeg bij de huisarts keer op keer geen gehoor. Het was een vreselijke periode. Achteraf bleek ik depressief te zijn.

22

Bram reageerde op mijn stemming. Jaren later werd de juiste diagnose gesteld.Toen Bram zes maanden oud was, drukte ik een spuugdoekje stevig op zijn mondje. Zijn spartelen bracht me bij mijn positieven. Weer klopte ik tevergeefs bij de huisarts aan. Twee maanden later ging het weer mis. Ik wilde Bram doodmaken.

mijn man en hulp voor mij. Ze veroordeelde mij niet en had geen medelijden. Ze toonde menselijkheid en zag wat er nodig

25

Inspiratie

Ego-BoostAls jeugdhulpverlener ben je gewend dat niets loopt zoals het hoort te lopen. Ik zie het als ons werk om vastgelopen processen weer op gang te brengen. Als dit lukt, word ik daar gelukkig van. Dan denk ik dat ik iets nuttigs en goeds gedaan heb. Pas als ik een week later cliënten weer zie, weet ik of het een goed gesprek was. Dan vertelt een moeder dat ze ‘zichzelf op de eerste plaats heeft gezet’ door tijd voor ontspanning vrij te maken. Eigenlijk kun je het al zien op het moment dat je binnenkomt: heeft hij of zij meer energie en zelfvertrouwen dan de vorige keer dat je elkaar zag?

Door het gedrag van een kind voor ouders inzichtelijk te maken, krijgen ze weer begrip en energie om hun kind positief te stimuleren en begeleiden. Als ouders beseffen dat hun dochter niet zo vervelend is omdat zij hen wil pesten, maar omdat ze iets niet snapt, dan neemt dit al heel veel frustratie en verdriet weg. De opluchting van dat moment geeft de kracht om weer te gaan ‘bouwen’.

Ik ben steeds weer onder de indruk van de creativiteit en het doorzettingsvermogen van ouders om hun thuissituatie op orde te krijgen. Zodra zij het vertrouwen krijgen dat ze dit kunnen en de beslissing nemen dat ze het willen, komen zij met verrassende oplossingen. Een moeder vertelt bijvoorbeeld hoe ze nu de kinderen in de auto afleidt om te voorkomen dat ze ruzie met elkaar krijgen. Ze begint een spelletje waarbij de kinderen raden welk woord moeder heeft gespeld. Hiermee wordt hun taalachterstand ook meteen aangepakt. Waar moeder eerst besloot om thuis te blijven uit angst voor ‘weer een toestand in de auto’, plant zij nu weer leuke uitstapjes.

Iedere keer dat ik de transformatie zie van ’slachtoffer’ naar ‘regisseur van je eigen leven en thuissituatie’, inspireert mij dat om het beste uit mijn leven te halen.

Karina Scholtens

24

Van betekenis

Ik werk nu een aantal jaren als jeugdbeschermer

en vind het een wereldbaan. Het heeft alles in

zich: het is spannend en moeilijk tegelijk en geen

dag is hetzelfde. Je moet verantwoordelijkheid

kunnen dragen en beslissingen durven nemen. Je

ontmoet binnen dit werk allerlei verschillende

mensen, rechters en advocaten, hulpverleners en

gezinnen waarbinnen van alles gebeurt. Met al

deze mensen moet je in gesprek gaan en kunnen

blijven en dat vraagt veel van je. Het leuke van

dit werk is dat je niet langs de zijlijn staat en

alleen maar machteloos toekijkt. Met de soms

beperkte middelen die je hebt kun je wanneer

nodig ingrijpen. Met kinderen hoort het

voldoende goed te gaan en hierin kun je als

jeugdbeschermer veel betekenen.

Dhr. G.J. van Haaren

27

Een tweede verhaal: Drie kinderen onder voogdij, zwaar verwaarloosd en mishandeld. Door

er tijd in te investeren heb ik een dusdanig goede relatie met deze

kinderen dat de oudste (twintig jaar) nog steeds belt als er iets is.

Zij doet inmiddels een HBO-opleiding, woont samen en gaat als een speer.

Regelmatig is er contact, ook over haar broertjes. Deze relatie kan omdat

ik al zes jaar voogdes ben voor deze kinderen.

