exostis 917

εξώστης T. 500+417 23.02.12

ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

ΚΑΙ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΙ:Ο Εξώστης προσφέρει 8 μονές προσκλήσεις για τις κινηματογραφικές αίθουσες Ολύμπιον και Ζάννα. Στείλτε mail γράφοντας: Ολύμπιον, Ζάννα, αντί-

στοιχα και ονοματεπώνυμο μέχρι την Παρασκευή στις 12μ.μ στο [email protected]. Οι νικητές θα ενημερωθούν με προσωπικό mail και θα

ανακοινωθούν στο fb του Εξώστη.

COVERΤο εξώφυλλο επιμελήθηκε η Λία ΤσιμπιλήE-mail: [email protected]

3εξώστης. 23 - 29 Φεβρουαρίου 2012

Την είδα στο πάρτυ γεννεθλίων της το περασμένο Σάββατο. Ήταν με-

λαγχολική αλλά προσπαθούσε να συμβαδίσει με την “ευχάριστη” διάθεση

της βραδιάς. Φίλοι και συγγενείς είχαν έρθει για να την αποχαιρετήσουν.

“Εισητήρια για Όσλο. Για μια νέα ζωή.” μουρμούριζε ενώ οι ευχές και τα

τσουγκρίσματα έδιναν και έπαιρναν. Δυο χρόνια άνεργη, με μεταπτυχιακό

στην δίοικηση επιχειρήσεων και προϋπηρεσία. Μοίραζε και ξαναμοίραζε

το βιογραφικό της σαν προεκλογικό φυλλάδιο υποψήφιου πολιτευτή. Της

έλεγαν ότι έχει καταπληκτικά προσόντα αλλά καμία πιθανότητα για πρό-

σληψη.

Περισσότερο κι από πάρτυ αυτή η συνάθροιση έμοιαζε με συνάντηση

ανέργων στον ΟΑΕΔ για το επίδομα του μήνα. Θυμωμένοι, απελπισμένοι,

βρίζοντας με ανάμεικτα συναισθήματα για αυτό που ζούνε εδώ και και-

ρό. Όλοι πάνω -κάτω τριάντα χρονών. Κάποιοι με οικογένειες και παιδιά.

“Σκέφτομαι τι μπορεί να λέμε στα παιδιά μας για αυτά που ζούμε” αναρω-

τήθηκε και ήταν η μόνη στιγμή που έσκασε ένα χαμόγελο στα χείλη της.

Κατάλαβα ότι ήταν χαμόγελο σαρκασμού όταν ολοκλήρωσε τη φραση

της, “Ήμασταν η γενιά του πάρτα όλα. Τα είχαμε όλα και τα θέλαμε όλα. Η

μάνα μου καμάρωνε όταν ορκίστηκα για το πτυχίο. Έκανα όνειρα για μια

άνετη ζωή, με μια καλή δουλειά και μια όμορφη οικογένεια. Τώρα βλέπεις

όλους αυτούς που είχαν ήδη μπει σε αυτή τη διαδικασία να καίγονται σαν

τα κεριά από αγωνία για το τι ξημερώνει”.

Έκανα να σηκώσω το ποτήρι μου για να τσουγκρίσουμε άλλη μια φορά και

τότε σκέφτηκα πως σε λίγες μέρες θα την έχανα όπως όλους τους φίλους

που με αποχαιρέτησαν τα τελευταία πέντε χρόνια ψάχνοντας την τύχη

τους κάπου εκεί, σε ένα άλλο σημείο του χάρτη. Φρανκφούρτη, Λονδίνο,

Λιέγη, Γκρενόμπλ, Κωνσταντινούπολη, Ντόχα. Βλέπω πλέον τις ζωές τους

μέσω facebook. Είχαμε ξεκινήσει την ζωή μας σαν ένα ερωτικό μεθύσι χω-

ρίς να μας νοιάζει το αύριο. Τώρα σκορπίσαμε σαν τα τρελά πουλιά. Τσού-

γκρισα το ποτήρι και της ευχήθηκα καλή τύχη. Και ύστερα την αγκαλιάσα,

της είπα να προσέχει και να μου στέλνει τα νέα της μέσω facebook.

Αύριο στο Balcan Fest θα γιορτάσω μαζί με όλους τους φίλους μου. Και

όπως κάνουμε κάθε φορά στα δύσκολα θα ποτήσω τη γη με ένα ποτήρι

και θα αρχίσω να χορεύω. Στα όμορφα και στα δύσκολα που θα ‘ρθούν...

Editorial

Ιδρυτής: Τάσος Μιχαηλίδης • Αρχισυνταξία: Μαρία Φαρδέλλα • Συντονισμός ύλης: Γιάννης Γκροσδάνης • Art director: Στέφανος Μιχαηλίδης • Διόρθωση κειμέ-

νων: Γιάννης Δημητρίου • Oικονομική διεύθυνση: Θανάσης Ψαρράς • Διεύθυνση Πωλήσεων: Χρήστος Κουλεμάνης • Σύμβουλοι marketing: Θοδωρής Ζουλίδης,

Γιώργος Φουντέας • Δημόσιες σχέσεις: Γιώργος Γεωργιάδης • Υπεύθυνος διανομής: Αλέξης Γκάτσης • IT consultant: Χρήστος Τατιτζικίδης Σ’ αυτό το τεύχος

συνεργάστηκαν: Αλεξάνδρα Μποζίνη, Μάρα Τσικάρα, Γιάννης Βασιλείου, Τάσος Μελεμενίδης, Κυριάκος Αθανασιάδης, Μάνος Λαμπράκης, Γιώργος Φ. Φωτιάδης,

Νικόλας Μπογιόπουλος, Νικόλας Ραχανιώτης, Δέσποινα Πολυχρονίδου, Γιάννης Χατζηγώγας, Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης, Άρης Πετράκης, Κωνσταντίνος Κωνστα-

ντίνου, Χρήστος Κουλεμάνης, Rita Van dengayged, Miroslava Ivanova. • Φωτογράφοι: E79, Ιωάννα Χατζηανδρέου, Μαρία Εκμεκτζή, Βίκτωρ Μαλκίεβιτς, Καρολίνα

Τσιρογιάννη • Assistant art director: Ρία Μηνούδη, Λία Τσιμπιλή • Ctp - Εκτύπωση – βιβλιοδεσία: Λιθογραφία Ι. Αντωνιάδης – Θ. Ψαρράς • Εκδοτική ομάδα:

Εξώστης Ο.Ε. Τύπου 3, Τ.Κ.: 54625, Θεσσαλονίκη, Τηλ: 2310 – 566577, Fax: 2310 – 566575

www.exostispress.gr • e-mail: [email protected] • facebook: exostisfreepress • twitter: @exostis_press

Διαφημιστείτε εδώ: 2310 566 577

Ταυτότητα

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική ή μερική, η διασκευή ή απόδοση του περιεχομένου της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό ή άλλο, χωρίς

προηγούμενη γραπτή έγκριση του εκδότη. Η άποψη των συνεργατών δεν είναι απαραίτητα και άποψη της Διεύθυνσης του περιοδικού.

ΠεριεχόμεναΣτήλες 04 Mind the Art 08 Μεθυσμένο παραμύθι

09 Υπεραστικό κορίτσι 09 Θεσσαλονίκη επιτό-

που 10 ΑΗ | ΗΑ 11 Borderlife 12 Εξώστης Θ 20

Fahrenheit 451 26 Ρετρό 26 five in a row 27 Geek

inside 28 Urbanities. 28 Χάνει-μπαλ 29 La tia

Rita 30 E79

Θέματα: 15 Berlinale: ο τελικός απολογισμός του

Φεστιβάλ 16 Αφιέρωμα: 84η Απονομή των βρα-

βείων Oscar 21 Συνέντευξη: Κώστας Μαυρουδής

22 Συνέντευξη: Εκμέκ 23 Η πολυκατοικία των

Βαλκανίων

Γιάννης Γκροσδάνης

εξώστης. 23 - 29 Φεβρουαρίου 20124

Mind The Art

1.


Mind The Art


Mind The ArtΓράφει η Αλεξάνδρα Μποζίνη

Αν κάποιο Μουσείο ανήκει ολοκληρωτικά στη Θεσσαλονίκη και ταυτίζεται

απόλυτα με αυτήν, τότε αυτό είναι το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Το

ΜΒΠ έχει βραβευτεί ως Μουσείο της Ευρώπης το 2005 και στεγάζεται στο

πιο αντιπροσωπευτικό έργο του Κυριάκου Κρόκου. Το ΜΒΠ είναι ένα από

τα σημαντικότερα δημόσια έργα της μεταπολεμικής ελληνικής αρχιτεκτο-

νικής, με μια εκπληκτική συλλογή Βυζαντινής Τέχνης. Φέτος, πρωτοπορεί

με την έκθεση“Βυζάντιο και Άραβες”, η οποία παρουσιάζει για πρώτη

φορά, διεθνώς, παράλληλα τους κόσμους του Βυζαντίου και των Αράβων.

Στο παρελθόν, έχουν γίνει εκθέσεις μόνο για το Βυζάντιο ή μόνο για τους

Άραβες, αλλά τώρα είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζονται ταυτόχρονα

οι δύο πολιτισμοί και οι αλληλεπιδράσεις που προέκυψαν από την επαφή

τους. Το Μάρτιο, θα ακολουθήσει ομότιτλη και ομόθεμη περιοδική έκθεση

στο Metropolitan Museum στη Νέα Υόρκη.

Mε την ανάδυση του Iσλάμ, τον 7ο αιώνα, έκλεισε ο κύκλος που ονομάζεται

Ύστερη Aρχαιότητα. O κύκλος που ακολούθησε εξαφάνισε τα τελευταία

υπολείμματα του Bυζαντίου, με την άλωση της Κωνσταντινούπολης το

1453. Αυτή τη χρονική περίοδο εξετάζει η Έκθεση, της οποίας κύριος

σκοπός είναι η ανάδειξη πτυχών των δύο πολιτισμών, με ιδιαίτερη έμφαση

στις ειρηνικές πολιτιστικές ανταλλαγές μεταξύ τους, στους τομείς των

γραμμάτων και της τέχνης. Η Έκθεση,δηλαδή,δεν παρουσιάζει απλά τον

αραβικό πολιτισμό, αλλά τη σχέση του με το Βυζάντιο, έτσι ώστε, από τη

μία μεριά,να αναδεικνύονται οι πολεμικές συγκρούσεις με τους Άραβες

που επιτίθονταν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, προκειμένου να καταλά-

βουν εδάφη της, και από την άλλη, να παρουσιάζονται και οι ειρηνικές

συναλλαγές των δύο πολιτισμών, εμπορικές και πολιτισμικές. Εκτίθενται

περισσότερα από 100 έργα ανάμεσα στα οποία χειρόγραφα, κοσμήματα,

νομίσματα, εικόνες, αγγεία, σταθμία, μαρμάρινες ανάγλυφες πλάκες που

προέρχονται από ελληνικά, δημόσια και ιδιωτικά Μουσεία και τα οποία

χρονολογούνται από τον 7οέωςκαιτον 18οαι. μ.Χ.

Η περιοδική έκθεση «Βυζάντιο & Άραβες» εντάσσεται στο πρόγραμμα

του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού «Θεσσαλονίκη: Σταυροδρόμι

Πολιτισμών» με θέμα για το 2011 τη Μέση Ανατολή. Αποτελεί τη συμμετο-

χή του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού στο παράλληλο πρόγραμμα της

3ηςΜπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (γενικός τίτλος: “Παλιές Δι-

ασταυρώσεις-Make it new”, 18.09-18.12.2011), η οποία διοργανώνεται από τα

μουσεία– μέλη της “Κίνησης των 5 Μουσείων Θεσσαλονίκης” (Αρχαιολογικό

Μουσείο Θεσσαλονίκης, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Κρατικό Μουσείο

Σύγχρονης Τέχνης, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Τελλόγλειο

Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ). •

Βυζάντιο & ΆραβεςΜουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού

Διάρκεια έκθεσης: 14-10-11 έως 31-3-12



Μεθυσμένο ΠαραμύθιΓράφει η Μάρα Τσικάρα - E: [email protected]

«Απλώς κοίτα με. Είμαι όμορφη; Όχι. Αλλά έχω αγαπήσει.

Απλώς κοίτα με. Είμαι νέα; Όχι. Αλλά έχω αγαπήσει.

Απλώς κοίτα με. Ζω; Όχι. Αλλά έχω αγαπήσει.»

Γερτρούδη

(από την ομώνυμη ταινία του Καρλ Ντράγιερ)

Αρκεί άραγε; Είναι η αγάπη ικανή να δώσει λόγο ύπαρξης σε μια ολόκληρη

ζωή; Τι ακριβώς είναι αυτό που το λένε αγάπη; Τι είναι αυτό; Τι είναι αυτό;

Ρώτησε τα τραγούδια. Κάτι περισσότερο θα ξέρουν. Με τυφλή εμπιστοσύνη

τα αποστηθίζει χρόνια τώρα. Τα διαδηλώνει με πάθος. Οικειοποιείται τους

στίχους και όσο παράφορα τόσο παράφωνα τολμά να τα ακουμπήσει πάνω

στις πιο άτολμες στιγμές του. Τι είναι αγάπη; Ένα δίκοπο μαχαίρι; Κάτι που

χάθηκε στη σκόνη; Κάτι που ποτέ δεν θα το μάθεις; Να το πάλι αυτό το ποτέ.

Σαν βρώμικο τενεκεδάκι σέρνεται πίσω από το άχραντο άρμα της. Λες και

σκιάζει κάθε απόπειρα ανασκαφής αυτής της λέξης. Τι είναι αγάπη;

Ρώτησε τα παιδιά. Δεν απάντησαν. Η δασκάλα τα μάλωσε. «Γιατί δεν μιλάτε…

κάναμε τα συναισθήματα την περασμένη βδομάδα». Ποιος ξέρει… μπορεί

ερήμην της, να φτάσανε κιόλας στο κεφάλαιο «κανένα στόμα δεν το ‘βρε

και δεν το ‘πε ακόμα».

Ωστόσο, τον είχε ξεγελάσει αυτή η παραδοχή. Η αναπηρία του στόματος

να ορίσει αυτό που το λένε αγάπη είναι στίχος δανεικός από ποίημα του

Βάρναλη. Και απάντηση σε άλλη ερώτηση. Στο «ποιος φταίει». Δεν μπορεί

το στόμα να μένει πάλι άπραγο. Να μην μπορεί να βρει τα ακριβή λόγια για

να εξηγήσει το τρέμουλο. Κι όμως ήταν τόσο πειστική και μελωδική αυτή η

δικαιολογία: «Ποτέ κανένα στόμα δεν το ‘βρε και δεν το πε ακόμα…». Γενιές

ολόκληρες αποδέχτηκαν τη συναισθηματική αδυναμία τους και βολεύτηκαν

σε μια φλου εκδοχή του ρίγους. Τι είναι αγάπη;

Φόρεσε σαν μάσκα αυτήν την ερώτηση και βγήκε στον κόσμο.

Απέφυγε τα αδέσποτα κομφετί, ξεσκάλωσε από τα μαλλιά τις αποπροσα-

νατολισμένες σερπαντίνες, έκανε πως δεν σε είδε να χώνεις με τις χούφτες

στην τσέπη τα φιστίκια, έκανε πως δεν άκουσε τα καλοντυμένα «πεινάω»

των αθηναϊκών άρθρων, ούτε καν εντυπωσιάστηκε με την πρώτη κυριακάτικη

λιακάδα. Τι είναι αγάπη… ρωτούσε στα παγκάκια, στις πορείες, στις πλα-

τείες, στα μαγαζιά. Εσένα δεν πρόλαβε να σε ρωτήσει. Σε είδε να κρατάς

σφιχτά ένα άλλο χέρι και να ψάχνεις τον δικό σου δρόμο. Προσποιήθηκε ότι

ανακουφίστηκε. Το δικό του χέρι ήταν άδειο αλλά το δικό σου ίδρωνε ξανά

μια νέα τρεμόσβηστη σπίθα. Κι ας ήταν ξένη. Δεν ξέρω τι είναι αγάπη αλλά

σίγουρα δεν είναι κτήμα κανενός… οφείλει να βγαίνει από τη βαλίτσα και να

μοιράζεται. Είπε, κι έκανε τα αδύνατα δυνατά να το πιστέψει.

Ύστερα σημείωσε με δανεικό στυλό μια χρήσιμη εικόνα: τουλάχιστον όταν

γυρνάω το πρωί ψόφιος από τη δουλειά… έχει ωραία θάλασσα.

Δεν είναι αγάπη αυτό; •

Amor omnia Μια συνομιλία με τη ζωγραφική

του Αλέξη Παπαχατζή


Υπεραστικό κορίτσιΓράφει η Δέσποινα Πολυχρονίδου

Ξέρω ότι μάλλον δεν έχεις ιδιαίτερη όρεξη αυτό το διάστημα. Ξέρω

πως θα ήθελες να δείρεις κάποιον (μάλλον), να βρίσεις (πιθανόν), να

μαλώσεις, να κλάψεις (αυτό πάει για τα κορίτσια). Και είναι και αυτή

η ρημάδα η κρίση- και δεν μιλάμε μόνο για την οικονομική- αυτή η

κρίση και ο φόβος, αυτό που φοβάσαι συνεχώς κάτι. Τι, δεν μπορείς να

προσδιορίσεις. Αλλά τι θα ΄λεγες να γίνεις ένας μικρός ήρωας;

Μικρός ήρωας είναι αυτός που πηγαίνει στη δουλειά του και πρέπει

να αντέξει το κομπλεξικό αφεντικό, αυτός που κάνει υπομονή με

δύσκολους ανθρώπους, αυτός που δε το βάζει κάτω όταν όλα πάνε

στραβά αλλά ακόμη περισσότερο, μικρός ήρωας είναι αυτός που

μοιράζει κουβέρτες σε άστεγους, αυτός που παίρνει μια τυρόπιτα για

έναν επαίτη στο δρόμο. Μικρός ήρωας είναι αυτός που θα χαλαλίσει

τη Κυριακή του για αναδάσωση, αυτός που θα επιλέξει να ξεβολευτεί

και θα πάει να καθαρίσει ένα πάρκο.

Και πόσο τους χρειαζόμαστε αυτούς τους ήρωες, όταν έχουμε μάθει

να είμαστε περισσότερο πρωταγωνιστές σε μικρές ιστορίες, αλλά

όχι μικροί ήρωες. Το αστείο είναι πως πραγματικά μπορείς να κάνεις

κάτι ηρωικό χωρίς καν να κουραστείς- τα παλιά σου ρούχα, πήγαινέ

τα μέχρι τη γωνία- θα τα πάρουν μέσα σε μερικά λεπτά, τα παλιά σου

βιβλία, δώσε τα στη βιβλιοθήκη της περιοχής σου, κάνε ανακύκλωση.

Κι αν έχεις χρόνο κάνε εθελοντικά μαθήματα σε άνεργους, πήγαινε

μέχρι το γηροκομείο και ρώτησέ τους τι ανάγκες έχουν, οργάνωσε

ένα συσσίτιο. Τέτοια. Και αν τα κάνεις, φώναξέ μας να σου δώσουμε

ένα χεράκι.

Y.Γ. Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς στον κ. Χατζηγώγα...

Γίνε ένας μικρός ήρωας.

AH HA

Στα παιδιά και στα κορίτσια που θα το διαβάσουν. [ 1 ] Δε

μ’ ενοχλούν πολλά περισσότερα και πολύ περισσότερο από

το συντηρητισμό, αυτό το κακοφορμισμένο λουλούδι (άνθος

των κρεοπωλείων και των στρατοπέδων: εκεί ευδοκιμεί, εκεί

θέλει και πονά και λαχταρά κυρίως να αναφύεται — α, δεν

είναι ωραία όλα τα λουλούδια, δεν είναι καλά όλα τα βιβλία,

δεν είναι γλυκά όλα τα φιλιά — σ’ το λέω συνέχεια, και θα σ’

το ξαναπώ, γιατί, ως μικρός και αδαής, τείνεις ανησυχητικά

να το ξεχνάς: γι’ αυτό σού αρέσουν τα λόγια, τα λόγια, τα

λόγια, γι’ αυτό πέφτεις τόσο εύκολα θύμα τόσο τζούφιας

γοητείας, τόσο φτηνής λαγνείας — γι’ αυτό, εντέλει, δυσκο-

λεύεσαι να διαβάσεις κάτι πιο πυκνό από μια λεζάντα μεγά-

λης φωτογραφίας, πράγμα που είναι και το βασικότερο: αν

το μπορούσες, όλα τα άλλα θα ήταν παιχνιδάκια), αυτή την

έρημο των κοινότοπων και χιλιοτραγουδισμένων εμεσμάτων

τού τρισκαταραμένου φολκλόρ που ολοένα ανακαλύπτουν

για χάρη σου και για τα μάτια σου μόνο (και το εκλεκτότερο

έδεσμα —κι αυτά που ακούς δεν είναι εκλεκτά, είναι του πετα-

ματού: είναι φρόκαλα και ήρα και ξέφτια από πολυφορεμένα

ράκη— καταντά ψωμί παπαριασμένο με το γάλα όταν δε λέει

να ξεκολλήσει από το καθημερινό σου μενού, απ’ τον πάτο

της κατσαρόλας σου: μην αυταπατάσαι, παιδί), αυτή τη μυ-

τερή πέτρα στη σόλα του παπουτσιού σου που δε σ’ αφήνει

να βαδίσεις, να προχωρήσεις, να ευτυχήσεις (γιατί ευτυχία

σημαίνει ακριβώς αποκολλώμαι: βαδίζω, προχωρώ, αποστρέ-

φομαι εν τοις πράγμασι τα στάσιμα ύδατα, τη λιμνάζουσα ιλύ,

την άμμο όπου παίζω αμέριμνος με τα κουβαδάκια μου — ση-

μαίνει μ’ άλλα λόγια: μοχθώ), αυτό που στην πολιτική πηγάζει

και ρέει από τον πάντα στη μόδα λαϊκισμό της Δεξιάς και της

Αριστεράς (αυτού του μονοπολικού ψευδοδιπόλου, αυτού του

ανελεύθερου Ιανού, αυτού του Κέρβερου με τας δύο κεφαλαί

που γοητεύει την έρμη ανερμάτιστη παιδική σου χαρά — πες

τες και Ακροδεξιά και Ακροαριστερά αν αυτό σε κάνει να

νιώθεις πιο τρέντι ή πιο αντιτρέντι, που λυπάμαι μα είναι

το ίδιο), το λαϊκισμό που χαϊδεύει πιγουνάκια αγοριών και

χαϊδολογάει μαλλάκια κοριτσιών και τους γλυκοψιθυρίζει στ’

αφτί όσα θέλουν (όσα πρέπει, ντε) ν’ ακούσουν, όσα θέλουν

(όσα πρέπει, ντε) να ξέρουν, ή έστω να θαρρούν πως ξέρουν:

είναι ο τρόπος του (ο τρόπος της συντήρησης: του κτήνους

της συντήρησης που δεν ξέρει πού καθόταν ποιος στη Γαλ-

λική Εθνοσυνέλευση για να αυτοχαρακτηριστεί, και δεν το

κόφτει να ξέρει — του αρκεί που το νομίζεις εσύ: του αρκεί

που βάζεις μόνος σου ετικέτες και που φοράς μόνος σου

αλυσίδες και χαλκάδες στα σφυρά σου), είναι ο τρόπος της

συντήρησης να φτιάχνει γκόλεμ. Έτσι τα φτιάχνει, έτσι τα

καθοδηγεί, έτσι τα ορμηνεύει, έτσι τα διατάζει να κάνουν (και

να μην κάνουν): μια-ζωή-τα-ίδια — δεν ξεκινά από σένα αυτό,

κι ούτε καν σε σένα θα τελειώσει, να με συμπαθάς — σα θύμα

του ανελεύθερου συντηρητισμού της πολιτικής, απλώς θα

είσαι μόνο ένα (let ’s say) δωδεκαψήφιο νούμερο: ένα ανώνυμο

δωδεκαψήφιο νούμερο. Και θα ’σαι γκόλεμ. Πάντα. (Ελπίζω να

έχεις μάθει μέχρι τώρα στη ζωή σου τι είναι το γκόλεμ). [ 2 ]

(Ας είναι. Ας είναι. Πάμε λίγο παρακάτω. Τι έχει παρακάτω; —

Α , ναι). Για τη συμφωνία τού Eurogroup, ε ας μην πω κι εγώ.

Πήραμε μια παράταση ζωής, που παρά ταύτα απέναντι στις

δυνάμεις του συντηρητισμού δε θα σημάνει τίποτε περισσό-

τερο από τούτο: απλώς παρατάθηκε για λίγο η είσοδός μας

στο Χάος. Η φελάχικη Ελλάδα δεν υπάρχει σα δυνατότητα,

μήτε υπήρξε ποτέ — δεν υπάρχει παρά ως πεδίο άσκησης

εξουσίας και απαίτησης αιματηρών και αισθητικών θυσιών

των ένθεν-κακείθεν συντηρητικών δυνάμεων: των δυνάμεων

του ολέθρου. Και η Αλβανία του Χότζα που ευαγγελίζονται

ο νεοεθνικιστής γερο-Αλέξης και το ακραιφνώς εθνικιστικό

ΚΚΕ (όλα τα κομουνιστικά κόμματα είναι βαθύτατα εθνικι-

στικά στον πυρήνα τους, όπως και όλες οι κομουνιστικές

δικτατορίες: δες τις ονομασίες και τις σημαίες τους, κι έπειτα

μελέτα και μια στάλα — και κάτι παραπάνω από στάλα, αν θες

τη γνώμη μου: οι αφίσες και τα φανζίν δε φτάνουν, δεν έφτα-

σαν ποτέ και σε κανέναν — μόνο τα πολλά βιβλία), και που

την αποζητούν και κάποιες χιλιάδες χαμένες ψυχές (ψυχές

που εκνευρίζονται τρομερά όταν τούς λες «παρακράτος» —

πρόσεξέ το αυτό: δεν πολυθές να τους δεις εκνευρισμένους

από τέτοια χυδαία ψεύδη… το άκουσαν μία, το άκουσαν δύο,

το άκουσαν δεκαδύο: ΦΤΑΝΕΙ — το να μηδενίζουμε τους μη-

δενιστές είναι ηλιθιότητα ολκής), και που δε θέλουν να τη

χάσουν οι στρατιές των επί γενεές βολεμένων ημετέρων

με τα πρησμένα βλέφαρα και τις τσιτωμένες ζώνες, και που

δε θέλουν να τη χάσουν κι οι Παπαδάκηδες και οι Αυτιάδες

που μολονότι νέος προσκυνάς, είναι προ των πυλών (για

να μη μιλήσουμε για τους εν όπλοις συνοδοιπόρους όλων

αυτών, τα ζώα με τα ξυρισμένα κεφάλια, και όποιον άλλο

παραβατικό και ποινικό εγκληματία μετέχει και θα μετάσχει

στο τσιμπούσι του κρέατος): καμία αυταπάτη εδώ. [ 3 ] Δεν

είναι καιρός για αυταπάτες: είναι είτε καιρός για ενηλικίω-

ση και ξεστράβωμα (πράγματα όμως που σημαίνουν ότι θα

μάθεις πως πρέπει να δουλέψεις σκληρά και με πάθος και

με έρωτα, και για να βαδίσεις πέραν της ιλύος), είτε για

Τέχνη (δεν εννοώ να παράγεις εσύ, μη φοβάσαι), είτε (αλλά

για λίγους αυτό: για μια πολύ ξεχωριστή και πολύ σπάνια

ελίτ) και για τα δυο μαζί. Μπορείς; Ή μπα; [ 4 ] Αυτό που μας

μέλλει, παρ’ όλες τις εν σειρά ευκαιρίες που μας δίνονται

και μας δίνονται και μας δίνονται (και τούτη η τελευταία

είναι η τελευταία: άλλη δε θα ’χει), δεν είναι καλό. Εδώ, σ’

αυτή τη «χώρα» που δεν έχει θέση στον ευρωπαϊκό κανόνα

παρά μόνο μυθολογικά και εξωλογικά, θάλλει και βασιλεύει

η βαθιά συντήρηση. Και θα νικήσει. Και θα το θυμηθείς (κατ’

απόλυτη δυστυχία μου) πολύ γρήγορα, δίπλα στα καινούργια

καμένα και αναπνέοντας τους καινούργιους καπνούς με τα

χωμάτινα ρουθούνια σου, λίγο πριν καταρρεύσεις σε χώμα και

σε τίποτα, όπως όλα τα γκόλεμ. — Κυριάκος Αθανασιάδης.