Dit zijn slechts twee van de vele voorbeelden. Het is ook de kunst met

de kleine dingen blij te kunnen zijn. Zo werd ik laatst gebeld door een

ex-pupil die ik onder voogdij heb gehad. Inmiddels al zes jaar geleden.

Zij had mij gevonden via internet. Zij wilde informatie en het was weer

als vanouds. Het klikte gewoon. Leuk om te horen dat het goed gaat met

haar en dat ze nog steeds dezelfde vriend heeft. Zij was blij haar

voogdes te horen.

Van belang is het voorkomen van wisselingen van hulpverleners, het nemen

van tijd en compassie met mensen. Dit kost maar een heeeel klein beetje

moeite. Anoniem

26

Vertrouwen

Binnen mijn caseload als jeugdbeschermer heb ik veel positieve

verhalen. Dat is ook de reden dat ik mijn werk met heeeel veeeel plezier

doe. Een paar springen eruit:

Moeder van twee kinderen, van de derde in verwachting. Moeder bedriegt

de boel en liegt tegen Jeugdbescherming. Verder is er sprake van huiselijk

geweld, schulden en geen woning. Ouders wonen bij een broer van moeder in.

Op een ochtend krijg ik bericht van de politie dat het thuis weer helemaal

verkeerd is gegaan. Resultaat: de twee kinderen (een van 2 jaar en een van

6 maanden) bij crisis uit huis. Dit heeft gewerkt als een shock voor moeder.

Moeder gaat direct van vader af. De scheiding wordt doorgezet.

Er worden eisen aan moeder gesteld: persoonlijk bezoek, waar moeder als

zwakbegaafd uitkomt. Gezinsvoogd gelooft daar niet in. Moeder wordt geweigerd

in de gezinsdagbehandeling.

Gezinsvoogd blijft vertrouwen houden. Jongste kind staat niet onder toezicht.

Moeder is binnen twee jaar driemaal verhuisd en is van een flat, nu eindelijk

naar een eengezinswoning gegaan. Haar andere vijf kinderen en drie

kleinkinderen komen veelvuldig op visite. Er is gezelligheid, jongste ziet er

altijd goed uit. Moeder regelt van alles en toont duidelijk veel creativiteit en

daadkracht. Er is overduidelijk geen sprake van zwakbegaafdheid, maar eerder

van onderstimulatie in het verleden.

Kortom na drie jaar is de oudste van de drie kinderen (de rest woonde al

niet meer thuis) weer teruggeplaatst bij moeder. Moeder ziet zelf in dat het

middelste kind niet terug kan en heeft een goede relatie met het pleeggezin.

De ondertoezichtstelling voor de oudste van de drie kinderen wordt dit jaar

afgesloten. Het vertrouwen tussen de moeder en gezinsvoogd is groot. Dit

maakt het tot een succes. Voorwaarde voor een dergelijke situatie is:

- het moet klikken tussen moeder en gezinsvoogd;

- openheid; - vertrouwen geven aan moeder;

- en bovenal tijd kunnen investeren.

29

Zelf hield ik een schriftje bij waar ik doe-opdrachten

in schreef en gebeurtenissen thuis. Er zijn ook hele

leuke dingen uit voortgekomen, waaronder de grabbel-

doos. Z e kregen ieder een zelfgemaakte grabbeldoos en

als ze een aantal stickers hadden verdiend, mochten ze ieder iets grabbelen.

Dit vonden ze allebei heel leuk. Ik heb de dozen nog steeds en kan ze vaker

gebruiken. Ook hebben we gewerkt met een weekplanner. Die gebruiken we nog steeds

en staat standaard op het aanrecht. Een groot en duidelijk bord waar je de

belangrijkste dingen op kunt zetten. Het geeft veel duidelijkheid en Tim kijkt

hier ook iedere dag op. Z aken als vissen voeren, gym op school, v rije dagen,

specia le dagen, zakgeld en opdrachtjes staan genoteerd. Ook krijgt Tim

opdrachtjes van ons. Leren voor school, hond uitlaten, tafel dekken, dat soort

zaken. Onlangs is hij met een v riendje van school naar een plaats verderop

gef ietst en weer zelfstandig teruggef ietst. Je v raagt je af of het gaat lukken,

maar je probeert hem ook steeds zelfredzamer te maken.

Verder doen we regelmatig leuke dingen met hem. Technisch lego, een spel en

in de zomermaanden haaientanden in de zandafgravingen zoeken, masseren

en voorlezen. Ik probeer verder zo duidelijk mogelijk naar hem toe te zijn, hem aan te

kijken en dan vervolgens bepaalde zaken uit te leggen, maar niet met hem

in discussie te gaan. Hij is pas 11 geworden en begrijpt alles steeds beter. Je

merkt alleen dat de ochtenden soms nog wel wat moeilijk blijven. Dan gaat

het lu isteren meestal niet zo geweldig. Maar zijn kleding ligt al klaar. De tafel

dek ik in de avond al gedeeltelijk, om toch al dingen voor te zijn.

28

Triple

.P

Lange tijd moesten we als gezin wachten op hulp van de Oosterpoort, regionale

instelling voor jeugdzorg in Noord-Brabant. Maar eindelijk was het dan zover.

De hulp kwam in de persoon van Evelien en wat waren we blij met haar. Het

voelde goed en er was een klik tussen haar en ons gezin. Het contact verliep

prima en we kwamen in aanraking met Triple-P omdat Evelien vond dat dit bij

ons paste. We hebben veel van haar en het boek geleerd, vooral ik als moeder.

Mijn man is een enkele keer bij een sessie geweest maar ik ben degene die het

boek voornamelijk doorgenomen heeft. Wel hebben mijn man en ik samen de

DVD bekeken en regelmatig alles betreffende het boek en de v ragen samen

besproken. De werkwijze vond ik prettig en overzichtelijk. Je kunt makkelijk terugblikken en

alles wordt heel duidelijk beschreven. De opdrachten zijn leuk om te doen. Je staat

bij jezelf stil en de oorzaak dat het thuis u it de hand loopt, ligt voor een gedeelte

natuurlijk ook bij jezelf. Ik weet nu ook dat we Tim niet altijd goed benaderd

hebben. Het is nodig om jezelf onder de loep te nemen en er samen voor te

gaan. Dat hebben we inmiddels gedaan. Eigenlijk zouden alle ouders al voordat

ze kinderen hebben het boek moeten lezen. Je haalt er zoveel positiefs u it.

Het was natuurlijk niet alleen Tim met zijn handicap, maar ook zijn zusje die

thuis erg aanwezig was. Na jaren alleen te zijn geweest, moest hij in een keer

alles met iemand delen. Daarbij kreeg hij van ons veel minder aandacht omdat

het natuurlijk een hele gewenning was met een baby’tje in huis erbij. Na een

jaar werd zijn zusje steeds dominanter en werd zij ook vaak geplaagd en omver

geduwd door Tim. Dit escaleerde vaak in een hoop gegil en geschreeuw. Op

een gegeven ogenblik dacht ik: dit loopt uit de hand en toen heb ik toch maar

hulptroepen ingeroepen. In eerste instantie door de GGZ , wat later door ju llie

overgenomen is. We hadden een aantal doelen gesteld, namelijk:

- Meer uitgerust om Tim beter te benaderen.

- Minder strijd tussen de kinderen.

- Omgaan met opstandig gedrag.

31

Verder delen we vaker een complimentje u it. We proberen minder te mopperen op dingen die fout gaan. Af leiding speelt ook een grote rol zeker bij onze dochter. We proberen dingen die niet goed gaan te negeren en ons ju ist op iets anders te richten. Verder werkt het ook beter om rustig te blijven in plaats van meteen ergens bovenop te springen. Al met al kan ik zeggen dat we er als gezin veel positiever uitgekomen zijn. Het is weer een heel stuk gezelliger om bij elkaar te zijn en leuke dingen met elkaar te ondernemen, ook al is het maar een spel of een activiteit thuis. Het hoeft beslist niet altijd duur te zijn maar ju ist tijd voor elkaar nemen is heel belangrijk, evenals het geven van complimentjes.