Borderlife Γράφει ο Μάνος Λαμπράκης

Βάζω στοίχημα οι περισσότεροι από εσάς είστε

εξοικειωμένοι με το οικονομικό ιδίωμα ενός κύ-

ριου Βαρουφάκη που πετάει μπαρούφες, παρά

με ένα αξίωμα στα νέα ελληνικά οικονομικής

του Αριστοτέλη.

Οι Έλληνες είναι ιστορικά χρεωκοπημένοι. Επέ-

τρεψαν να γίνουν μεσίτες του ελληνικού πνεύ-

ματος, πνεύματος όμως χωρίς καμία σύγχρονη

αποθέωση, μια καταπιεσμένη ομάδα ακροδεξιών

τηλεπλασιέ.

Ρίξτε μια ματιά στα ευπώλητα της εβδομάδας

που πέρασε... βρήκατε πουθενά τον φρέσκο

τρίτο τόμο του Κορνήλιου Καστοριάδη για την

«Ελληνική Ιδιαιτερότητα» για τον Θουκυδίδη και

το Δίκαιο;

Ποιές δραματικές εξεγέρσεις;

Κάποια στιγμή πρέπει να πούμε τα πράγματα

με το πιο αληθινό τους όνομα. Να μελετήσουμε

τις ρίζες αυτής της χρόνιας Ελληνικής Ανομίας.

Από ανθρωπολογική κυρίως πλευρά. Γιατί το ιδι-

οτελές κράτος δεκαετίες τώρα διαχειρίστηκε εν

ανομία το μέλλον των φορολογούμενων πολιτών

της; Γιατί η Εκκλησία, εκείνη με την αμεσότητα

της αληθινής χριστιανικής μεταφυσικής, στέκει

μετέωρη και απούσα όσο ποτέ;

Γιατί ο «έξυπνος» Έλληνας έχει γίνει έρμαιο και

συστημικό δεδομένο μιας πελατειακής μόνο

συμπεριφοράς και καμίας παραγωγικής επέμ-

βασης;

Ποιές δραματικές γενοκτονίες;

Όλοι εκείνοι που το Σάββατο 18/ 2/ 2012 στην Ευ-

ρώπη διαδήλωναν με πλακάτ στα χέρια «We are

Greek» χορεύοντας Zorba the Greek γνωρίζουν

τίποτα για τη σύγχρονη Ελλάδα εκτός από την

κακοσερβιρισμένη greek salad για 4 άτομα, κανά

δυο ονόματα Ελληνικών νησιών και ίσως κανέναν

αρχαίο συγγραφέα; Ξέρουν τον κύριο Παπαδήμο

και τον κύριο Βαρουφάκη; Την Όλγα Τρέμη και

τη Λιάνα Κανέλλη; Ξέρουν κανένα σύγχρονο

ελληνικό επίτευγμα Πνεύματος;

Όση πολιτική συναίνεση υπάρχει μέσα στο Ελ-

ληνικό κοινοβούλιο άλλη τόση κοινωνική συνοχή

υπάρχει στα ακλόνητα επαρχιακά μπουζουξί-

δικα που ακόμα γεμίζουν με χρεοκοπημένους

φεουδάρχες Έλληνες που βαράνε παλαμάκια

να “χτυπάν τα τακουνάκια στο τσιμέντο στα

πλακάκια”.

Ποιά παλιά κοινωνία;

Η Ευρώπη της προτεσταντικής Γερμανίας ζητάει

επιτακτικά από τον Ελληνικό Λαό μια Ευρωπαϊκή

Μετάνοια. Αν η Ηθική δεν έχει λογική, η Ευρώπη

ζητάει να καταρρεύσει η Λογική.

Η Ελλάδα έχει γίνει ένα οικονομικό διακαναλικό

reality show, από έναν οχετό παραπληροφόρη-

σης που κάνει επιτακτική όσο ποτέ την ανάγκη

μιας “δια παθημάτων” αριστοτελικής ελληνικής

κάθαρσης.

Ο Έλληνας πρέπει να αγνοήσει το διαδικτυακό

φοβικό διάγγελμα του κάθε Βαρουφάκη και

με μια σύγχρονη ελληνική ματιά να καθορίσει

μακροπρόθεσμα και με όποιο “διαχειρίσιμο

κόστος” το παραγωγικό του μέλλον μέσα από

την αρχαϊκή δομή της οικονομίας που είναι ο

προσανατολισμός του ελληνικού βλέμματος

στην οικονομία της ελληνικής θάλασσας και της

ελληνικής γης.

Ξαναδιαβάστε τα κεφάλαια του Πελοποννη-

σιακού Πολέμου του Θουκυδίδη… θα σας ει-

σάγει με τρόπο οδυνηρό στον αποκρουστικό,

απολυταρχικό ευρωπαϊκό εξορθολογισμό και

κατακερματισμό της σύγχρονης ευρωπαϊκής

κοινωνίας. •

Η Αλήθεια να λέγεται. Κι ας είναι τραυ-

ματική... ουσιαστικοί γνώστες της ιστο-

ρίας της Ελλάδας είναι οι Γερμανοί,

οι Γάλλοι και οι Άγγλοι... Οι Έλληνες,

φοβικά άτομα με την ιστορία της χώρας

που ενοικούν, είναι ιστορικά χρεοκοπη-

μένοι... Αυτή είναι η Αλήθεια.


Εξώστης ΘήταΕπιμέλεια ύλης Γιάννης Γκροσδάνης

Δράμα εποχής, 2011, Μεγ. Βρετανία/Ιρλανδια, 113 λεπτά

(3/5)Κριτική: Γιάννης ΓκροσδάνηςΣκηνοθεσία: Ροντρίγκο Γκαρσία

Παίζουν: Γκλεν Κλοούζ, Τζανετ Μακ Τιρ,

Μία Βασικόφσκα, Πωλίν Κόλινς

Αlbert Nobbs

***

Στην Ιρλανδία του 19ου αιώνα, μια γυναίκα

παριστάνει τον άνδρα, με το όνομα Αλμπερτ

Νομπς, για να μπορέσει να εργαστεί ως μπάτ-

λερ σε ένα ξενοδοχείο του Δουβλίνου για αρι-

στοκράτες. Διατηρώντας την πραγματική της

ταυτότητα για πάνω από δύο δεκαετίες, ο Αλ-

μπερτ ξαφνικά βρίσκει την αφοσίωσή της στο

ρόλο να προκαλείται από την απρόσμενη άφι-

ξη ενός ζωγράφου, ο οποίος αποδεικνύεται να

καταλαβαίνει τον Αλμπερτ, καλύτερα από όσο

αυτός μπορούσε να φανταστεί. Εν τω μεταξύ,

Αλμπερτ προσπαθεί να βοηθήσει την όμορφη

καμαριέρα Ελεν, όταν αυτή θα έρθει κοντά με

έναν γοητευτικό αλλά και σκληρό πολυτεχνί-

τη.

Ήταν όνειρο ζωής για την Γκλεν Κλοούζ να με-

ταφέρει στο πανί της μεγάλης οθόνης αυτή

την ιστορία από την Ιρλανδία του 19ου αιώνα.

Τον ίδιο ρόλο είχε παίξει και στο σανίδι (Off

Broadway) το 1982. Την ίδια χρόνια δηλαδή που

η Τζούλι Άντριους σάρωνε ως Βίκτωρ-Βικτώρια

στην υπέροχη κωμωδία του Μπλείκ Έντουαρτς.

Η αναφορά δεν γίνεται τυχαία καθώς οι απαι-

τήσεις μια τέτοιας ιστορίας είναι πολλές.

Στο Αλμπερτ Νομπς έχουμε ένα αρκετά ενδια-

φέρον σενάριο, δουλεμένο επί χρόνια από την

ίδια την Κλοούζ, τον σκηνοθέτη Ιστβαν Ζάμπο

και τον συγγραφέα Τζον Μπάνβιλ. Η εποχή που

περιγράφει είναι εκπληκτική και οι συνειρμοί με

το σήμερα, που τα πάντα αποτελούν μια φενά-

κη, δίνουν επιπλέον πόντους στην προσπάθεια.

Η ταινία είναι ένα κάδρο που απαθανατίζει την

Ιρλανδία της βιομηχανικής επανάστασης, μια

εποχή που οι ταξικές ανισότητες είναι ευδιά-

κριτες. Πολύ περισσότερο είναι ευδιάκριτες οι

ανισότητες ανάμεσα στα δύο φύλα.

Στηριγμενη στο εύρημα μιας γυναίκας που επι-

νοεί έναν αντρικό χαρακτήρα για να επιβιώσει

και να κερδίσει μια δουλειά και την ζητούμενη

αξιοπρεπεια η Γκλεν Κλοούζ δίνει μια εμπνευ-

σμένη ερμηνεία, πλούσια σε συναίσθημα, ψυ-

χολογική αγωνία και χιούμορ. Δεν μαθαίνουμε

ποτέ το όνομα της αλλά μένουμε με το όνομα

του ανδρικού χαρακτήρα. Άλλωστε έχει συνη-

θίσει τόσο τα παντελόνια ώστε νιώθει πλέον

άβολα στα πλουμιστά φορέματα της εποχής,

γεγονός που δείχνει πόσο εγκλωβισμένη είναι

αυτή η γυναίκα στην ίδια την εικόνα που δημι-

ουργησε. Το ίδιο σπουδαία είναι η ερμηνεία και

της Τζάνετ Μακ Τιρ, παρουσία που στηρίζει την

Κλοούζ και κερδίζει τις εντυπώσεις χάρη στη

στόφα της ίδιας της ηθοποιού. Δικαίως έφτα-

σαν αμφότερες στις φετινές υποψηφιότητες

των Όσκαρ. Η Μια Βασικόφσκα προσθέτει με

την παρουσία της την ρομαντική πινελιά της

εποχής ενώ η Πωλίν Κόλινς και το ξενοδοχείο

εν γένει αντιπροσωπεύει το ταξικό Δουβλίνο

του 19ου αιώνα.

Αν ομως οι δύο γυναίκες είναι εγκλωβισμένες

μια φορά σε ένα παιχνίδι ταυτότητας και σε-

ξουαλικής χειραφέτησης ο σκηνοθέτης Ροντί-

γκο Γκαρσία δείχνει διπλά εγκλωβισμένος ανά-

μεσα σε αυτή την εννοιολογική αντιληψη που

σχετίζεται με την αφήγηση και παρουσίαση του

φύλου, του φεμινιστικού πλαισίου, της ταξικής

κοινωνίας, του ρομαντισμού και το υποδόριο

χιούμορ της ίδιας της ιστορίας. Η ευαισθησία

του απέναντι στο δράμα του/της Νομπς και την

ανάγκη του να χτίσει και να κερδίσει επιτέλους

την αυτονομία του δεν ενισχύει το αρχικό σε-

ναριακό όραμα της ταινιας στερώντας πολύ-

τιμους χυμούς. Κοντολογίς αυτή η αμηχανία

περιορίζει την ταινία και δεν της επιτρέπει να

απογειωθεί. •


Εξώστης Θήτα

Oμάδα αντρών έρχεται αντιμέτωπη με τα στοι-

χεία της φύσης και μια αγέλη πεινασμένων λύ-

κων, όταν το αεροπλάνο της συνθλίβεται στα

αφιλόξενα εδάφη μιας ορεινής περιοχής.

Άπαντες εργάζονται σε εγκατάσταση πετρελα-

ϊκής εταιρείας στην Αλάσκα. Τρεις λόγοι υπάρ-

χουν για να αναλάβει κάποιος να εργαστεί σε

μια τόσο απομακρυσμένη περιοχή και υπό αυτές

τις συνθήκες. Είτε γιατί θέλει να ξεχάσει κάτι

που έκανε, είτε γιατί θέλει να ξεφύγει από κάτι

που τον κυνηγά, είτε γιατί απλά δεν έχει τίποτα

άλλο να κάνει. Ο Ότγοουεϊ (ένας σπαραχτικός

Λίαμ Νίσον) ανήκει σε μία από αυτές τις κατη-

γορίες. Μέχρι το τέλος θα έχει γίνει ξεκάθαρο

σε ποια. Το σίγουρο είναι πως βρίσκεται σε μια

δύσκολη περίοδο της ζωής του και καλείται να

βρει την δύναμη ώστε, χρησιμοποιώντας μια σει-

ρά από ειδικές ικανότητες που κατέχει, να ηγη-

θεί του αγώνα της ομάδας για την επιβίωση.