Om het thuis makkelijker te laten lopen, draai ik ook geen nachtdienst meer en heb ik een andere baan gezocht. Vooral als je nachtdienst draait, ben je niet altijd gezellig en aanspreekbaar, dus vond ik dat het tijd werd om op zoek te gaan naar iets anders. En dat is gelukt! Anoniem

30

Triple

.P

Ook zijn zusje moet nog veel leren, door dingen aan Tim te v ragen. Tim moet tegelijkertijd tegen zijn zusje zeggen dat ook zij moet ophouden als ze dingen doet die hij niet wil. Iedere keer leren ze er samen weer van. Wel een leuk voorbeeld is dat hij vandaag van zijn verjaardagsgeld dingetjes mocht kopen en vond dat zijn zusje ook 5 euro mocht besteden van zijn geld. Ontzettend lief van hem. We nemen ook meer tijd voor onszelf. Twee weken geleden zijn mijn man en ik voor het eerst in elf jaar zonder kinderen een weekend naar Limburg geweest. Dat was heel f ijn en soms gaan we wel eens uit eten. Je moet dit gewoon plannen want anders komt het er niet van. Verder zijn we het afgelopen jaar twee keer een week op vakantie geweest, wat f ijner is dan twee weken achter elkaar. Een week is lang genoeg per keer. Je kunt het dan beter verdelen in twee keer. Ook regelmatig kleine uitstapjes gemaakt, meestal naar dierentuinen. Dit is voor iedereen leuk, zeker gezien het leeftijdsverschil tussen Tim en zijn zusje.

33

Evaluatie:Na ongeveer een half jaar hebben we nog een evaluatiegesprek gehad. Ze maakt nu de indruk van een zelfbewuste jonge vrouw. Haar nieuwe baan bevalt goed en ze heeft een goede relatie met haar collega's. Nu komt de begeerde studie binnen haar bereik. Dankzij de voedings-adviezen van de dietiste en het sporten vermindert haar gewicht.

Nabeschouwing: De interventie bij maatschappelijk werk heeft als neveneffect gehad dat Laurien uit de 2e lijn (de praatgroep bij de GGZ-instelling) wegbleef. Dit geschiedde na overleg met mij en de huisarts. Zij heeft daardoor weliswaar geen lotgenoten leren kennen, maar heeft wel nieuwe collega,s gevonden op haar werk en kennisgemaakt met leeftijdgenoten op de sportschool. Geestelijk en lichamelijk is ze nu meer in balans.

Anoniem

..

32

Casus

Achtergrond:In mijn praktijk meldde zich Laurien, een 19-jarig

e vrouw. Haar moeder

heeft een verslavingsprobleem en legt een zware claim op haar. Haar

vader en zus wonen apart. Laurien wil zich losmaken van de zorgen om

haar moeder en haar eigen leven op poten zetten, maar weet niet hoe

ze dit aan moet pakken. Ze is ervan overtuigd dat haar moeder

zorgafhankelijk van haar is, ze kan en durft geen ruimte voor zichzelf

te eisen. De huisarts verwees haar naar een praatgroep voor kinderen

van verslaafde ouders in een GGZ-instelling. Daar voelde ze niet voor,

in verband met privacy en stigmatisering. Laurien heeft een fors

overgewicht. Als ze verdriet heeft, snoept en slaapt ze veel. Door dit

alles ervaart ze gevoelens van sociale isolatie, enerzijds door de druk

van haar moeder, anderzijds door het overgewicht.

Aanpak en resultaat:In overleg wordt gekozen voor een 10-gesprekken

model (Taakgerichte

Hulpverlening / Kortdurende hulpverlening). In de gesprekken is gebruik

gemaakt van empowerment- en coachingmethodieken. Aan het eind van

de gesprekkenronde blijkt het volgende bereikt te zijn:

- Laurien heeft geleerd wat meer afstand te nemen van haar moeder.

Op mijn advies heeft ze voor haar moeder contact gezocht met de

huisarts. Zij heeft eigen woonruimte gevonden waardoor dat afstand

nemen ook makkelijker is. - Laurien is gaan sporten en is daardoor al wat af

gevallen.

- Naar aanleiding van het bespreken van haar competenties en

vaardigheden heeft Laurien een andere baan gezocht en gevonden en

wil ze een studie oppakken, waarvoor ze vast spaargeld opzij legt.

35

Wanneer je bij een manifestatie een collega probeert te steunen en je wordt uitgescholden voor moordenaar, is onbegrijpelijk! Dat een dergelijke situatie leidt tot vermindering van de caseload, strengere controle op uitvoering van het werk, meer risico-inventarisatie maar dus ook automatisch tot meer papieren rompslomp, is positief en triest tegelijk te noemen.