Μπορεί η σύνοψη της ταινίας να παραπέμπει

σε μια δυναμική περιπέτεια επιβίωσης, το Grey

όμως είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Πρόκειται

για ένα δράμα μεταφυσικής ανησυχίας και υπαρ-

ξιακής αναζήτησης, με επίκεντρο έναν ήρωα που

λαχταρά με πάθος και αγωνία μπεργκμανικής

φιγούρας μια ανταπόκριση από τον Θεό, ένα ση-

μάδι που να μαρτυρά την ύπαρξή του. Το ταξίδι

του ήρωα ολοκληρώνεται στο φινάλε (το οποίο

με τους όρους μιας τυπικής action movie θα μπο-

ρούσε να θεωρηθεί anticlimactic και αναμένεται

να ξενίσει ακόμα περισσότερο μερίδα θεατών,

που πήγε να δει τη νέα ταινία «αυτού που παίζει

στο Taken»). Κι αν ο Τζο Κάρναχαν δεν υπέκυπτε

στον πειρασμό να «μολύνει» αυτό το ουσιαστι-

κά πνευματικό ταξίδι του ήρωα του με σκηνές

που παραπέμπουν σε άλλου τύπου ταινία (εκείνη

ακριβώς που θα ήθελαν να παρακολουθήσουν,

όσοι πήγαν να δουν τη νέα ταινία «αυτού που

παίζει στο Taken»), θα είχε υπογράψει μια πραγ-

ματικά μεγάλη ταινία. Το Grey, ως έχει, είναι μια

μικρή ταινία. Αλλά με μεγάλη καρδιά. •

Αλληγορική Περιπέτεια, 2012, ΗΠΑ, 117 λεπτά

(3/5)Κριτική: Γιάννης ΒασιλείουΣκηνοθεσία: Τζο Κάρναχαν

Πρωταγωνιστούν: Λίαμ Νίσον,

Ντέρμοτ Μαλρόνεϊ, Φρανκ Γκρίλλο

The Grey

***

Δράμα/Μυστηρίου, 2011, Μ.Βρετανία, Γαλλία,

Γερμανία, 127 λεπτά

(2.5/5)Κριτική: Γιάννης ΓκροσδάνηςΣκηνοθεσία: Στήβεν Ντάλντρι

Πρωταγωνιστούν: Τόμας Χορν, Σάντρα Μπούλοκ,

Τομ Χανκς, Βαϊολα Ντεϊβς, Μαξ Φον Σίντοφ,

Τζέφρι Ράϊτ, Τζεϊμς Γκαντολφινι

Εξαιρετικά Δυνατά, Απίστευτα Κοντά(Extremely Loud and Incredibly Clos)

** 1/2

O 11χρονος Όσκαρ έχασε τον πατέρα του στα

γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου στο World Trade

Center. Το παιδί όμως πιστεύει ότι κάπου στην

πόλη, ο πατέρας του, έχει αφήσει ένα τελευταίο

μήνυμα για τον ίδιο. Αρχίζει λοιπόν να ψάχνει

στη Νέα Υόρκη, για την κλειδαριά που ταιριά-

ζει σε ένα μυστηριώδες κλειδί που βρήκε στην

ντουλάπα του μπαμπά του...

Ο Στήβεν Ντάλντρι έχει το καταπληκτικό τα-

λέντο να αναδεικνύει τις ανθρώπινες Μικροϊ-

στορίες που γεννιούνται μέσα στα συντρίμια

της ίδιας της Ιστορίας. Δεν είναι τυχαίο πως ο

Μπίλι Έλλιοτ, Οι Ώρες και Σφραγισμένα Χείλη

μέσα από αυτό το δραματικό περιβάλλον, με

κύριο συστατικό την απώλεια, ανέδειξαν έναν

σπουδαίο σκηνοθέτη, που ξέρει να κλέβει το

καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα από τους συνερ-

γάτες του.

Στο Εξαιρετικά δυνατά, Απίστευτα κοντά κερ-

δίζει αυτό το παιχνίδι αλλά παράλληλα πετά-

ει τη μπάλα στην κερκίδα προσπαθώντας να

διαχειριστεί με τον ίδιο τρόπο τις συνέπειες

και την καθημερινότητα ενός Νεοϋορκέζου πι-

τσιρικά μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ειδικά

οι ηθοποιοί δίνουν ένα ειδικό βάρος στην ιστο-

ρία με την ερμηνεία τους. Είναι αλήθεια πως

10 χρόνια μετά η φιλμική μυθολογία αυτής της

συνταρακτικής ιστορίας είναι αρκετά πλούσια

και σίγουρα τα επόμενα χρόνια θα γίνει πλού-

σιότερη.

Η απώλεια είναι μια βαριά λέξη και όταν την

κουβαλάς τη νιώθεις σαν κατάρα πάνω σου. Κά-

πως έτσι γίνεται και εδώ μόνο που η συνταγή

ξεφεύγει από τα επιτρεπτά όρια μελοδραματι-

σμού και γίνεται ένα σιρόπι που σε λιγώνει κα-

θως το πίνεις. Εν κατακλείδει πολύ κακό για το

τίποτα ή μάλλον μια ταινία καλών προθέσεων

που θα μπορούσε πολλά περισσότερα. Αν και η

11η Σεπτεμβρίου αποτελεί εξαιρετικό όπλο για

να περιγράψει ο σκηνοθέτης την σύγχρονη κοι-

νωνία της δυτικής μητρόπολης ωστόσο αρκείται

σε γλυκερούς συναισθηματικούς ακκισμούς που

σε κάποιο βαθμό η επανάληψη τους κουράζει. Η

πλοκή ξετυλίγεται με κάμποση επιτήδευση, τέ-

τοια που να μην σε κερδίζει σαν θεατή.•

STARlightEXPRESS

Γ.Γκροσδάνης

Τ.Μελεμενίδης

Γ.Βασιλείου

Α.Καπράνος(Τα Νέα/movieworld)

Ν.Σάκκας (Cinemanews)

Π.Τράγος(Movieworld)

Η.Δημόπουλος(invincible defeat)

Λ.Αδαμίδης(ΣΙΝΕΜΑ)

Άλμπερτ Νομπς *** ** ** *** *** ***Εξαιρετικά Κοντά, Απίστευτα Δυνατά **1/2 ** **1/2 ** *** *

The Grey *** *** ***1/2

Αυτό θα πει Πόλεμος * 1/2

Barbie

Hugo 3D ***** ***** ***** ***1/2 ***1/2 *****Κι ο κλήρος έπεσε

στον Σμαϊλι **** ***** **** **** ***1/2 *** **** ****Shame *1/2 *** **** ***** ** 0

Ο Θεός της Σφαγής *** *** *** *** **** *** ***1/2

J Edgar ***1/2 ****1/2 **** ** ***1/2 *** **** ***Οι Απόγονοι ****1/2 **** ****1/2 **** ***1/2 ***1/2 **** ***1/2


Κωμωδία/Περιπέτεια, 2012, ΗΠΑ, 98 λεπτά

(1/5)Κριτική: Τάσος ΜελεμενίδηςΣκηνοθεσία: Μακ Τζι

Παίζουν: Ρις Γουίδερσπουν, Τομ Χάρντι, Κρις Πάιν

Αυτό θα Πει Πόλεμος (This Means War)

*

Animation, 2012, Η.Π.Α., 72 λεπτά

Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Λάου

Παίζουν (με τις φωνές τους): Κέλλυ Σέρινταν,

Άσλεϊ Μπόλ, Κάθλιν Μπάρ, Νικόλ Όλιβερ

Barbie στην Ιστορία μιας Γοργόνας 2(Barbie in a Mermaid Tale 2)


Δυο κορυφαίοι μυστικοί πράκτορες και κολλητοί

φίλοι ερωτεύονται την ίδια γυναίκα και ο πόλεμος

που ξεσπά μοιάζει μεγαλύτερος και από παγκό-

σμιο.

Αν το motion capturing του Ζεμέκις και πρόσφατα

του Σπίλμπεργκ έφερε την ψηφιακή δημιουργία

πολύ κοντά στην ανθρώπινη μορφή, οι ταινίες

του McG (Οι Άγγελοι του Τσάρλι, Terminator: Salvation) πετυχαίνουν το αντίστροφο, καθώς με

τα έντονα χρώματα τους κάνουν τους πρωταγω-

νιστές να μοιάζουν με καρτούν. Με μια παλέτα

που από την πρώτη σκηνή επιβάλλεται στον θε-

ατή, ώστε να του δημιουργήσει την αίσθηση του

υπερφυσικού και δικαιολογεί με κάποιο τρόπο

τα απίθανα της δράσης, αφού οι πρωταγωνιστές

αναπτύσσουν υπεράνθρωπες ικανότητες παραμέ-

νοντας cool και αστείοι. Εδώ, 2 πρώτης γραμμής

πράκτορες της CIA βάζουν ως στόχο την ίδια κο-

πέλα και ο καθένας τους δημιουργεί ομάδα που

θα βοηθήσει για την τελική επικράτηση.

Για όση ώρα το φιλμ φλερτάρει με τη γελοιότητα

(και δεν είναι λίγη αυτή), φροντίζει να μην γίνεται

ενοχλητικό με κάποιες καλογραμμένες ατάκες και

τα κέφια των δυο ανταγωνιστών (του Τομ Χάρντι

κυρίως) που χωρίς κόπο μπαίνουν στη ροή της

δράσης και δείχνουν να το διασκεδάζουν. Ενώ

αυτό το μοτίβο φτάνει από μόνο του για να σώ-

σει την κατάσταση, πλησιάζοντας όμως προς το

τέλος έρχεται η απαραίτητη δόση σοβαρότητας

που δεν είναι δυνατόν να παρθεί στα σοβαρά αν

σκεφτεί κανείς τι έχει προηγηθεί – σκεφτείτε το

Mr and Mrs Smith να καταλήγει σε σοβαρό δράμα

– και οδηγεί το όλο εγχείρημα σε φιάσκο. •

Λίγο ποπ κορν, λίγο θάλασσα και την Barbie μου!

Ή αλλιώς η νέα ταινία της Barbie για κορίτσια

που ξέρουν να ταράζουν τα νερά. Μια ταινία

σχεδιασμένη στα γραφικά του υπολογιστή με

σκοπό την ψυχαγωγία των μικρών κορασίδων

της οικογένειας. Σερφ, πριγκίπισσες γοργόνες

και μια σειρά από περιπέτειες με στόχο την φι-

λία και την αυτοπεποίθηση είναι κάποια από τα

στοιχεία που θα βρουν σε αυτή την ταινία οι

μικρές θεάτριες. Μαζί με την αγάπη σας, μια

ψηφιοποιημένη περιπέτεια για την αγαπημένη

ηρωίδα εκατομμυρίων κοριτσιών προσχολικής

ηλικίας σε όλο τον κόσμο.



Εξώστης ΘήταΓράφει ο Λευτέρης Αδαμίδης

Με απόλυτους θριαμβευτές τους αειθαλείς αδερφούς Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι οι οποίοι

έφυγαν από το Βερολίνο με τη Χρυσή Άρκτο για το Caesar Must Die, μια ακόμη Berlinale

πέρασε στο παρελθόν και πολύ φοβόμαστε ότι πρόκειται για μια χρονιά που δεν θα μνημο-

νεύεται στο μέλλον για την πρωτοτυπία της, όπως γράφαμε και στις ανταποκρίσεις μας.

Αν για μεγάλη μερίδα της ελληνικής κριτικής η βράβευση έμοιαζε μέχρι και αναμενόμενη,

αντίθετα μεγάλο μέρος της διεθνούς κριτικής αντιμετώπισε με έντονα κριτική και συχνά

ειρωνική διάθεση τη συγκεκριμένη επιλογή. Όπως είχαμε γράψει η ταινία των Ταβιάνι συ-

γκαταλέγεται στις σπουδαίες στιγμές της φετινής χρονιάς και είναι συγκινητική η προσπά-

θειά τους να κάνουν ακόμη πολιτικό σινεμά και να μιλούν για την ουτοπία της εξέγερσης

και του λυτρωτικού χαρακτήρα της τέχνης, ένα σχόλιο που έκαναν με πιο δουλεμένο

τρόπο στο Καλημέρα Βαβυλωνία. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορούμε να μιλάμε για

αριστούργημα, όπως γράφτηκε κατά κόρον, επιπέδου των παλιότερων ταινιών τους όπως

το Αλοζανφάν ή το Χάος.

Ακριβοδίκαιη η βράβευση της άψογης Barbara του Κρίστιαν Πέτζολντ για μια σκηνοθεσία

ψιλοβελονιά, υπερβολικό ίσως το δεύτερο μεγάλο βραβείο στο Just the Wind του Μπέ-

νεντεκτ Φλιγκάουφ από την Ουγγαρία μια υπερβολικά φορμαλιστική ταινία για το θέμα

που πραγματεύεται, τις διώξεις των Ρομά, κινδυνεύοντας συχνά να αποξενώσει το θεατή

της. Σχετικά αδικημένο το υπέροχο Tabu του Μιγκέλ Γκόμεζ έφυγε με το βραβείο Alfred

Bauer και αυτό της διεθνούς ένωσης κριτικών (FIPRESCI) και υπήρξε ίσως η μόνη αληθινά

φρέσκια στιγμή του φεστιβάλ με ένα φοβερό, βωβό σχεδόν, δεύτερο μέρος που αποτείνει

φόρο τιμής στον εξπρεσιονισμό του Φρίντριχ Μουρνάου, αλλά στιγμές-στιγμές θυμίζει έναν

ευρωπαίο Γουές Άντερσον κυρίως για τη χρήση της μουσικής (ανάμεσα στα τραγούδια

που ακούγονται υπάρχει και μια φοβερή εκτέλεση του Be My Baby στα πορτογαλικά) και

την απολαυστική εμμονή του σε μια ρετρό νοσταλγία. Δεν πειράζει το μέλλον ανήκει στον

Μιγκέλ Γκόμεζ και σύντομα θα ασχοληθούμε ξανά μαζί του.

Ο Μάικ Λι πάντως και τα υπόλοιπα μέλη της κριτικής επιτροπής έκαναν μια σχετικά δίκαιη

μοιρασιά καταφέρνοντας να μην αφήσουν εκτός βραβείων τουλάχιστον τις πιο σημαντικές

στιγμές του Φεστιβάλ δίνοντας για παράδειγμα το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στη νεα-

ρή πρωταγωνίστρια του συγκινητικού, αλλά αρκετά επίπεδου, War Witch μια ταινία για τα

παιδιά-πολεμιστές στην Αφρική ή αυτό του σεναρίου στο καλοφτιαγμένο A Royal Affair.

Σε πείσμα πάντως της δεινής οικονομικής κατάστασης της χώρας το σύνολο σχεδόν του

φετινού διαγωνιστικού έχει αγοραστεί από τους έλληνες διανομείς, παρά το γεγονός μά-

λιστα ότι το εμπορικό αντίκτυπο αρκετών από αυτές μοιάζει αρκετά επισφαλές. Σύντομα

λοιπόν θα είστε σε θέση να κρίνετε με τα μάτια σας. •

62ο Φεστιβάλ Βερολίνου ο τελικός απολογισμός

Tabu του Μιγκέλ Γκόμεζ

Caesar must die: Η Χρυσή Άρκτος της φετινής Μπερλινάλε

Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι

ΠΡΟΣΕΧΩΣ• L, εγώ είμαι

• Μεθυσμένο Ημερολόγιο

• Young Adult

And the Oscar goes to...Σε μια χρονιά μοιρασμένων εντυπώσεων και δύσκολων προκλήσεων λόγω πολιτικών και οικονομικών συνθη-

κών η Ακαδημία δείχνει να εκτιμά το αυτοαναφορικό παίχνιδι γύρω από την ίδια την έβδομη τέχνη. Έχοντας

προικίσει με 21 υποψηφιότητες δύο ταινίες που ουσιαστικά αποτίουν φόρο τιμής στην μαγεία του κινηματο-

γράφου και μοιράζοντας την τράπουλα των υποψηφιοτήτων για τους υπόλοιπους το μήνυμα μέχρι στιγμής

είναι ξεκάθαρο. Απομένει η επιλογή των νικητών για να συμπληρωθεί το παζλ για αυτούς που θα απολαύσουν

την παρέα του θείου Όσκαρ στο ράφι του σπιτιού τους. Ο Μπίλι Κρίσταλ επιστρέφει θριαμβευτικά για 9η χρο-

νιά στην σκηνή του Kodak Theatre επιβεβαιώνοντας την διαχρονική αξία του στον ρόλο που όλοι αγαπήσαμε,

ως οικοδεσπότης των Όσκαρ. Η ομάδα του Εξώστη Θήτα έβαλε κάτω τα προγνωστικά και τις εκτιμήσεις του

και προβλέπει τους φετινούς νικητές της 84ης Απονομής των βραβείων Όσκαρ...

The Artist: Σάρωσε τα βραβεία των κριτικών

ενώσεων, των κινηματογραφικών σωματείων και τις

Χρυσές Σφαίρες. Χωρίς αμφιβολία το φαβορί της φε-

τινής Οσκαρικής κούρσας! Αν καταφέρει να κερδίσει

θα γίνει η δεύτερη βωβή ταινία με Όσκαρ καλύτερης

ταινίας. Η πρώτη είναι το Wings που κέρδισε τον τίτ-

λο στην πρώτη οσκαρική απονομή το 1929!

Οι Απόγονοι: Με 5 υποψηφιότητες σε καίριες

κατηγορίες η ταινία Αλεξάντερ Πεϊν φλερτάρει με

τα Όσκαρ ως το αουτσαϊντερ της βραδιάς. Θα είναι

ευχάριστη έκπληξη αν κερδισει αλλά οι πιθανότητες

του είναι ελάχιστες

Εξαιρετικά Δυνατά, Απίστευτα Κοντά: Η ταινία που εκτόπισε από την κατηγο-

ρία σπουδαίες ταινίες όπως το Drive και Αι Ειδοί του

Μαρτίου. Οι δύο υποψηφιότητες (για καλ. Ταινία και

β ανδρικό ρόλο) μάλλον αναδεικνύουν μια τιμητική

παρουσία χωρίς κάποια πιθανότητα ανατροπής.

Οι Υπηρέτριες: Πολιτικά ορθή, με ουμανιστικό

μήνυμα και μια από τις μεγάλες καλλιτεχνικές και

εμπορικές επιτυχίες της χρονιάς. Με τον σκηνοθέτη

της Τεϊτ Τέϊλορ εκτός λιστών για την σκηνοθεσία και

το σενάριο προφανώς θα περιοριστεί στις ερμηνευ-

τικές κατηγορίες, όπου οι πιθανότητες νίκης είναι

αρκετά μεγάλες.

Hugo: Ένας φόρος τιμής στην ιστορία του κινημα-

τογράφου από έναν από τους σπουδαιότερους σκη-

νοθέτες εν ζωή. Με 11 υποψηφιότητες η ταινία βάζει

πλώρη για μια μεγάλη νίκη αλλά η αλήθεια είναι πως

θα κονταροχτυπηθεί με το Artist. Αν τα καταφέρει θα

γίνει η πρώτη 3D ταινία που θα κερδίσει το Όσκαρ

καλύτερης ταινίας.

Μεσάνυχτα στο Παρίσι: Αγαπημένος

της Ακαδημίας ο Γούντι Άλλεν αν και ο ίδιος δεν

έχει πατήσει σχεδόν ποτέ σε απονομή Όσκαρ. Με

4 υποψηφιότητες (ταινία, σενάριο, σκηνοθεσία, καλ.

Διευθυνση) η ταινία κερδίζει μια άξια παρουσία στις

κορυφαίες ταινίες της χρονιάς.

Moneyball: Έξοχη ταινία, με κοφτούς διαλόγους

και μοντέρνα κατασκεύη. Αμφίβολη λοιπόν η νίκη σε

κάποια από τις 6 κατηγορίες που προτάθηκε η ται-

νία, σημαντική όμως η παρουσία της στην οσκαρική

γιορτή.

Το Δέντρο της Ζωής: Ο Χρυσός Φοίνικας

του Φεστιβάλ Κανών, αντιπροσωπεύει το όραμα ενός

Αμερικάνου σκηνοθέτη που ξεφεύγει από τις συνη-

θισμένες νόρμες του Χόλυγουντ. Ευχάριστη και θε-

τική η παρουσία του στην κατηγορία της καλύτερης

ταινίας αλλά ελάχιστες πιθανότητες για κάποια έκ-

πληξη.

Το Άλογο του Πολέμου: Ο Στήβεν Σπήλ-

μπεργκ κατορθώνει να δώσει για άλλη μια φορά το

παρόν με μια ακαδημαϊκή, παλιομοδίτικη ταινία. Οι

θρίαμβοι της Λίστας του Σίντλερ και της Διάσωσης

του Στρ Ραϊαν αρκούν για να θυμίζουν στον Σπήλ-

μπεργκ πως ήταν και είναι κομμάτι της οσκαρικής

ιστορίας.

Ταινία


Εξώστης Θήτατων Γιάννη Βασιλείου, Γιάννη Γκροσδάνη και Τάσου Μελεμενίδη

Α’ Γυναικείος Γκλεν Κλοουζ (Αλμπερτ Νομπς): Ο Άλμπερτ Νομπς ξαναβάζει αυτή την σπου-

δαία ηθοποιό στον χάρτη των Όσκαρ. Μετά από 5 υποψηφιότητες, όλες την δεκαετία

του ‘80, επιστρέφει με έναν σπουδαίο ρόλο ως αουτσαϊντερ της φετινής κούρσας.

Βαϊόλα Ντεϊβις (Οι Υπηρέτριες): Για την εκπληκτική ερμηνεία της στις Υπη-

ρέτριες κέρδισε ήδη το SAG, γεγονός που της δίνει το προβάδισμα. Μεγάλο φαβορί

που αν κερδίσει θα γίνει η 2η Αφροαμερικάνα με Όσκαρ Α γυναικείου ρόλου μετά την

Χάλε Μπέρι!

Ρούνι Μάρα (Το Κορίτσι με το Τατουάζ): Έβγαλε εκτός Όσκαρ την Τίλντα

Σουίντον αλλά αναδεικνύει το νευρωτικό απαιτητικό χαρακτήρα της Λίσμπετ Σαλάντερ

με μια ευφυέστατη ερμηνεία.

Μέριλ Στριπ (Σιδηρά Κυρία): Με το αξεπέραστο ρεκορ των 17 υποψηφιοτήτων

και των 2 Όσκαρ η Στριπ είναι έτσι κι αλλιώς μια ηθοποιός που αξίζει κάθε περιγραφή

σε υπερθετικό βαθμό. Κυρίως γιατί παίρνει στις πλάτες της μια αδιάφορη ταινία και της

δίνει νόημα. Θα παλέψει με την Ντεϊβις για το Όσκαρ.

Μισέλ Γουίλλιαμς (7 Μέρες με την Μέριλιν): Η Μέριλιν δεν έτυχε να κερδίσει

ποτέ μια οσκαρική υποψηφιότητα αλλά η Μισέλ Γουίλλιαμς το κατάφερε παίζοντας την

Μέριλιν.

B’ Γυναικείος Μπερενίς Μπεζό (The Artist): Σπιρτόζα,

χαρωπή, αλλά και επηρεασμός των παραγωγών Γου-

αϊνσταϊν που την προώθησαν σαν δεύτερο ρόλο, ενώ

ουσιαστικά ήταν πρωταγωνιστικός (αλλά εκεί έχει με-

γαθήρια).

Τζέσικα Τσαστέιν (Οι Υπηρέτριες): Μάλλον

θα χάσει φέτος από την συμπρωταγωνίστριά της, αλλά

θα μας απασχολήσει πάρα πολύ στο μέλλον.

Μελίσσα ΜακΚάρθι (Οι Φιλενάδες): Έχει

περάσει καιρός από το καλοκαιράκι που χάρισε αρκετό

γέλιο, μάλλον δεν ελπίζει σε κάτι καλύτερο.

Τζάνετ ΜακΤίρ (Άλμπερτ Νόμπς): Η προσή-

λωση της Κλόουζ μπορεί να συζητήθηκε περισσότερο,

όμως η άνεση της ΜακΤιρ σε αντρικό ρόλο επίσης κα-

κώς πέρασε τόσο απαρατήρητη.

Οκτάβια Σπένσερ (Οι Υπηρέτριες): Κέρδισε

τη Σφαίρα και το Σωματείο των Ηθοποιών, αυτομάτως

το ακλόνητο φαβορί.

Α’ Aντρικός Ντέμιαν Μπισίρ (In A Better Life): Συνηθίζεται στους Α’ ρόλους κατά καιρούς

η παρουσία γνωστών ή μη ηθοποιών σε μικρές ταινίες. Ο Μπισίρ πάντως δύσκολα ελ-

πίζει σε κάτι παραπάνω.

Τζόρτζ Κλούνεϊ (Οι Απόγονοι): Κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα, έχασε όμως

στα βραβεία του σωματείου των ηθοποιών – που μάλλον καθορίζουν περισσότερο το

οσκαρικό αποτέλεσμα.

Ζαν Ντιζαρντέν (The Artist): Το φαβορί, ακολουθώντας το γενικότερο ρεύμα

γύρω από το Artist. Με σπαστά αγγλικά και γαλλική προφορά, ο λόγος του θα έχει

ενδιαφέρον.

Γκάρι Όλντμαν (Και ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι): Πλήθος κόσμου θα τον

ήθελε νικητή γιατί πρώτον το δικαιούται κάποια στιγμή στην καριέρα του και δεύτερον

πρωταγωνιστεί σε ταινιάρα. Η βράβευσή του θα ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς.

Μπραντ Πιτ (Moneyball): Σπουδαίος ρόλος, αλλά ούτε και φέτος φαίνεται να

υπάρχει το κατάλληλο buzz που θα χαρίσει στον Πιτ το βραβείο.

B’ Aντρικός Κρίστοφερ Πλάμερ (Πρωτάρηδες): Ως gay

υπερήλικας στους Πρωτάρηδες είναι το απόλυτο φαβο-

ρί στην κατηγορία σε ένα Όσκαρ, που μάλλον δίνεται

τιμητικά για την προσφορά αυτού του συμπαθέστατου

καρατερίστα. Αν κερδίσει θα γίνει ο γηραιότερος νικη-

τής των Όσκαρ.

Μαξ Φον Σίντοφ (Εξαιρετικά Δυνατά, Απί-στευτα Κοντά): Επίσης καρατερίστας, με σημαντι-

κότερο βιογραφικό από τον Πλάμερ, αλλά δεν έχει το

buzz με το μέρος του.

Κένεθ Μπράνα (Επτά μέρες με τη Μεριλιν): 6η υποψηφιότητα για τον Μπράνα, που υποδύεται έναν

πραγματικό χαρακτήρα τον Λώρενς Ολιβιέ– ρόλος πά-

ντα αρεστός στην Ακαδημία-, αλλά δεν θα πάρει το

Όσκαρ ούτε αυτή τη φορά.

Νικ Νόλτε (Warrior): Δίνει την καλύτερη ερμηνεία

της πεντάδας, παίζει στην καλύτερη ταινία της πεντά-

δας, μα δυστυχώς φέτος είναι η χρονιά του Πλάμερ.

Τζόνα Χιλ (Moneyball): Ευχάριστη έκπληξη η

παρουσία στην πεντάδα του δημοφιλούς κωμικού, που

χαμήλωσε τους τόνους για λογαριασμό του ρόλου, κά-

νοντας μαστόρικο ‘σεγόντο’ στον Μπραντ Πιτ


ΣκηνοθεσίαΜισέλ Χαζαναβίσιους (The Artist): Η παράδοση θέλει το

Όσκαρ Καλύτερης ταινίας και Σκηνοθεσίας να πηγαίνει στην ίδια ταινία.

Και η βράβευση του Artist ως καλύτερη ταινία έχει φτάσει στο 1.10 στα

απανταχού στοιχηματικά site.

Μάρτιν Σκορσέζε (Hugo): Έλα όμως που ο Σκορσέζε φέτος

υπογράφει το αγαπησιάρικο Hugo, ένα πολύ προσωπικό project, που έχει

τη στήριξη 11 υποψηφιοτήτων και φαίνεται να κερδίζει έδαφος τις τελευ-

ταίες μέρες.

Αλεξάντερ Πέιν (Οι Απόγονοι): Ο πολυαγαπημένος ελληνοα-

μερικάνος δημιουργός μάλλον θα βολευτεί με το Όσκαρ διασκευασμένου

σεναρίου.

Γούντι Άλλεν (Μεσάνυχτα στο Παρίσι): Ο πολυαγαπημένος νε-

οϋορκέζος δημιουργός μάλλον θα βολευτεί με το Όσκαρ πρωτότυπου

σεναρίου.