Voor dit werk moet je behoorlijk idealistisch zijn en daarbij gelijk je eigen idealen laten varen. Je moet de lat voor mensen niet te hoog leggen, zodat je met je cliënten blij kunt zijn met de kleine stapjes die je SAMEN bereikt.

Mijn standaard antwoord op feesten en partijen (ontleend aan de teammanager): “Ja, ik heb een leuke hondenbaan!”

Jeugdbeschermer Bureau Jeugdzorg Noord-Brabant

34

Positief geluid

Sinds een aantal jaren ben ik werkzaam als gezinsvoogdijwerker bij Bureau Jeugdzorg. Wat me opvalt is dat het algemene beeld van jeugdzorg negatief is en mensen uit m‘n directe omgeving dat ook teruggeven in gesprekken. Mijn inschatting is dat jeugdzorg één van de meest besproken onderwerpen is bij feesten of partijen. Wie herkent als jeugdhulpverlener niet de vraag: “Goh, jij hebt zeker wel een rotbaan?”

Mijn visie is dat de media vooral de negatieve zaken uitgebreid belichten, wat overigens logisch is in het kader van sensatie. Wie is er geïnteresseerd in de zaken die goed af lopen, kinderen die goed terechtkomen? Als ik bij familie / kennissen / vrienden aangeef dat negen van de tien kinderen wel geholpen worden en zeker vijf van die tien kinderen goed terechtkomen, reageren de meeste mensen vol ongeloof. Het feit dat de meeste jeugd-beschermers samenwerking vinden met ouders en kinderen, lijkt voor veel mensen nieuwe informatie. Als ik trots vertel dat ik na een ondertoezichtstelling van twee jaar, met een puber die zelfs gesloten geplaatst is geweest, ter afscheid heb paardgereden, vallen mensen echt van hun stoel. Dat deze cliënt mij vertelde dat ze me echt heeft gehaat, maar wel erg dankbaar en trots is op wat ze bereikt heeft, is een mooi compliment voor mij als gezinsvoogdij-werker.

De voorbeelden van ouders die jarenlang om hulp hebben geroepen betreffende hun moeilijke zoon, zich enorm gesteund hebben gevoeld en bij het afscheid je uit dankbaarheid zelfs een f les wijn in je handen duwen, zijn niet boeiend voor de journalistiek. De kinderen die niet willen tekenen voor beëindiging voogdij bij Bureau Jeugdzorg omdat ze ‘geen afstand van je willen doen’, komen volgens de maatschappij niet voor.

37

Verder heb ik een licht verstandelijk gehandicapt meisje begeleid tot ik met zwangerschapsverlof ging. Daarna heeft mijn collega het overgenomen en zij heeft deze zaak ook gehouden. Dat meisje heeft mij toen op Hyves opgezocht en een berichtje bij mij achtergelaten: “Hee :p jammer dat je me voogd niet meer bent :( groetjes.”Ze had ook gestuurd dat ze het het leukste vond dat we een keer naar de open dag van Feyenoord waren gegaan. Haar vader is een grote norse man die nooit veel zegt. Zijn vriendin draagt zomer en winter korte rokjes, is spierwit en draagt laag uitgesneden shirtjes. Zij neemt nooit een blad voor de mond en is qua taalgebruik nogal grof. Het meisje woont in een pleeggezin, waar een nieuwe pleegzorgwerker in startte. Zij was van mening dat pleegzorgwerkers de taak van de gezinsvoogd over moesten nemen en meer contact met ouders moesten hebben en stond op een gesprek met vader en zijn vriendin. Zij was duidelijk niet aan dit soort gezinnen gewend en zat er wat verloren bij in haar deftige kleding op de groezelige bank, met haar deftige woorden in gesprek met de vriendin van vader die haar mening eens ventileerde. Ook vader uitte zijn ongenoegen over de hulpverlening en zei dat hij hiervoor een gezinsvoogd had die te dom voor woorden was. Na een zoveelste onenigheid had hij haar de deur gewezen en gebeld naar Jeugdzorg. Hij had gezegd dat hij haar niet meer wilde zien en “stuur nu maar es eentje met haar volle verstand.” Om daar, tot mijn grote verbazing, naar mij knikkend aan toe te voegen: “Nou daar zit ze.” Dit was het eerste directe compliment van een ouder in de vier jaar die ik er toen werkte en dan nog uit deze onverwachte hoek. Ik teer er nog steeds op!Anoniem