Τέρενς Μάλικ (Το Δέντρο της Ζωής): Η βράβευσή του θα ήταν

μεγάλη έκπληξη, ωστόσο είναι ο μόνος, που μπορεί να μπει σφήνα στο

δίδυμο Σκορσέζε- Χαζαναβίσιους και να φύγει νικητής από το Kodak

Theater – τρόπος του λέγειν, σιγά μην πάει ο Μάλικ στην τελετή.

Ξενόγλωσση A Separation: Έχει πάρει την αντίστοιχη Χρυσή Σφαίρα, έχει την

υποστήριξη των κριτικών και μια ακόμα υποψηφιότητα για πρωτότυπο

σενάριο. Το μεγάλο φαβορί της κατηγορίας.

In Darkness: Το αβανταδόρικο θέμα του (ένας άντρας που προσπα-

θεί να διασώσει Εβραίους από τα νύχια των Ναζί στην κατοχική Πολωνία

του 40) το καθιστά την αμέσως επόμενη πιθανή επιλογή της Ακαδημίας.

Footnote: Δεύτερη υποψηφιότητα για τον Cedar, τέταρτη για το

Ισραήλ μέσα στην τελευταία πενταετία. Η κατηγορία ευνοεί τις εκπλήξεις,

αλλά ούτε φέτος θα το πάρουν.

Monsieur Lazar: Με αποδόσεις που φτάνουν ως και το 22.00 και

τις κριτικές να κάνουν λόγο για ένα θέαμα πιο εύπεπτο από το Separation,

εσείς οι ακόρεστοι τζογαδόροι μόλις βρήκατε σε ποιο outsider θα ποντά-

ρετε τα λεφτά σας.

Bullhead: Τούτο το υπερβίαιο crime movie από το Βέλγιο δεν έχει

καμία ελπίδα – τα μέλη της Ακαδημίας παραδοσιακά αποφεύγουν τόσο

σκοτεινά θεάματα

Διασκευασμένο ΣενάριοΟι Απόγονοι: Ο Πέιν προσάρμοσε τον ήρωα στα μέτρα του και

αυτό το ατέλειωτο ρέκβιεμ, μετατράπηκε σε κωμικοτραγική ιστορία που

ακολουθεί από κοντά τις προηγούμενες δουλειές του. Κέρδισε πρόσφατα

το αντίστοιχο βραβείο της ένωσης σεναριογράφων.

Πρωτότυπο ΣενάριοΜεσάνυχτα στο Παρίσι: Κάποιος θα μιλήσει δυο λεπτά πα-

ραπάνω στην τελετή, καθώς ο Άλεν πιθανότατα θα κερδίσει και σίγουρα

δεν θα εμφανιστεί.

ΜουσικήΤζον Γουίλιαμς: Ο ρεκορντμαν του θεσμού με 47 υποψηφιότητες

και 5 Όσκαρ για μουσικές συνθεσεις και τραγούδια. Φέτος προτάθηκε

δύο φορές (κάτι που έχει συμβεί άλλες 10 φορές στο παρελθόν) για τις

μουσικές εργασιες του στις Περιπετείες του Τεν Τεν και το Άλογο του Πολέμου.

Λουντοβικ Μπουρσέ (The Artist): Χωρίς αμφιβολία η μουσι-κή του Γάλλου συνθέτη είναι ο πρωταγωνιστής! Με αναφορές σε Τσάρλι Τσάπλιν, Μαξ Σταϊνερ και Άλφρεντ Νιούμαν (ακόμα και στην σπιρτάδα του Τραγουδώντας στην Βροχή) είναι ένα μουσικό παιχνίδι απολαυστι-κό που χωρίς αμφιβολία αξίζει το Όσκαρ!

Αλμπέρτο Ιγκλέσιας (Κι ο Κλήρος έπεσε στον Σμαϊλι): Από τις σπουδαιότερές μουσικές συνθέσεις της χρονιάς η 3η υποψηφι-

ότητα του Ισπανού συνθέτη (που τον αγαπήσαμε κυρίως από την στενή

συνεργασία του με τον Αλμοδόβαρ) βρίσκει πανάξια μια θέση στα φετινά

Όσκαρ. Νουάρ, ατμοσφαιρική, κλείνει το μάτι στον Μπέρναρ Χέρμαν και

στον Ντον Έλις.

Χαόυαρντ Σορ (Hugo): Κινηματογραφική μουσική μεθυστική σαν

ώριμο γαλλικό κρασί. Το αουτσάιντερ της κατηγορίας έχει υφή, βάθος

και πλούσια εκφραστικότητα με μια πολυμελή ορχήστρα να φανερώνει

τη μαγεία της ταινίας. Ο Σορ έχει γευτεί βέβαια τη χαρά της νίκης χάρη

στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών πριν 10 χρόνια.

Για όσους ενδιαφέρονται να ξενυ-

χτήσουν μετρώντας τα Όσκαρ το Φεστιβάλ Κι-

νηματογράφου Θεσσαλονίκης και η NOVA (σε

συνεργασία με το Parallaximag.gr), σας προ-

σκαλούν από τις 00.00 το βράδυ της Κυριακής

26 Φεβρουαρίου προς Δευτέρα 27 Φεβρουαρί-

ου 2012 στην απ’ ευθείας μετάδοση της 84ης

απονομής των βραβείων στην αίθουσα ΟΛΥ-

ΜΠΙΟΝ (πλ.Αριστοτέλους 10)

“ “




CINE AΤΖΕΝΤΑ - Από Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου έως Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012


Σουηδία

Σόλνα, 5 Ιανουαρίου 1960

Προς ΑΚΑΔΗΜΙΑ Κινηματογραφικών Τεχνών & Επιστημών

Λ. Μέλροουζ 9038

ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ 46. Καλιφόρνια

Αξιότιμοι κύριοι,

Δεδομένου ότι το «SMULTRONSTALLET» («WILD STRAWBERRIES») ου-

δέποτε διαγωνίστηκε για το «ΟΣΚΑΡ», θεωρώ λάθος να ορίσετε υπο-

ψήφια την ταινία και συνεπώς επιθυμώ να σας επιστρέψω το «ΠΙΣ-

ΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑΣ». Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι

η υποψηφιότητα για το βραβείο «ΟΣΚΑΡ» είναι ένας εξευτελιστικός

θεσμός για την κινηματογραφική τέχνη και παρακαλώ να απαλλαγώ

από το ενδιαφέρον της Επιτροπής στο μέλλον.

Ειλικρινώς,

Ίνγκμαρ ΜπέργκμανUniversal Int. Pictures

Γιουνιβέρσαλ Σίτι, Καλιφόρνια

9 Φεβρουαρίου 1960

Ο Ίνγκμαρ, ο Σταν, ο Μαέστρο & ο θείος Όσκαρ Σ’ αυτό το πανηγυρικό τεύχος τού «Ε», εδώ στη στήλη τού «Fahrenheit

451» μεταφράζουμε μία επιστολή του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν προς την αμε-

ρικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών & Επιστημών με αφορμή

τις Άγριες Φράουλες, ένα προσωπικό γράμμα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ

προς τον Μπέργκμαν κι ένα τηλεγράφημα του Φεντερίκο Φελίνι προς

τον Κιούμπρικ, μία μόλις μέρα αφότου είχε δει το 2001: Οδύσσεια του

Διαστήματος. Κι όλ’ αυτά επειδή —πολύ πριν από το Hugo του Μάρτιν

Σκορσέζε— πέρα και πάνω απ’ όλα είμαστε όλοι μας παιδιά του Ζορζ

Μελιές. Όπως κι εάν επιλέγουμε να χαρακτηριζόμαστε, μαζί ή χώρια από

τους άλλους, οποιουσδήποτε άλλους, το σινεμά είναι τελικά ο μοναδικός

κοινός μας τόπος.

Αγαπητέ κ. Μπέργκμαν,

Ασφαλώς θα έχετε ήδη εισπράξει αρκετή προβολή και επιτυχία σ’ ολό-

κληρο τον κόσμο, ούτως ώστε τούτο το σημείωμα να καθίσταται μάλλον

περιττό. Όμως όποια κι εάν είναι η αξία του για εσάς, θα ήθελα να προ-

σθέσω κι εγώ —ως συνάδελφος σκηνοθέτης— τον έπαινο και την ευγνω-

μοσύνη μου για την ασύλληπτη και εξαίρετη συνεισφορά σας στον κόσμο

με τις ταινίες σας (δεν έχω επισκεφτεί ποτέ τη Σουηδία, και συνεπώς δεν

είχα ποτέ μου την ευτυχία να απολαύσω το θεατρικό σας έργο). Πιστεύω

πως είστε ο σπουδαιότερος εν ενεργεία δημιουργός σήμερα. Πέρα από

αυτό, επιτρέψτε μου να δηλώσω πως κανείς δεν είναι σε θέση να σας

ξεπεράσει στη δημιουργία της διάθεσης και της ατμόσφαιρας, στη λε-

πτότητα της ερμηνείας, στην αποφυγή του προφανούς, στην αλήθεια και

την πληρότητα των χαρακτήρων. Σ’ αυτό θα έπρεπε να προσθέσει κανείς

όλα όσα συνεπάγονται τη δημιουργία ενός φιλμ. Πιστεύω πως έχετε ευ-

λογηθεί με υπέροχους ηθοποιούς. Ο Μαξ φον Σίντοβ και η Ίνγκριντ Τούλιν

ζουν έντονα στη μνήμη μου και υπάρχουν πολλοί άλλοι στη θεατρική σας

ομάδα, των οποίων τα ονόματα αυτή τη στιγμή μού διαφεύγουν. Εύχομαι

σε εσάς και σε όλους τους συνεργάτες σας καλή τύχη και αναμένω με

ανυπομονησία κάθε νέα σας ταινία.

Με τις καλύτερες ευχές μου,

Στάνλεϊ ΚιούμπρικΕλήφθη 4.9.1968, παραδοτέο: Στάνλεϊ Κιούμπρικ

720 1.55 Λονδίνο V. 36 Stanley Ku ΕΕΕ

Στάνλεϊ Κιούμπρεχ MGM Studios Μπορχάμγουντ

Αγαπητέ Στάνλεϊ, είδα εχθές την ταινία σου και αισθάνομαι την ανάγκη

να σου εκφράσω τα συναισθήματά μου τον ενθουσιασμό μου ΣΤΟΠ Σου

εύχομαι την καλύτερη τύχη στο δρόμο σου. Φεντερίκο Φελίνι. •

Fahrenheit 451Γράφει ο Γιώργος Φ. Φωτιάδης

Πώς είστε; Πώς αντιλαμβάνεστε την Κρίση και πώς σας επηρεάζει; Την αντιλαμβάνομαι ως το

έσχατο στάδιο μιας παλιάς κρίσης που ωρίμαζε

εδώ και πολλά χρόνια. Επακόλουθο καταναλω-

τικής κραιπάλης και πληθωρισμού κεκτημένων.

Με δυο λόγια, δανεική ευημερία χωρίς όρους.

Ποιες είναι οι ρίζες της Κρίσης; Η έλλειψη

στοιχειώδους ορθολογικής οργάνωσης της δη-

μόσιας ζωής και εξουσίες χωρίς καμιά μεταρ-

ρυθμιστική βούληση. Τα σημερινά ερείπια, πά-

ντως, μου θυμίζουν τη σκηνή της καταστροφής

στη Βιριδιάνα (του Μπουνιουέλ), όταν οι περι-

θωριακοί αργόσχολοι διαλύουν βίαια το σπίτι

του Δον Χάιμε που τους παραχωρήθηκε από

φιλάνθρωπη αφέλεια.

Η περίοδος που περνάμε θα ευνοήσει την παραγωγή «σοβαρών» βιβλίων; Δεν μπορώ να

προβλέψω. Τα μεγάλα γεγονότα είχαν μικρή

επιρροή στη λογοτεχνία μας. Σκέπτομαι ολό-

κληρες ιστορικές περιόδους (π.χ. την τελευταία

δικτατορία) που δεν έχουν το βιβλίο τους. Γε-

νικώς, δεν είμαστε λαός που εμβαθύνει. Η ζωή

μας έχει έφεση στα στερεότυπα και στο προ-

φανές. Μας λείπει η κριτική παιδεία, η πραγμα-

τική αντίληψη της εικόνας μας και οι βιωμένες

πνευματικές αξίες. Και σήμερα ακόμα, μέσα

στον ορυμαγδό, ποιος διακρίνει, εκτός απ’ τις

κραυγές, το δέος ή το αυθεντικό πένθος μιας

μεγάλης συμφοράς;

Ποια είναι η σχέση σας με τις νέες τεχνολογί-ες, το Web, τα Social Media; Μου είναι αδιανό-

ητη οποιαδήποτε επεξεργασία κειμένου χωρίς

υπολογιστή. Όσον αφορά τα social media, μολο-

νότι συμμετέχω με προσωπικές σελίδες, νιώθω

ότι είναι επικοινωνία ελάχιστα απαιτητική, σχε-

διασμένη για χαμηλές πτήσεις. Δέκα βιβλία στα οποία «πρέπει» να ανατρέχει κανείς. Ή όσα θέλετε. Οι κλίσεις μας στρέφο-

νται πάντα σε μια πνευματικότητα που νιώ-

θουμε συγγενική. Αν ενδώσω στη δογματική

αυταρέσκεια των καταλόγων, θα συμπεριλάβω

οπωσδήποτε: Θερβάντες: Δον Κιχώτης, Ουγκό:

Οι άθλιοι, Φλομπέρ: Μαντάμ Μποβαρί, Τ. Μαν: Το

μαγικό Βουνό, Προυστ: Αναζητώντας τον Χαμέ-

νο χρόνο, Λαμπεντούζα: Ο Γατόπαρδος, Τσβάιχ:

Ο χθεσινός κόσμος.