36

Compliment

Ik werk bij de Jeugdbescherming en doe dit werk nu zes jaar met veel

plezier! Ik heb altijd hele leuke zaken gehad. Een voorbeeld is een licht

verstandelijk beperkte vader met twee kinderen (nu 8 en 9 jaar oud) die al

jaren in een pleeggezin wonen. Vader wil het liefst zelf voor zijn kinderen

zorgen en kan soms heel boos zijn op de hele wereld. Hij is boos omdat

hij geen geld heeft door fouten van de sociale dienst en omdat hij niet de

juiste hulp krijgt voor zijn oorsuizingen, die hij krijgt door zijn psychische

problemen (hij heeft een traumatische jeugd gehad). Maar hij is ook boos

omdat hij zijn kinderen zo weinig ziet door Jeugdzorg die zijn kinderen

heeft afgepakt (gevoed door verhalen uit de media en van zijn vrienden).

Het pleeggezin woont met de auto 45 minuten bij vader vandaan. De

kinderen zijn gek op hun vader. Pleegzorgwerker en ik rijden om beurten

met vader naar het pleeggezin (eens per twee maanden). Als het vader

lukt, mag hij de andere maand met de bus op bezoek. We hebben hiervoor

een reiskostenvergoeding voor hem geregeld. Het lukt hem echter niet.

Meestal als ik hem ophaal, begint hij met praten als hij instapt en praat hij

tot we bij het pleeggezin de straat inrijden. Hij begint meestal boos en door

kleine opmerkingen, waarvan ik soms niet eens het idee heb dat het bij hem

binnenkomt, worden zijn gedachten steeds gematigder. Hij zegt dan dat

het hem niet lukt voor zijn kinderen te zorgen en dat het voor de kinderen

belangrijk is dat zij weten dat hij heel veel van hen houdt. Maar hij zegt ook

dat hij het heel fijn vindt dat de pleegouders zo goed voor hen zorgen. Hij

neemt vaak kleinigheidjes mee voor zijn kinderen en voor de pleegouders.

Daarnaast zegt hij tegen de pleegouders, waar de kinderen bij zijn, dat hij het

zo fijn vindt dat ze zo goed voor zijn kinderen zorgen! Pleegouders zijn ook

altijd positief over vader. Ze hebben zelf bedacht dat het voor de kinderen

leuk zou zijn, als zij vader eens per jaar een dagje mee uit nemen en dat

gebeurt nu ook. De kinderen ontwikkelen zich fantastisch en zijn enorm

veranderd sinds hun plaatsing in dit pleeggezin en sinds het contact met

vader zo goed verloopt.

39

Di, 26 Aug 2008 15:19

Soms denk je, heb ik eigenlijk wel echt invloed op jongeren en dan met name op hun

denkwijze en leefwijze? (het niet plegen van strafbare feiten). Maar soms heb je van

die momenten dat een cliënt je kan ontroeren en je weer energie krijgt om verder te

gaan met je werk en je ook echt resultaat kunt zien.

Vorig jaar was zo’n moment. Een cliënt die toch al meerdere keren in de problemen is gekomen en

waarvan we ons afvroegen of dat wel goed gaat komen, kwam vorig jaar na zijn vakantie in

Marokko voor de eerste keer weer op gesprek. Hij had gewoon een souvenir meegenomen voor mij!

Echt de tranen schieten je dan zowat in de ogen. Het geschenk staat nog steeds bij mij op kantoor.

Vorige week kwam hij weer na zijn vakantie in Marokko voor gesprek. Ik zei nog grappend tegen

een collega: "Kijken wat hij nu meegenomen heeft. "

Totaal niet verwachtend dat hij weer iets zou meebrengen. En ja hoor, dus wel!

Het mooiste was nog dat hij kwam vertellen dat hij zijn diploma behaald heeft!! Maar het feit

dat toch ook onze verharde jongeren af en toe hun softe kant laten zien en wat voor je meenemen

terwijl ze hier verplicht zitten, doet mij erg goed!

Hopelijk maakt één ieder van mijn collega's dit eens mee, want dat maakt het verschil.

Vr, 19 Sep 2008 15:11

Over reacties van cliënten: Na een lang bemoeizorgtraject met een moeder van drie kleine kinderen, zonder gas en licht, € 30.000,- schuld en niet toegankelijk voor reguliere hulp, toch zorg ingezet voor alle drie de kleine kinderen (en het gas en licht weer aangedaan).Na afloop kreeg ik een mailtje van deze zeer moeilijk benaderbare dame: "Bedankt voor de bemoeizorg."Tsja, daar doe je het voor… Jeugdreclasseerder

38

Dan weet je echt waar je het voor doet

Ma, 1 Sep 2008 13:53

Als wij vanuit het Advies-en Meldpunt

Kindermishandeling bij mensen op gesprek gaan,

stuit dit vooral op veel weerstand. Zo ook een tijd

geleden. Twee jonge ouders met jonge kinderen, te

krappe behuizing en sprake van huiselijk geweld.

Na onderzoek te hebben gedaan en de nodige

hulpverlening ingeschakeld, zei moeder: "Ik vond

het niet leuk dat je kwam, maar ben blij dat je

geweest bent.”

En inderdaad, daar doen we het voor!

40

Het gaat goed

Ingezonden door Marlies de Haas en Katja Verlaan, Family First Therapeut (FFT) Hallo FFT-ster,Alles goed met jou?Ik vraag dit omdat we vorige week een brief kregen van de Raad voor de Kinderbescherming die contact had gezocht met jou maar niks terughoorde. Ik dacht: dat is niets voor haar, zou ze ziek zijn?Wij waren bij de raad vanwege de aangifte met betrekking tot een vechtpartij,

waar onze zoon bij betrokken was. Inmiddels zijn we ook bij de officier van justitie geweest (ja, ja wij komen overal...). Hij heeft een taakstraf van 25 uur gekregen.Mij leek een leerstraf ook wel iets: omgaan met agressie. Maar goed, ik hoop maar dat hij ervan geleerd heeft...Verder gaat het goed met hem: hij doet erg zijn best op school, gaat om de week naar Iriszorg (hij is niet helemaal gestopt met blowen maar het is zeker

een stuk minder).Het gaat goed met zijn zus samen, hij werkt hard voor zijn vakantie en heeft deze al voor de helft bij elkaar gespaard.Er is rust in huis en regelmatig ook weer gezelligheid. Langzaam groeit er weer vertrouwen, soms zijn er ook beren op de weg maar daar kunnen we weer over praten...

Er is geen serviesgoed meer gesneuveld...Het was en is nog steeds wel afkicken van jou...Onze gesprekken passeren nog regelmatig de revue, dan bedenk ik me dat je het weer druk hebt met nieuwe gezinnen die met al hun problemen nu weer bij jou zitten. Vandaag kregen we een brief van jeugdzorg waarin staat dat de hulp afgesloten wordt. Nu dus echt een dikke streep eronder en weer met volle moed verder.

Het voelt ook een beetje leeg.Ik hoop dat het goed met je gaat.

Vele groeten van ons en ons gezin.

Na al meer dan 25 jaar te werken in de

jeugdhulpverlening blijft het voor mij een

uitdaging in deze sector te werken. Ik ervaar

dat de eigen kracht van kinderen, ouders

en mensen die zich echt met hen verbinden

(soms zijn dat pleegouders) doorslaggevend

voor hun leven is. Ik prijs me gelukkig als

we ons niet laten meezuigen in cynisme en

beseffen hoe waardevol ons werk is.

Bert Lubberink

41

Wijsheid

Graag willen wij vanuit Bureau Jeugdzorg Zevenaar een

positief geluid laten horen betreffende ons werk binnen de

jeugdhulpverlening en jeugdbescherming.

Wij zijn een kleinschalig team dat vanuit de regio Liemers

jeugdhulpverlening en jeugdbescherming biedt. Omdat de beide

werkvormen in één intersectoraal team verenigd zijn, weten

wij veel over elkaars werkgebied en zijn de lijnen kort.

Ook met de instanties waar wij mee samenwerken hebben

wij korte lijnen. Zo zijn wij vertegenwoordigd in alle Zorg

Advies Teams op scholen in onze regio, zitten wij samen

met GGNet in één gebouw en participeren wij in allerlei

'overlegezinsvoogdvormen'. Zo blijven wij op de hoogte van de

ontwikkelingen, denken wij mee in casussen en proberen

wij de hulp vanuit Bureau Jeugdzorg wat laagdrempeliger

te maken.