Γενικώς: γιατί τα βιβλία; Αν το ερώτημα σημαί-

νει «Γιατί η τέχνη;», θέλω να απαντήσω με τον

αφορισμό ενός Ιταλού γλύπτη. Είναι η πιο ελε-

γειακή μεταφορά για το φαινόμενο της τέχνης:

«Το παιχνίδι προετοιμάζει για τη ζωή τα μικρά

των ζώων. Το παιχνίδι της τέχνης για ποια ζωή

μάς προετοιμάζει;» Αν το ερώτημα είναι απλώς:

«Σε τι μας χρησιμεύει ο δημιουργικός λόγος;»,

μπορώ να πω ότι μ’ αυτόν τον τρόπο κάνουμε

οικείο, άξιο εμπιστοσύνης και κατανοήσιμο ένα

ελάχιστα ευνοϊκό περιβάλλον. Αλλάζει η λογοτεχνία τον κόσμο; Αν ήταν έτσι,

μετά τον πασίγνωστο στίχο του Ρεμπό («Εγώ

είμαι ένας άλλος») θα μας φώναζαν στο δρόμο,

και εμείς, ως «άλλοι», δεν θα απαντούσαμε. Για

να σοβαρολογήσω, μπορώ να πω ότι, αντίθετα,

ο κόσμος και η εξέλιξή του αλλάζουν τη λογο-

τεχνία.

Τι είναι η ανάγνωση και πιο ειδικά η ανάγνω-ση των δικών σας βιβλίων; Η αφοσίωση στη

λογοτεχνία σημαίνει ότι στις προκλήσεις της

πραγματικής ζωής δεν μπόρεσα να απαντή-

σω. Σημαίνει ακόμα πως δεν τα κατάφερα, δεν

υπήρξα επαρκής. Με άλλα λόγια, η λογοτεχνία

μυθοποιώντας τα πράγματα τα κάνει λιγότερο

ξένα. Το ίδιο ισχύει για τη δική μου γραφή. Το

ποίημα είναι η τεχνητή ασφάλεια μιας κατοικίας

που δεν θα αποκτήσω ποτέ.

Ο «ιδανικός αναγνώστης» υπάρχει; Χρειάζεται να υπάρχει; Υπάρχει και είναι χρήσιμος σαν

ιδανική προβολή. Ο συγγραφέας τον ταυτίζει

συνήθως με κάποιον ο οποίος ανακαλύπτει τις

προθέσεις του, επικοινωνεί με τον κόσμο του,

συλλαμβάνει ακόμα και τις τονικότητες των

ήχων του. Θυμάμαι διαρκώς μια φράση του

πιανίστα Ρουμπινστάιν για τον ιδανικό ακροα-

τή: «Ανάμεσα στους δύο χιλιάδες ακροατές της

αίθουσας, παρακολουθεί εκείνος για τον οποίο

παίζω». Σε ένα ποίημα του τελευταίου βιβλίου

Συγγραφείς, γραφή και Κρίση

Είκοσι Έλληνες λογοτέχνες απαντούν σε είκοσι (κοινά) ερωτήματα. Σήμερα, ο Κώστας Μαυρουδής.

μου υπάρχει ένας αναγνώστης, άπειρος με τις

τεχνικές και τους κώδικες της γραφής, δηλα-

δή αθώος, που διαβάζοντας μια παλιά ιστορία

νιώθει έκπληκτος, διότι όχι μόνο ταυτίζεται με

τον αφηγητή, αλλά αναγνωρίζει τον τόπο, τα

άγνωστα πρόσωπα των ιστοριών του, τα πάθη

τους. Αυτό είναι ένα ακραίο παράδειγμα ιδανι-

κής υποδοχής. Επιβεβαιώνει τη σκέψη ότι «με

την ανάγνωση δεν μαθαίνεις απλώς τι λέει ο

άλλος, αλλά τι ήθελες να πεις εσύ».

Ένας μέντορας σας; Δεν υπήρξε. Η μαθητεία μου

ήταν περισσότερο μοναχική. Γόνιμη όμως έγινε

μόνο με την ενηλικίωση. Έχω γράψει ότι «μεταξύ

των αναγνώσεων ενός έργου, πλεονεκτεί εκείνη

που γίνεται με γυαλιά πρεσβυωπίας».

Πόσο εύκολα ή δύσκολα γράφετε; Πολύ δύσκο-

λα. Κάποτε κάνει χρόνια να αρτιωθεί ένα κεί-

μενο. Άλλοτε δεν συμβαίνει, παρά την επιμονή

μου. Κανένα κείμενο, όμως, δεν τελειώνει ποτέ.

Μπορεί επ’ άπειρον να ολοκληρώνεται. Ως γνω-

στόν, διαθέτουμε περισσότερες ιδέες από λέ-

ξεις, Οι προθέσεις μας είναι περισσότερες από

τα μέσα μας.

Πώς επιλέγετε τους τίτλους των βιβλίων σας; Ζητώ να αποδίδεται το πνεύμα τους και συγ-

χρόνως να υπάρχει πρωτοτυπία, καλό γούστο

και ευρηματικότητα.

Τι χάνετε γράφοντας; Τίποτε. Αντίθετα, κάθε

στιγμή αναρωτιέμαι αν αυτό που ζω προσφέ-

ρεται για μεσιτεία με την ποίηση, αν είναι υλικό

προς συγγραφική εκμετάλλευση.

Πείτε μας λίγα πράγματα για το τελευταίο σας βιβλίο, και για το επόμενο. Οι Τέσσερις Εποχές

είναι ένα βιβλίο αφηγηματικής ποιήσεως που

αφορά ιστορίες του παρελθόντος: αναπολήσεις,

ασφυκτικός συνωστισμός απόντων, διαχείριση

της μνήμης. Το επόμενο βιβλίο μου (θα εκδοθεί

ελπίζω το 2012) είναι για πρώτη φορά μια συλ-

λογή διηγημάτων.

Ποια πιστεύετε ότι είναι η θέση σας στον «ελ-ληνικό κανόνα» της λογοτεχνίας; Ποιος τον

φτιάχνει αυτόν τον κανόνα, αλλά, κυρίως, πότε

τελεσιδικεί η απόφασή του; Όμως ο επαρκής

στα κριτήριά του αναγνωρίζει έναν ακλόνητο

«κανόνα», μιαν απρόσβλητη βεβαιότητα για το τι

συμβαίνει, ακόμα κι αν παραληρούν γύρω του οι

πεποιθήσεις της αγοράς και οι μηχανορραφίες

της.

Μουσική, κινηματογράφος, τέχνες. Είμαι καλός

θεατής, μέτριος ακροατής και επαρκής αναγνώ-

στης. Νιώθετε να αλλάζετε; Είναι το μέγα ζήτημα. Εν-

νοώ την αλλαγή της ενηλικίωσης και το φορτίο

της.Ο θάνατος; Να απαντήσω με έναν ηχηρό και

οργισμένο στίχο του Ντίλαν Τόμας: «…Μην πας

ευγενικός στο θάνατο. Οργή, οργή, για το φως

που φεύγει».

Μια ερώτηση που δε θα θέλατε να απαντήσετε;Αυτή που παρέκαμψα με το στίχο του Τόμας. •

Από τον Κυριάκο Αθανασιάδη




Road E79Γράφει ο Άρης Πετράκης • Φωτογραφίες: Ε79 photography



1. Harold Budd & Hector Zazou -

And Then She Stepped Aside

2. Olympic 4 - Fly While You Dive

3. Skuff - 4am E5

Five in a rowO dj Somethink (defeRenz) προτείνει

Στήλη ρομαντική, εκκεντρική, φορώντας βελούδινα φορέ-ματα, συνδυασμένα με δερμάτινο περφέκτο και κρατώντας στο χέρι «Sante» άφιλτρο, βουτάει στη δισκοθήκη της και θυμάται βινύλια και στιγμές αλλοτινών εποχών…

Ο φίλος μου ο Ντίνος Σαδίκης…Που μ’ ένα και μόνο κομμάτι κατάφερνε

να μας σμπαραλιάζει τα μέσα μας. Τα μέσα μας…Κάθε φορά που τ’

ακούγαμε. Σωστά κατάλαβες. Δεν Ήταν Απαισιόδοξο Τραγουδάκι. Και

πως τυχαίνει αυτό το κομμάτι να ξεπροβάλλει εκεί που νόμιζες ότι δε θα

το ξαναβρείς μπροστά σου, ότι δε θα το ξανακούσεις…Και πάντα βράδυ,

ξημερώματα. Και είναι κι εκείνη η πρώτη στροφή, ρε Ντίνο…Τι έμπνευση εί-

χες…; Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι ίσως να σου το ‘χω πει κι άλλη μια φορά, μ’ άμα με πρόσεχες κι εσύ λιγάκι, ίσως θα σου το ψιθύριζα πιο μπροστά… Έτσι, μ’ έντονα γράμματα. Σαν τατουάζ. Κι οι τελευταίοι

στίχοι. Κι αυτοί…Μ’ ένα χορό που δεν αντέχεις να με βλέπεις φεύγω, σ’ ένα σταθμό που χρόνια τη ζωή μου περιμένω… Μολυβένιες Ιστορίες. Χωρίς Κανόνα. Στη μυρωδιά σου θα μεθάω και θα χάνομαι, μόνο το χνώτο της πνοής σου θα αισθάνομαι…Κι αυτή η θλίψη μου δε θα σβηστεί στ’ αστέρια, γι’ αυτό θλιμμένο βλέπετε πάντα εμένα. Να φτάσω στο τελευταίο κομμάτι, Ντίνο; Βλέπεις, αυτήν τη φορά οι στίχοι

σου ταιριάζουν καλύτερα απ’ οτιδήποτε άλλο. Και πάντα θολώνουν τα

μάτια στο Ξόδεμα, ρε φίλε. Και λες δεν είναι δυνατόν…Κι όμως. Τώρα που ξοδεύτηκα και δεν ακολουθώ, όσο το μοιράζομαι γίνεται πιο δικό μου. Ξοφλημένα σημάδια χαράς στο καλάθι του δρόμου...Ξημέρωσε. Το πληκτρολόγιο του υπολογιστή κολλάει ή μπορεί εγώ να

είμαι κουρασμένος και τα δάχτυλα να μην ακολουθούν τη σκέψη. Θέλω

να γράψω κάτι ακόμα, αλλά…Αλλά. Θα τ’ αφήσω για την επόμενη ιστορία.

Κάποιος παλιός παραμυθάς μου είχε πει κάποτε ότι ποτέ δεν πρέπει να

δίνεις όλο σου τον εαυτό σε μια ιστορία. Πρέπει να κρατάς κάτι και για

την επόμενη. Εκτός αν είναι η Μία και Μοναδική Ιστορία. Και πώς θα κα-

ταλάβω ποια είναι εκείνη η Μοναδική Ιστορία;- τον είχα ρωτήσει. Γράφεται

από μόνη της, μου απάντησε…•

ΡετρόAκούει και γράφει στις 45 στροφές ο Αρχιμήδης Γ. Παναγιωτίδης E: [email protected]

Ντίνος ΣαδίκηςΜολυβένιες Ιστορίες (Μύλος, 1994)

4. D’Arcangelo - Somewhere In Time

5. the kvb - into the night

Geek insideΓράφει ο Νικόλας Μπογιόπουλος


Ο κόσμος δεν μπορεί να χορτάσει τα smartphones. Όλοι θέλουν το καλύ-

τερο, το πιο καινούριο, το πιο δυνατό μοντέλο που θα τους εντυπωσιάσει

με τη δυνατότητα του να τους λέει που είναι οι φίλοι τους, τι τρώνε

και να βλέπουν τα νέα τους αγαπημένα videos με γάτες στο YouTube.

Το θέμα με τα τηλέφωνα είναι πως η τεχνολογία που υπάρχει σε αυτά

εξελίσσεται τόσο γρήγορα που κάθε χρόνο οι περισσότεροι θέλουμε το

πιο νέο μοντέλο. Αλλάζουμε τα τηλέφωνα πιο συχνά από ότι τα λάδια

του αυτοκινήτου. Δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει λοιπόν που σύντομα

θα υπάρχουν στον πλανήτη περισσότερα smartphones από ότι άνθρωποι.

Συγκεκριμένα αυτό πρόκειται να συμβεί μέχρι το τέλος του έτους.

Ο παγκόσμιος πληθυσμός μόλις ξεπέρασε τα 7 δις ανθρώπων. Μέχρι το

τέλος του 2012 ο αριθμός των smartphones θα είναι μεγαλύτερος, ενώ

μέχρι το 2016 αναμένεται να ξεπεράσουν τα 10 δισεκατομμύρια. Την ίδια

στιγμή οι πάροχοι κινητής τηλεφωνίας και internet θα πρέπει να ανα-

βαθμίσουν 17 φορές τα πακέτα τους και το πόσο internet μπορούν να

διαθέσουν στις mobile συσκευές για να είναι σε θέση να ανταποκριθούν

στη ζήτηση. Και στο τι θα μπορούν να κάνουν χρόνο με τον χρόνο οι νέοι

καλύτεροι μας φίλοι. •

Smartphones rule!

Τα smartphones κατακτούν τον πλανήτη.


Urbanities.Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου

• Προς όλους. Επιτέλους είδες καλό ποδόσφαιρο σε ένα ντέρμπι που

οι δυο ομάδες κατέβηκαν να παίξουν, κι όχι να μη χάσουν. Είτε νιώθεις

αδικημένος από την «π……α την τύχη», είτε από τον «π…η τον διαιτητή»,

έζησες 90 έντονα λεπτά ανεξαρτήτως αποτελέσματος και ξόδεψες πολύ

περισσότερα για να αναλύσεις το ματς.

• Προς Σνάουτσνερ. Κάποτε επί Σάντος λειτουργούσες σαν το σκύλο

(από το αντίστοιχο καρτούν με τον κόκορα) και το σχοινί σε σταματούσε

κάπου στο κέντρο. Κάποιοι σε έκραζαν κι αποφάσισες να ανεβαίνεις ψη-

λότερα στην επίθεση. Δεν είναι φίλοι σου και θέλουν το κακό σου. Γελάει

ο κόσμος όποτε περνάς τη σέντρα.