Sinds september 2008 werken wij met een front office,

wat onder andere inhoudt dat de bureaudienst centraal

is geregeld. Dit heeft ervoor gezorgd dat onze wacht- en

doorlooptijd aanzienlijk is teruggedrongen.

Wij kijken uit naar de start van de Centra voor Jeugd en

Gezin in onze regio, zodat de samenwerking tussen alle

ketenpartners nog efficiënter zal verlopen.

Dit is een aantal facetten van ons werk die goed lopen,

waar we trots op zijn en die gehoord mogen worden!

Bureau Jeugdzorg Gelderland - Team Zevenaar.

Positief geluid

42

45

De Nederlandse Vereniging van Maatschappelijk Werkers/NVMW is hét platform en netwerk voor ruim 4.000 professionals.

De NVMW is een representatieve beroepsvereniging die zichtbaar is in de maat-schappij, en met lef de collectieve belangen van maatschappelijk werkers behartigt.

De NVMW borgt de kwaliteit van het beroep, maakt kennisoverdracht mogelijk en biedt individuele dienstverlening aan leden.

Naast de beroepscode en het beroepsprofiel biedt het lidmaatschap van de NVMW nog veel meer:• Invloed op beroepsinhoudelijke ontwikkelingen (DBC’s, beroepenstructuur,

beroepsprofiel) en politieke debatten (WMO, Jeugdzorg) op landelijk niveau.• Advies bij vragen over werk(sector) en ondersteuning.• Toegang tot de juiste sleutelpersonen en informatiebronnen.• Abonnement op Maatwerk, hét vakblad voor elke maatschappelijk werker.• Aantrekkelijke kortingen bij studiedagen en congressen.• De NVMW-nieuwsbrief, boordevol activiteiten en actueel nieuws.

BeroepsregistratieHet Beroepsregister van Agogisch en Maatschappelijk werkers/BAMw is hét keurmerk van professionaliteit voor zo’n 2.000 geregistreerde maatschappelijk werkers en sociaal agogen. Verdeeld over twee groepen – de kamer Maatschappelijk Werk/MW en de kamer Agogen/AG – mogen professionals zich geregistreerd maatschappelijk werker of geregistreerd agoog noemen. Bovendien kunnen professionals die zijn toegelaten tot een specialisatie zich profileren met het keurmerk BAMw binnen de werksector waarin zij werkzaam zijn.

p.s. Vindt u dit witboek een goed initiatief, en wilt u ervoor zorgen dat er meer van dit soort activiteiten volgen, word dan vanaf 2010 lid. U ontvangt een jaar lang 10 procent korting op het lidmaatschapsgeld (zie voorwaarden op www.nvmw.nl).

Over NVMW

46

Colofon

Gewoon professioneel is een uitgave van de Functiegroep Jeugd van de Nederlandse Vereniging van Maatschappelijk Werkers/NVMW. Hét platform en netwerk voor professionals.

Tekst Professionals uit de sector JeugdzorgProjectleiding NVMW Magteld BeunCommunicatie NVMW Klaas FleischmannOntwerp en eindredactie Enof ontwerp + communicatie, www.enof.nlDruk LibertasOplage 31.000 exemplarenUitgave Eerste druk, oktober 2009, ISBN 978-90-70620-25-7

ContactNederlandse Vereniging van Maatschappelijk Werkers/NVMWLeidseweg 803531 BE UtrechtT (030) 294 86 03 (tot 14.00 uur)F (030) 293 92 25E [email protected] www.nvmw.nl

VerantwoordingSommige van de in deze uitgave bij name genoemde auteurs hebben vooraf schriftelijk aangegeven dat hun naam mag worden gebruikt. De overige namen zijn gefingeerd.

Bestellen?Gewoon professioneel is te bestellen op www.nvmw.nl

Copyright © 2009 Nederlandse Vereniging van Maatschappelijk Werkers/NVMW. Niets uit deze uitgave mag worden opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, vermenigvuldigd of openbaar gemaakt, hetzij elektronisch, hetzij door middel van druk, fotokopie, geluidstape of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Gesponsord door Week van de Jeugdzorg 2009