• Προς Γιαννιώτα. Είσαι καλός, είσαι μικρός, είσαι ελπιδοφόρος. Μέχρι

εκεί όμως. Το ποδόσφαιρο παίζεται σε χόρτο και όχι σε σανίδι. Πατάς τον

Σνάουτσνερ, κοντοστέκεσαι κι έπειτα χτυπιέσαι για πέναλτι.

• Προς κάποιους εκδότες. Όλο το χρόνο διαβάζουμε τα εκατέρωθεν

ειρωνικά και προκλητικά πρωτοσέλιδα των προσκείμενων προς τους

αιώνιους της Αθήνας εφημερίδων και γελάει και το παρδαλό κατσίκι.

Σ’ αυτή την πόλη δεν το έχουμε ανάγκη ούτε κι αν είναι μόνο για την

εβδομάδα του ντέρμπι!

• Προς Νιμανί. Όταν βρεις λίγο χρόνο, έλα να σου γνωρίσω ακόμα ένα

καδρόνι που παίζει στα ελληνικά γήπεδα με το όνομα Τοτσέ, να κάνετε

παρέα. Όποιος αμφιβάλλει τον προκαλώ να μου στείλει βίντεο με τον

παίκτη να στρίβει.

• Προς Βελλίδη. Η ατυχία μιας ομάδας που σουτάρει στα δοκάρια είναι

ένα θέμα. Η ατυχία μιας ομάδας που σουτάρει από ευνοϊκές θέσεις πάνω

στον τερματοφύλακα όμως, περιλαμβάνει και την ικανότητα του τελευ-

ταίου να παίρνει καλές θέσεις.

• Προς Γκαρσία. Θα μπορούσες άνετα και με μεγάλη επιτυχία να πρω-

ταγωνιστείς στο γνωστό διαφημιστικό όπου ο ηθοποιός λέει με ένταση

την ατάκα: «Έχω σκάσει!» Φυσικά και δε φταις εσύ, αλλά τα τόσα απανωτά

ντέρμπι σε αυτή την ηλικία όντως σε έχουν σκάσει.

Υ.Γ 1 Θέλω να διαμαρτυρηθώ για την απροκάλυπτη φίμωση της αλήθειας

με άνευ προηγούμενου λογοκρισία προς το πρόσωπο μου. Σας καλώ να

στηρίξετε τον αγώνα μου απέναντι στην κατευθυνόμενη αρχισυντάκτρια

μου και τον διαπλεκόμενο εκδότη μου.

Υ.Γ 2 Ο «Εξώστης» έχει ως αρχή του να μη λογοκρίνει τα κείμενα των

συνεργατών του. Εξ ου και δημοσιεύουμε το κείμενο του συνεργάτη μας

Χάνιμπαλ (αφού πρώτα διορθώσαμε τα ορθογραφικά του — όχι τόσο σο-

βαρά όσο αυτό στο πενήντα μέτρων πανό της γηπεδούχου ομάδας που

δεν περιποιεί τιμή σε όσους οπαδούς της είχαν ήδη καταντραπεί από τον

ΟΡΙΣΜΟ-φάρσα του συνδεσμίτη του ΠΑΟΚ διαιτητή στο τοπικό ντέρμπι,

που αλλοίωσε, στη γνωστή φάση της ανατροπής-ορισμού κόκκινης κάρ-

τας, το τελικό αποτέλεσμα εις βάρος του ΑΡΗ).

Kάθησα έξω και άνοιξα έναν «εξώστη». Είχε

πολύ ωραία μέρα και ο ήλιος τσουρούφλιζε

τις πέτρες αλά χειμωνιάτικα. Περίμενα να πα-

ραγγείλω τον καφέ μου και να βυθιστώ στην

ανάγνωση αλλά παρέμεινα να κοιτάω τους πε-

ραστικούς και αυτούς που έπιναν τον καφέ τους

στο Θερμαϊκό. Η μουσική στα αυτιά μου έπαιζε Alex Clare και έβριζε τα μάτια εκείνα που του

υποσχέθηκαν πολλά – μάλλον συχνό φαινόμενο

στις μέρες μας, υποσχέσεις που δίνονται, υπο-

σχέσεις που δεν τηρούνται, υποσχέσεις που

μαραίνουν. Η φωνή του κοκκινοτρίχη μουσάτου

με παρασύρει τελευταία, ο Βασίλης μου τον

υπέδειξε και από τότε παραμένω εξαρτημένος.

Η μπορντό πρόσοψη μου άρεσε τόσο που την

απαθανάτισα με το κινητό για να μείνει στις

αναμνήσεις μιας μέρας γαλήνιας – τα νιάτα

που κάθονταν γύρω μου φορούσαν σταράκια,

jeans με φουτεράκια και αντάλλαζαν χαμόγελα

Τζοκόντας μεταξύ τους. Μίνιμαλ ψυχές που

διάβαζαν «εξώστη», πληκτρολογούσαν τα σμαρτ

μηνύματα τους και κάπνιζαν στριφτά. Ήρθε ο

καφές μου και όλα σταμάτησαν.

Τα μάτια μου παρατηρούσαν το ασπρόμαυρο

πλακάκι και το μυαλό μου έπιασε έναν συλλο-

γισμό ο οποίος δεν μου κάνει καλό τελευταία.

Οι πράσινες φυλλωσιές που πλαισίωναν το

κάδρο μου έμοιαζαν σαν να ήταν βγαλμένα από

ταινία σε μία αγγλική αποικία και θυμήθηκα

την οικογένεια μου – έχω καιρό να τους δω, θα

κάνω ένα ταξίδι εκεί σύντομα. Οι σερβιτόροι

τριγυρνούσαν σαν μέλισσες, εργατικοί και αμέ-

ριμνοι, οι γιάπηδες και οι χίπστερς συνυπήρχαν

και τα ντεσιμπέλ ανέβαιναν. Το λογότυπο στην

είσοδο – μία υφήλιος – υπόσχεται πολλά ταξίδια,

και αυτό είναι αλήθεια. Εδώ μέσα ταξιδεύεις σε

πόλεις ρομαντικές, σε στιγμές εραστών που

μένουν ανεξίτηλες και καταγεγραμμένες στο

χρόνο. Σκέψου πόσα φλερτ έχουν παιχτεί εδώ

μέσα – αγώνες με στοιχήματα και κέρδη καρ-

διάς. Στο παράθυρο καθόταν ένα κορίτσι. Μόνο.

Κάπνιζε και κοιτούσε το περίεργο φωτιστικό

που μοιάζει να στριφογυρίζει – θα μπορούσε

να πει κανείς ότι τους πληρώνω όλους αυτούς

για να μου φτιάχνουν την ημέρα, το κάδρο μου,

το κείμενο. Μάλλον όχι, σίγουρα καθόταν μόνη

και ηρεμούσε τον δικό της αέρα – φυσούσε και

έπαιρνε μαζί του την ησυχία.

Άρχισε να δροσίζει, ήταν από εκείνες τις στιγ-

μές που ξαφνικά πέφτει 2-3 βαθμούς η θερ-

μοκρασία και σε πιάνει ένα ρίγος στο σβέρκο

– πάλι ντύθηκα ελαφριά. Η Μαρία είχε δίκιο,

έπρεπε να ήμουν εδώ, μέρες τώρα – χρόνια μην

σου πω. Ανακάλυψα ένα μέρος όπου οι άλλοι

πάνε να ξεχαστούν και αφήνουν πίσω τους το

παρελθόν, έχουν έρθει εδώ μετά το σχολείο,

έχουν γνωρίσει κόσμο, έχουν πιει την μπύρα

τους με έναν άγνωστο στο διπλανό τραπέζι και

δάνεισαν τον αναπτήρα τους στο κορίτσι της

παρέας. Εγώ μάλλον ανακάλυψα ένα μέρος που

θα πηγαίνω για να θυμηθώ.. •

Τill next weekΒρες τον προορισμό σου

Συμπεράσματα μετά το ντέρμπυ (σε πρώτο πρόσωπο)

Χάνει-μπαλΓράφει ο Χρήστος Κουλεμάνης - E: [email protected]


La Tia RitaΓράφει η Rita Van DenGayged

24-25-26 FebruaryHoly Mustache/Stella Veentaz

3 day Vintage Bazaar• Οσκαριτό μικρού μήκους στους πρώην σας.

• Οσκαριτό μικρού μήκους κινούμενο στον Ευάγγελο Βενιζέλο για το οικο-

λογικό ‘Το βάρος που έβγαλα από τις πλάτες σας και πήρα στην κοιλιά’.

• Οσκαριτό τραγουδιού στον Γεώργιο Καρατζαφέρη για την μοναδική εκτέ-

λεση του τραγουδιού ‘ιτς μπιν α χαρντ ντέις νάιτ’ σε μεταμεσονύχτιο στριτ

φέστιβαλ στην Ηρώδη Αττικού, εμπλουτισμένου με καβαφική αφαιρετική

πρόζα.

• Οσκαριτό μετά μουσικής στον Μίκη Θεοδωράκη για το ‘Αίμα, Δακρυγόνο,

Ιδρώτας’.

• Οσκαριτό μέικ απ μοιράζονται ο Κίμων Κουλούρης και η Τατιάνα Στεφανί-

δου για την κοινωνική αστυνομική ταινία ‘Με πινέλο και νυστέρι, πρόβλημα

δεν έχει η Μαίρη’.

• Οσκαριτό ξενόγλωσσης στην Άνγκελα Μέρκελ για το μεταναστευτικό

δράμα ‘Ντι τρόικα ίμπερ Ατέν’.

• Οσκαριτό μοντάζ στον Λουκά Παπαδήμο για το τέλειο κόψιμο στο ‘Το

Μνημόνιο 2’.

• Οσκαριτό ντοκιμαντέρ σόρτ για το ‘Η χρυσή αυγή του χοίρου’.

• Οσκαριτό ντοκιμαντέρ λονγκ στον Γ. Παπανδρέου για το ‘Ποια κυβέρνηση’.

• Οσκαριτό φορεσιές στους διαδηλωτές για το ‘Μάσκα και μαλόξ’.

• Οσκαριτό σκηνοθεσίας στον Παύλο Γερουλάνο και την ομάδα Κ.Λ.Ο.Π.Η

για το ‘Ο εξαφανισμένος Πολιτισμός’.

• Οσκαριτό φωτογραφίας στους κουκουλοφόρους για το ‘Σίτι ον φάιαρ’.

• Οσκαριτό καλλιτεχνικής διεύθυνσης στα ΜΑΤ για το ‘Είμεθα παντού’.

• Οσκαριτό κινούμενο σχέδιο στον Άδωνι για το διπλό ρόλο του κογιότ-μπιπ

μπιπ στο ‘ΤΗΛΕΑΣΤΥ-ΛΑΟΣ-ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ-ΝΔ-ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ’.

• Οσκαριτό πρωτότυπου σεναρίου στον Μάκη Βορίδη για το ‘Ακτιβισμός στον

Αγ. Παντελεήμονα’ και στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη για το ‘Το μνημόνιο 1’.

• Οσκαριτό διασκευασμένου σεναρίου στον Αλέξη Τσίπρα για το ‘Ντράχμας

ριλόαντιντ’.

• Οσκαριτό α αντρικού ο Αντώνης Σαμαράς για τον απαιτητικό πολυποίκιλο

ταραχώδη σχιζοειδή μαλτιπέρσοναλ ρόλο στο θρίλερ ‘Το Μνημόνιο 1’ και το

σίκουελ ‘Το Μνημόνιο 2’.

• Οσκαριτό μπε αντρικού στον Ανδρέα Λοβέρδο για την ερμηνεία του

στο ρόλο του Γιώργου Αυτιά στο αναπηρικό δράμα ’Μεγάλο στόμα, μικρά

αυτιά’.

• Οσκαριτό γυναικείου στη Ντόρα Μπακογιάννη για να πάρει και αυτή κάτι

για το φελινικό ‘2,87%’.

• Οσκαριτό δεύτερης μοιράζεται σε Πέμη Ζούνη, Μάγια Τσόκλη και Ευα

Καϊλή για την τριλογία ‘Παραιτούμαι, δεν ψηφίζω’, ‘Ψηφίζω, παραιτούμαι’,

‘Μάλλον παραιτούμαι και ίσως ψηφίζω’.

• Οσκαριτό καλύτερης ταινίας στον Πανίκο Ψωμιάδη για το ηθικοπλαστικό

εθνολογικό μπλόκμπαστερ ‘ΠΑΤΡΙΔΑ με θρησκεία χωρίς οικογένεια’.

• Οσκαριτό συνολικής προσφοράς στον Εφραίμ για το ‘Μια παράκτια και μια

λίμνη’, ‘Φυλακισμένος και μονάχος’, ‘Ο Αθεόφοβος που δεν γνώρισα’. •

Βάζω ξώπλατο, ξώφτερνο & ξώβυζο & απονέμω:

«Ποιός μπορεί να είναι σίγουρος τι κάνει αυτό το αγόρι; Εάν ξεγελά τη δίψα του ή τροφοδοτεί με νερό τον νερόμυλο των φιλο-

δοξιών του για επαγγελματικό ποδόσφαιρο;

Μπορεί όμως εδώ, μακριά από τα μεγάλα γήπεδα, να έχει την δυνατότητα να παίζει το ωραιότερο ποδόσφαιρο του κόσμου. Με

λίγη τεχνική, με λίγη ταχύτητα, χωρίς διαιτητές, χωρίς οπαδούς, χωρίς καταστροφικό ανταγωνισμό με άλλους ποδοσφαιριστές

που περιμένουν να πέσεις για να πάρουν την θέση σου.

Δεν είναι οι ποδοσφαιριστές σαν αυτό το αγόρι με μεγάλο πάθος για το παιχνίδι; Μπορεί να μην έχουν μεγάλα ταλέντο, να μην

είναι έτοιμοι για επιπλέον προπονήσεις, να μην έχουν άλλες ψυχικές αντοχές, αλλά αγαπούν το ποδόσφαιρο. Και δεν σταματούν

να ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ πως κάποια μέρα θα ανταλλάξουν την φανέλα τους με ένα μεγάλο αστέρι.»

{ }

ROAD E79Φώτογραφία: Ε79 photography • Λέξεις: Miroslava Ivanova

exostis 917

Documents